Վաղոն անորոշության մեջ էր

Այս օրերին բոլորը հասցրեցին շնորհավորել բոլորին, բայց Վաղոն այդպես էլ չերևաց: Արդեն քիչ էր մնում նեղանայի, մեկ էլ հանկարծ եկավ՝ ձեռքին տոնական տոպրակ.

- Հարևան, միանգամից ասեմ, որ էս արաղն ու բանբաներկան հենց նոր եմ առել, էլ անուն չդնես:

- Ի՞նչ անուն պիտի դնեմ:

- Դե, միշտ ասում ես, որ չգիտեմ ում բերածն եմ բերում:

- Լավ, էդ կարևոր չի, հլը ասա՝ ինչի՞ ես մտահոգ:

- Ճիշտն ասած, մի շատ կարևոր բան եմ արել, ուզում եմ հետդ խորհրդակցեմ:

- Ի՞նչ ա պատահել:

- Դե, քեզնից ինչ թաքցնեմ, որոշեցի էս տարի վերջապես պսակվեմ: Մի լավ կնիկ կա, միշտ կանգառում տեսնում եմ, էրեկ մոտեցա ու առաջարկություն արեցի:

- Շատ էլ լավ ես արել, Վաղո, իմացի, որ քավորը ես եմ: Բայց հլը ասա՝ ի՞նչ ասեց, ասեց՝ հա՞:

- Չէ:

- Այ քեզ բան, քո նման տղուն ասեց՝ չէ՞:

- Չէ՜:

- Բա ի՞նչ ասեց:

- Էնպիսի բան ասեց, որ էրեկվանից գլուխ եմ ջարդում ու չեմ հասկանում: Մտածեցի՝ կարդացած մարդ ես, կարող ա դու հասկանաս:

- Վերջը ասելու ե՞ս՝ ինչ ասեց:

- Ասեց՝ «Չեմ ասի այո, բայց չեմ էլ ասի ոչ, բայց իմ ոչ չասելը հստակ չի նշանակելու այո,»:

- Ա՜յ քեզ բան, բա գլխի չընկա՞ր՝ ինչ կար մտքին:

- Դե մտածեցի, որ ոչ մի նամուսով կնիկ միանգամից «այո» չի ասում, ու սկզբից պիտի էդպես անորոշ բաներ ասի, բայց հիմա կասկած ա ընկել սիրտս:

- Վաղո, դու իմ ընկերն ես, ու քեզ հետ անկեղծ պիտի լինեմ:

- Բա դրա համար եմ եկել մոտդ:

- Ճիշտն ասած շատ տարիներ առաջ մի կնիկ էլ ինձ էդպիսի անորոշ պատասխան տվեց:

- Էս ի՞նչ լավ բան ասիր, հարևան, բա ի՞նչ արիր:

- Ոչ մի բան էլ չարի:

- Խի՞ չարիր:

- Դե, վերջում պարզվեց՝ էդ կնիկը բոզ էր…

Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ