Օրեր առաջ գրառում էի արել նիկոլի և իր սեփականատերերի հնարավոր արկածախնդիր երկու տարբերակների մասին, որոնք ցանկանում են իրագործել ապագայում։

Եթե նայենք փաստերին` Ալիևը հերթական անգամ «գցեց» Փաշինյանին: Համաձայն ապրիլի 19-ի պրոտոկոլի՝ երեկ պետք է ունենայինք դելիմիտացիա (դեմարկացիայի հանձնաժողովների կանոնակարգ, որը պետք է անցներ ներպետական վավերացում:

2026: Հաշվի առնելով լիբերալ սատանիստական հավաքական Արևմուտքի և գաճաճային պուտինյան աջակցությունը Հայաստանի ՔՊ խունտային , կարելի է վստահ պնդել, որ առնվազն անմեղսունակ կարող է համարվել այն անձը, ով դրսից եկող հնարավոր օգնության հույս ունի իշխանափոխության իմաստով: Միևնույն ժամանակ ընդդիմադիր շարժումը, որի հավատավոր մասնակիցներից մեկն էլ ես եմ, տարբեր խարդավանքների, տարատեսակ շեղող օրակարգերի և գործողությունների տրամաբանական քաղաքական ներկապնակ չունենալու արդյունքում, չի կարող հասնել իշխանափոխության այսպես կոչված ոչ սահմանադրական ճանապարհով: Հիրավի քաղաքական շախմատային պատ իրավիճակ է ստեղծվել, որտեղ առկա չեն հեղափոխական իրադրության Լենինյան երեք հատկանիշները

Նայում եմ Նիկոլի ու ՔՊ -ի ներքաղաքական գործողությունները, և ինքնաբերաբար զուգահեռներ են առաջանում 2018-ին Սերժ Սարգսյանի ու ՀՀԿ-ի վարքագծի հետ։

Այն Արևմուտքը, ԵՄ-ն, որին այդքան ձգտում են Հայաստանի հայտնի շրջանակները, այլևս գոյություն չունի:

Հոգնեցնելու չափ շատ եմ կրկնել՝ հեղափոխության կամ հեղաշրջման ճանապարհով իշխանափոխություն կատարելը գիտություն է:

Նիկոլ Փաշինյանը ստում է՝ հայտարարելով, որ ընտրությունների արդյունքների կեղծել» արտահայտությունն արդեն պատմական ժանրին է վերագրված։ Ընտրակեղծիքն իր ձևն է փոխել։ Այն դարձել է ցինիկ ու «հեղափոխական»։

Այն պահից, երբ Վրաստանի ֆուտբոլի հավաքականը հաղթեց Պորտուգալիայի հավաքականին, լուրեր տարածվեցին, որ Վրաստանի դե ֆակտո ղեկավար Բիձինա Իվանիշվիլին վրացի ֆուտբոլիստներին պարգևատրել է 10 մլն դոլարով:

Մեր մարդիկ պետք է հասկանան, որ մեր պրոբլեմները, թեկուզ գոյությունը քարշ տալու մակարդակով լուծելու համար, մեր ներկա վիճակը և դրա պատճառները շատ մանրամասն ու բազմակողմանիորեն հասկանալը գործի անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար մի փոքրիկ մասն են միայն։

Միջակությունների հարցը շատ ավելի ընդգրկուն ու լուրջ է, քան կարող է թվալ առաջին հայացքից։ Այն, ոչ ավել-ոչ պակաս, աշխարհում տիրող ուժային քաղաքականության անմիջական ու անցանկալի հետևանքներից մեկն է։