Ստեփանակերտ։
Մայր Տաճարում Հրայր սարկավագն հնչեցնում է վերջին աղոթքը:
Արցախի բնիկ ժողովուրդն ու իրավատերը բռնի տեղահանվեց, իսկ ՄԱԿ-ի դիտորդական առաքելությունը ժամանեց։
Եկել են, որ ի՞նչն ուսումնասիրեն ու արձանագրեն։
Ասելու են, որ մեր ցեղասպան հարևանները «համաշխարհային քաղաքակրթության կրողնե՞ր» են, արցախցու հանդեպ ցեղասպան գործողություն տեղի չի՞ ունեցել:
Թե՞ եկել են, որ հայերի հանդեպ սպանդ ու հայրենազրկում իրականացրած մեր թշնամուն պարգևատրումներ հանձնեն, ինչպես ժամանակին Կայզերական Գերմանիայի դեսպան Վակենհայմն էր վարվում հայասպան վեզիրների ու սուլթանների դեպքում։
Եվ ոչ միայն նա...
Մենք այս հարցերն աշխարհին ուղղելու ենք։
Հիշելու ենք։
Արևմտյան Հայաստանի ցավին ավելացավ Արցախը։ Իսկ թշնամի ու հակահայ կենտրոններին ծառայած անհայրենիքների խմբակը հայ ժողովրդի ` դեռ չծնված սերունդների առաջ, պատասխան պիտի տա, որից հետո պիտի սկիզբ դրվի ավելի լայնածավալ պայքարի` արդարությանը երբևէ հասնելու համար։
Արցախը կա ու մնալու է բոլորիս գիտակցության մեջ։
Չի՛ մոռացվելու։
Հասմիկ ՊՈՂՈՍՅԱՆ