Ազգը մեր իմաստասիրական եզրույթում ունի նաև եռյակ՝ անցյալ, ներկա և ապագա ներդաշնակ դրսևորում: Սրանցից մեկն ու մեկի բացակայությունը խաթարում է ազգի գոյությունը։ Սա նշանակում է, որ եթե ներկայում չկա անցյալի արժևորման և ապագայի առաքելության գիտակցումը, ազգը կորցնում է իր զարգացման ուղին։

Սոցցանցերում թշնամու դեմ կռվում կյանք տված տղաների հարազատներին ուղղված ցավակցական խոսքեր են, ինքս էլ եմ միանում՝ թող նահատակների հոգին հավերժ լույսերի մեջ լինի։

Միայն այսօր ունենք 3 զոհ, 2 զինվոր կյանքի համար պայքարում են, իսկ Թալինում և Երևանում (Մոնումենտ) համերգներ են:

Երևանի զբոսայգիներից մեկում համերգ է, զվարճալի համերգ: Գյումրիից ինչ-որ խումբ ուրախացնում է երևանցիներին: Սա դեգրադացիայի բացարձակ օրինակ է, դիտավորության արդյունք:

Ո՛չ հների, ո՛չ էլ նորերի պատերազմ չէ սա կամ հակադրություն։

Գիտեմ, որ կարող է սխալ հասկացվի, բայց ասելու եմ էս կասկածիս մասին. ուրեմն ասեմ, որ կյանքում ոչ մեկի ասածը հալած յուղի տեղ չեմ ընդունել ու չեմ ընդունում, բացի իմ ընկերների ասածից, էն էլ եթե դա վերաբերում է իրենց անձնականին, քանի որ ուրիշ դեպքերում հնարավոր է իրենց էլ են խաբել։

Այսօր հիշել եմ, թե ինչպես էիր շուռ տալիս քո պատվին բացված ճոխ սեղանները՝ շիվար թողնելով քեզ պատվողներին:

Եթե հանգամանքների բերումով պետական որևէ պաշտոն կորզածը կամ անհայտ աղբյուրից վարձատրվող հասարակական ակտիվիստը, «հանուն երկրի բարօրության», իրեն իրավունք է վերապահում «ժողովրդի անունից» հրապարակավ «մատ թափ տալ» նույն այդ ժողովրդի վրա, ապա մեղավորը ոչ թե «մատ թափ տվողն» է, այլ նրան հանդուրժող օրվա իշխանությունը: Մեղավոր է, քանի որ նույն այդ իշխանությունը, այդպիսիներին «լռեցնելու» համար, նախ՝պետք է անթերի կատարի իր վրա դրված պարտականությունը, իսկ ապա, անհրաժեշտության դեպքում, կիրառի նաև օրենքով նախատեսված համապատասխան գործիքակազմ:

Երբ Ռոբերտ Քոչարյանը 1997-ին նշանակվեց Հայաստանի վարչապետ, պետությունը թոշակառուների և պետական աշխատողների նկատմամբ ամիսների, որոշ դեպքերում նույնիսկ տարիների հասնող ահռելի պարտք ուներ: