ԱՄՆ-ի նորընտիր նախագահ Դոնալդ Թրամփը, պաշտոնը ստանձնելու առաջին իսկ օրից, ծրագրում է վերականգնել իր «առավելագույն ճնշման ռազմավարությունն Իրանին սնանկացնելու համար»՝ գրում է Financial Times-ը: «Առավելագույն ճնշման» արշավը նպատակ ունի զրկել Իրանին բանակը հզորացնելու հնարավորությունից, սակայն վերջնական նպատակը Թեհրանին միջուկային նոր համաձայնագրի շուրջ բանակցությունների մղելն է։               
 

Բոլոր կողմերն էլ դիրքավորվում են

Բոլոր կողմերն էլ դիրքավորվում են
02.10.2015 | 00:41

Հիմա արդեն հասկանալի է, թե ինչու ՄԱԿ-ի հոբելյանական գագաթնաժողովում Օբամա-Պուտին հարաբերություններն այդքան սառն էին: Ակնհայտ էր` մի բան այն չէ, ոչ ՈՒկրաինայի պատճառով: Ամերիկյան կողմը, ըստ ամենայնի, տեղեկացված էր Սիրիա «մտնելու» ռուսական աներեր նպատակադրման մասին, և այդ առնչությամբ որևէ համաձայնության չէին եկել: ՈՒստի ԱՄՆ-ին առաջին հայացքից այլ ելք չէր մնում, եթե ոչ հայտարարել, որ ժամանակավորապես հետաձգում է ալավի Ասադի ռեժիմի հեռացման «հրամայականը» (այստեղ, իհարկե, ասելիք կա ամերիկյան «դեմոկրատիայի» և նրա «պարտադիր» բնույթի մասին, սակայն դրա ժամանակը չունենք): Հաշվենք` այս պահին ինչ է կատարվում Սիրիայում ռուսական ավիահարվածներից հետո մեկընդմիշտ փոփոխված աշխարհում:
Այո, Մերձավոր Արևելքում մեկընդմիշտ ստատուս քվո փոխվեց, ինչն էլ դոմինոյի էֆեկտ է ունենալու ղարաբաղյան ստատուս քվոյի վրա:
ա) Ռուսաստանը դիմեց ռիսկի ու մտավ Սիրիա (հիշենք, որ Պուտինն ասել է` ցամաքային մարտեր չեն լինելու), բայց արդյո՞ք Պուտինը կկարողանա նաև «խմել շամպայն»:
Մեզ թույլ տանք առաջ ընկնել իրադարձություններից և ասել` ո՛չ: Չնայած, Ռուսաստանն այլ ելք ևս չուներ և չէր կարող կորցնել իր վերջին պլացդարմը Մերձավոր Արևելքում. նա պետք է «վիշապին» խեղդեր իր սահմաններից դուրս, փորձեր Արևմուտքին, ԱՄՆ-ին ապացուցել, որ ինքը խաղացող է և լուրջ խաղացող, մի ձեռքով ամեն ինչ աներ` պահելու Ասադի ռեժիմը, մյուս ձեռքով թույլ չտար իր սահմաններին մոտենա «Իսլամական պետություն» նորօրյա չարիքը:
բ) Սակայն հենց առաջին օրվա իրադարձություններին ամերիկյան արձագանքը ապացուցեց` Սիրիան, ըստ ամենայնի, այո, կդառնա երկրորդ Աֆղանստան Ռուսաստանի համար, որովհետև մի «անտես ձեռք» հոգում է, որ շիա-մուսուլմանների ատելության առարկան այսուհետ դառնա հատկապես Ռուսաստանը:
գ) Նույն օրը, երբ Ռուսաստանն ավիահարվածներ հասցրեց Սիրիայում գտնվող «Իսլամական պետության» ուժերին (ԱՄՆ-ը կարծում է` ոչ թե ԻՊ-ին, այլ Ասադին ընդդիմադիր ուժերին է հարվածել Ռուսաստանը), Աֆղանստանում ահաբեկիչները, իբր, նույնպես պարտություն կրեցին ու նահանջեցին Տաջիկստանի սահման: Սա այն Տաջիկստանն է, որը ԱՊՀ և ՀԱՊԿ անդամ է, ուր հեղաշրջման սցենարներ էին խաղարկվում վերջերս: Ասել է` աքցան է կազմվում Ռուսաստանի շուրջ: Սա` մեկ:
դ) ԱՄՆ-ը, որը տնտեսական պատժամիջոցներով գրեթե խեղդում է Ռուսաստանին, ՆԱՏՕ-ն մերձբալթյան երկրներով-ՈՒկրաինայով-Վրաստանով մոտեցնում ռուսական սահմաններին, թույլ է տալիս, որ Ռուսաստանը «մաշվի» նաև Սիրիայի վրա, իսկ ինքը կողքից հանդարտ խաղը վերահսկելով նայի` այլոց ձեռքերով Ռուսաստանի հախից գալով: ՈՒ երբ Ռուսաստանը լրիվ քամված կլինի նաև այս «ֆրոնտում», ինքը «սպիտակ ձեռնոցներով», բացահայտ խաղի մեջ կմտնի:
Մի խոսքով, փաստենք մեկընդմիշտ. ՄԱԿ-ի 70-րդ հոբելյանական գագաթնաժողովից հետո աշխարհը «մրից» դուրս եկավ, մրջուրն ընկավ:
Ինչպե՞ս կանդրադառնա այս վիճակը Հարավային Կովկասի վրա, այս պահին անչափ դժվար է ասել: Մանավանդ, եթե հաշվի առնենք, որ Ադրբեջանը, որի ղեկավարին Արևմուտքը «կարմիր քարտ» է ցույց տվել, ինքնամոռաց կրակում է Տավուշի ուղղությամբ, իսկ Տավուշը Հայաստան է, Հայաստանն էլ` ՀԱՊԿ-ի անդամ:
Սերժ Սարգսյանն էլ իր հերթին ասել է` Ղարաբաղը Հայաստանի անքակտելի մասն է, և արժանի հակահարված է տալիս ու շարունակելու է տալ աշխարհից մեկուսացած, ՄԱԿ-ից քշված ադրբեջանցի հարբեցողին:
Այո, բոլոր կողմերն էլ դիրքավորվում են:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1369

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ