Հոգևոր արտ` ամենակարևորը մեր ինքնության պահպանման, զարգացման և լավ ու առողջ սերմերի բարիքը տարածելու համար։ Այո, ամենակարևորը, բայց և` ամենադժվար ստեղծվողն ու հասանելին:

1922 թվական, Զմյուռնիա։ Թուրքական զորքերը ներխուժելով քաղաք՝ սրի են մատնում խաղաղ քրիստոնյաներին։ Նրանք ավերում, թալանում և ոչնչացնում են հայկական, հունական եկեղեցիներն ու թաղամասերը, իսկ փրկվածների նավերը թշնամին ջրասույզ է անում։

Ողջ աշխարհը տեսնում է, որ ԱՄՆ-ի նախագահ Բայդենը առողջական լուրջ խնդիրներ ունի և շատ իրավիճակներում իրեն պահում է ոչ ադեկվատ ու, մեղմ ասած, տարօրինակ:

Ճապոնիայում պատերազմի ժամանակ այս տղան մահացած եղբորը մեջքի վրա է տարել, որպեսզի հողին հանձնի եղբորը։ Զինվորներից մեկը նկատեց նրան ու խնդրեց դեն նետել այս մահացած երեխային, որ չհոգնի։

ՀՀ ԱԺ նիստերին հետևող քաղաքացիներն արդեն չեն զարմանում, երբ օրենսդիր բարձրագույն մարմնում ապտակում են մեկմեկու, կամ սիլլա քաշում։ Եթե նախկինում նման վարքագիծը բնորոշ էր անկիրթ, ագրեսիվ արարածներին, ապա ներկա ԱԺ-ում դրա մենաշնորհը փոխանցվել է իբրև կրթված, իբրև հանդուրժող երիտասարդ թափթփուկների, որոնցից և ոչ մեկը ռինգ կամ մրցագորգ չի գա կոնկրետ հրավերքի դեպքում, որովհետև ինքը փոքրոգի, քսի տրվող տուզիկ է ընդամենը, որը առյուծ է կտրել ԱԺ ներկա ընդդիմադիր կիսականացի խմբակցությունների ֆոնի վրա։

Շիրվանզադեն իր «Կյանքի բովից» հուշագրությունում գրում է․ «Նյութական կողմից այնքան էլ ապահով չէի: Դարձյալ գրականությունն էր իմ ապրուստի քիչ թե շատ կայուն աղբյուրը: Բայց որդիներիս կրթությունն ապահովված էր:

Մարաղայում հայ կանանց մերկացրել, ձեռնաշղթաներ էին հագցրել ու սկսել ոտքերը սղոցել։ 1992 թվականի ապրիլի 10-ին, ադրբեջանական նախիրը, յաթաղանները ձեռքին, Մարաղայում հայի սպանդ կազմակերպեցին։ Մարդկանց ողջ-ողջ այրում էին, սղոցում ոտքերն ու ձեռքերը, գնդակահարում՝ չխնայելով կանանց ու երեխաներին։ Սումգայիթում հղի կնոջ որովայնն էին պատռել ու նորածնին սպանել։ Նույնը՝ Բաքվում և Ադրբեջանի հայաշատ բոլոր բնակավայրերում։

Հարցազրույցներից մեկի ժամանակ Բիլ Գեյթսին հարցնում են. -Աշխարհում կա՞ մարդ, որ ձեզանից հարուստ է:

Իշխա՛ն, թշնամիները իմացուցին մեզ, որ արդեն աքսորանքի ճանապարհին վրա մեռած ես…

Գրիգոր Զոհրապը բացառիկ ինքնատիպ, նորարար և ժամանակի առաջընթաց ոգու դրոշմը կրող մեծ արվեստագետ էր, որը մնայուն արժեքներով հարստացրեց մեր գրականությունը։ Լայն է նրա մտահորիզոնը․ գրականություն, իրավագիտություն, հրապարակախոսություն, քննադատություն, մանկավարժություն․․․