Չինգիզ խանի պատգամը

Երբ Չինգիզ խանը մահամերձ պառկած էր նրան հարցրին` ի՞նչ պատգամ ես ցանկանում թողնել քո ժողովրդին:

Չինգիզն ասաց` կանչեք տղաներիս:

Եվ երբ նրանք եկան մահամերձ խանը նրանց երեք բառից բաղկացած պատգամ թողեց:

Հետաքրքիրն այն էր, որ պատգամի երեք բառերն էլ նույնն էին` մորթել, մորթել, մորթել:

Որպեսզի մոնղոլի ձեռքը տարածվի ողջ աշխարհի վրա միայն մորթելով ձեզ կհարգեն ու կհնազանդվեն:

Պատմությունից Չինգիզ խանի այս խոսքերը մեջ բերելով ասածս կցուցանե, որ միայն մորթողներին են հարգում:

Բայց երբ փորձում եմ համադրել նախնադարից եկած այդ մեծ զորավարի խոսքերը մեր օրերի Հայաստանի պարտություն ստորագրած, հազարավոր զոհեր տված և թուրքից խաղաղություն մուրացող վիժվածք կապիտուլյանտի հետ, քիչ է մնում խելագարվեմ:

Կապիտուլյանտը դեռևս համաձակվում է ասել` կա պարտություն, որ հաղթանակ արժե:

Ապրում ենք 21-րդ դարում և ես ապշած եմ, որ Չինգիզ խանի` դարերից եկած պատգամն իր տղաներին արդիական է մինչ օրս և ով մորթում է նա էլ ապրում է:

Բայց մեր ժողովուրդն էշի ականջում քնած, ժամանակ առ ժամանակ բերանը բացած բառաչում է` նիկո՜լ, նիկո՜լ մեր մարգարե:

նիկոլը վաճառեց, մորթել տվեց հազարներով, պարտություն ստորագրեց, տարածքներ վաճառեց և հանգիստ վայելում է վարչապետի աթոռը:

Ինչու ես պատմությունից օրինակ բերեցի հենց Չինգիզ խանի խոսքերը. այդ մարդը դարեր առաջ դեռևս գիտեր, որ մինչև աշխարհի վերջը մորթելն է ճիշտ` գոյատևման համար:

Մինչդեռ 21-դարի նախիր կոչված օխչարնոցը լռել, հանդուրժել և հաշտվել է իր կորուստների հետ և շարունակում է դհոլ զուռնայով ուրախանալ:

Չէ՛, հաստատ ես չեմ խելագարվել:

Խելագար է ժողովուրդի նախիր կոչված մասը, որը բառաչելով նորից վերընտրեց դավաճանին:

Որն էլ և մնալով անպատիժ շարունակում է վաճառել և ջուր լցել թուրքերի ջրաղացին:

Մի՛ նեղացեք, բայց ազգ բառն էլ չասե՛ք:

Մենք ազգ չենք, այլ փալաս, քանի դեռ ներքին թուրքը գլխատված չէ: ՈՒշադիր նայեք, շատ ուշադիր, թե ում եք ընտրել ղեկապետ` լուսավոր ապագայի ակնկալիքով:

Սակայն փոխարենը հայտնվեցիք փոսում:

Ողբամ քեզ ազգ, ողբամ ու ողբամ, որ քո սեփական ձեռքերով տունդ ես քանդում, միայն թե նիկոլի պես թրքաբջի վրա փոշի չնստի:

Հրանտ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ