Մենք հիմա քաղում ենք 2021թ. հունիսի 20-ի հետևանքները, ոչ թե անգամ 2020-ի էդքան ցավոտ նոյեմբերի 10-ի ...
Եթե ուշադիր լինեք, ամբողջ աշխարհը մեզ հիմա դա է երեսով տալիս, հենց բերաններս բացում ենք կամ ինչ-որ բանից դժգոհում:
Ներսից էլ են դա ամեն հարցով աչքներս խոթում, դրսից էլ:
Էդ օրը մեզ շանս տվեցին, ավելի պարզ ասեմ, ասացին` ա՛յ մարդ, լավ հլը եկեք էս մարդկանց էլ հարցնենք իրենք համաձա՞յն են էս ամեն ինչի հետ, «կարո՞ղ ա, վսյո ժե, ուզում են ինչ-որ բան փոխեն կամ հետ բերեն»...
Մենք ասինք` «չէ՛ ախպեր, սաղ տոչնի ա, մեր սրտով ա, թողեք ըսենց էլ գնա»...
Մենք ասինք` «ախպե՛ր, ոչի՛նչ, մեր գերիները մի երկու ամիս էլ կսպասեն» ու՞....
...ու տղերքը մինչև հիմա սպասում են:
Մենք ասացինք` «ոչինչ որ մենք չենք որոշելու թուրքը որտեղ ա գալու նստի» ու՞... արդեն, որտեղ ոնց ուզում նստում են:
Ավելին, մերոնց էլ տանում են Բաքու... նստելու:
Հիմա ասում են` «էլ ի՞նչ եք ուզում, ասե՛ք, անենք»:
«Ասֆա՞լտ ա ուզածներդ, թոշա՞կ, մետրո՞, ճոպանուղի ու կարուսե՞լ», ու եթե...
...եթե սեպտեմբերի 17-ին ոչինչ չփոխվի...
Էդ որ էդքան նեղվում ենք կապիտուլացիայից, իսկ կարո՞ղ է հունիսի 20-ին ուզբեկները ստորագրեցին դրա տակ:
Իսկ կարո՞ղ է սեպտեմբերի 17-ին էլի ուզբեկները համը հանեն:
«Վոփշըմ» սաղ էդ ուզբեկներն են մեղավոր, մենք «ըսենց չէինք ուզում», չէ՞...
Լա՛վ, մի՞թե մեր մեջից` 10 միլիոն հայի մեջ, մի նորմալ մեկին չենք գտնում ինչ-որ բան փոխելու համար:
Բա էլ աշխարհից կամ ուզբեկներից ի՞նչ ենք ուզում...
Արտ ԴԵՄԻՐՃՅԱՆ