«Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ պարոն Ալեքսան Հակոբյան, Դուք դեպքից անտեղյա՞կ եք, թե՞ գիտակցաբար ստում եք

1990 թվականի մայիսի 27, Երևանի կայարանամերձ հրապարակ:
Օրն արևոտ էր: Արդեն երրորդ տարին էր, ինչ հայ ժողովուրդը դուրս էր եկել արդար պայքարի և պաշտպանում էր պատմական հայրենիքի մի մասի ժողովրդի ազգային ազատագրական պայքարը: Պատմական անհերքելի փաստ է, որ այդ պայքարը գլխավորում էր Հայոց համազգային շարժումը (ՀՀՇ) ղեկավարող «Ղարաբաղ» կոմիտեն: Մեր նպատակն ամենևին էլ կոմիտեի աշխատանքներին գնահատական տալը չէ, որովհետև մի բան է հանուն ազգային վեհ նպատակների պայքարի ելած ժողովրդի, որպես պատմական երևույթի, գնահատական տալը, և բոլորովին այլ է այդ վեհ նպատակները զուտ անձնական, նեղքաղաքական պաշտոնամոլական գաղափարներին ծառայեցնելը, ընդհուպ դիակների վրայով քայլելը:
1990 թվականի մայիսի 20-ին կայացած ՀԽՍՀ Գերագույն խորհրդի ընտրությանը ՀՀՇ-ն չհավաքեց անհրաժեշտ ձայների քանակը, որը կապահովեր նրան Գերագույն խորհրդի նախագահ ընտրելու, ինչպես նաև կառավարություն կազմելու համար: Հունիսի 20-ին կայանալու էր ընտրությունների 2-րդ փուլը, և ՀՀՇ-ն հույս ուներ երկրորդ փուլի հաշվին ապահովել իրեն անհրաժեշտ ձայների քանակը: Եվ անհրաժեշտ ձայների քանակն ապահովելու համար ՀՀՇ-ն՝ զինված լենինյան գաղափարներով, այսինքն՝ միջոցների մեջ խտրություն չդնելով, գնաց արկածախնդրության:

Երևանի Լենինյան շրջանի միակ զինված ՀՀՇ-ի ջոկատի տղաների համար Չարբախում մայիսի 20-ին մատաղի արարողություն կազմակերպեց և կերուխումի ժամանակ համոզեց տղաներին, որ պայմանավորվածություն կա Կապան-Երևան գնացքն ուղեկցող զինվորականության ղեկավարության հետ (գնացքն անցնում էր Նախիջևանով, և ադրբեջանցիների հարձակումից ուղևորների անվտանգությունն ապահովելու համար գնացքն ուղեկցում էին զինվորականներ), դուք մտնում եք առավոտյան ժամը 8.45 րոպեին (գնացքը Երևան էր հասնում առավոտյան 8.30-ին) կայարանի սպասասրահ, օդ եք կրակում, գոչում եք՝ տվեք զենքերը, զինվորները զենքերը ցած են դնում և փախչում են: Դուք հանգիստ վերցնում եք ավտոմատ զենքերը և հեռանում եք կայարանից:

Նախօրեին մատաղ կերած տղաները հաջորդ առավոտյան մատաղացու գառների պես գետնին են ընկնում զինվորների ավտոմատների կրակահերթից, որովհետև պայմանավորվածություն չէր եղել: Եթե տղաները գնացել էին զենքեր խլելու, ապա նրանք կկրակեին և կսպանեին բանից անտեղյակ զինվորներին (տղաները զինված էին ատրճանակներով, և միայն Խաչիկ Նազարեթյանն էր զինված AK-74 ավտոմատով): Մինչ տղաները օդ կկրակեին, վայրկյանների ընթացքում պրոֆեսիոնալ զինվորների արձակած գնդակից կմեռնեն 6-ը, և միայն Խաչիկ Նազարեթյանը ավտոմատի անկանոն կրակոց կբացի, որից կվիրավորվի ռուս կապիտանը (վերջինս Մոսկվայի Բուրդենկոյի ինստիտուտում կվիրահատվի և մեկ տարի հետո կմահանա) և կփորձի փախչել կայարանի սպասասրահի թունելով: Խաչիկ Նազարեթյանը ծանր կվիրավորվի՝ զինվորներից մեկի արձակած պտտվող գնդակը կմտնի նրա ձախ քթանցքից և դուրս կգա աջ ակնախոռոչից:

Կայարանում դեպքերին հետևող ՀՀՇ-ական պատասխանատուն անակնկալի կգա տեսնելով Նազարեթյանին, որովհետև նրանք հույս ունեին, որ ավանտյուրայի արդյունքում բոլորը կմեռնեն, մինչդեռ այդպես չեղավ: Հետագայում հարուցված քրեական գործը, երբ արդեն ՀՀՇ-ն իշխանության էր, կարճվեց, և Խաչիկ Նազարեթյանը (և ոչ միայն նա) ազատվեց քրեական պատասխանատվությունից: Կայարանամերձ հրապարակի ավանտյուրան շարունակվեց երեկոյան` Երևան-Նուբարաշեն ճանապարհին: Ընդհանուր առմամբ ՀՀՇ-ի ավանտյուրայի պատճառով այդ օրը զոհվեց 31 մարդ: Էլ ավելի կարելի է մանրամասնել այդ օրվա և հետագա զարգացումների ողջ ժամանակագրությունը: Ով կասկածում է իմ ասածներին, թող գա, և ես նրան կտրամադրեմ թիվ 62200990 քրեական գործը` հարուցված ՀԽՍՀ քր. օր.-ի 99 հոդվածի 4, 6 կետերով և 232 պրիմ հոդվածի 3-րդ մասով։ Կցանկանայի նաև ավելացնել, որ այս դեպքը, ինչպես նաև Մասիսի, Շահումյանի տրիկոտաժի թունավորումները միջոց դարձան ՀՀ գլխավոր դատախազ Արտավազդ Գևորգյանի ձեռքին, երբ ՀՀՇ-ն փորձեց նրան չնշանակել երկրորդ ժամանակով ՀՀ գլխավոր դատախազ: Այդ դեպքերի մասին ես բազմիցս հոդվածներ եմ գրել և չեմ ցանկանում մանրամասն անդրադառնալ հատկապես մայիսի 27-ի ավանտյուրային, բայց, երբ «Շանթ» հեռուստատեսության կիրակնօրյա «Հորիզոնի» թողարկման ժամանակ «Հեռանկարը» վարող լրագրող Արամ Աբրահամյանի հյուրն էր «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ Ալեքսան Հակոբյանը, և որը լրագրողի հարցին, թե ով էր կազմակերպել 1990 թվականի մայիսի 27-ը, գեբելսյան մեթոդով ստեց, թե Խթը-ն, լռել չէի կարող. Խթը-ն շատ մեղքեր ունի, պարոն Ալեքսան Հակոբյան, և մի փորձեք օգտվել դրանից և ձեր կատարած այս ոճրագործությունը բարդել նրա վրա:

Սոկրատ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Հ. Գ. Պարոն Ալեքսան Հակոբյան, Դուք ինձ լավ եք ճանաչում: Դուք էլ կփորձեք արդարանալ, հայտարարելով, թե ինձ դատի կտաք, ինչպես ձեզնից առաջ ձեր որոշ կոլեգաներ: Դա Ձեր իրավունքն է: Միայն` երբ կփորձեք հայցով դիմել դատարան, խորհուրդ կտայի հանդիպել Երևանի Կալինինի փողոցի 44 շենքի 44-րդ բնակարանի (քրեական գործով այդ հասցեն է նշված) բնակիչ Խաչիկ Նազարեթյանի հետ և ճշտել իմ խոսքերի իսկությունը: Չգիտեմ, թե նա ինչ կասի, բայց ասեմ նրա խոսքերը բառացիորեն, ինչ նա ասել է ինձ: Իմ հարցին, թե ինչպես է եղել դեպքը, նա կարճ պատասխանեց.
-Ես Ձեր հոդվածները այդ դեպքի կապակցությամբ կարդացել եմ, և միայն դեպքի ականատեսը կարող էր այդպես մանրամասն նկարագրել: Ավելին ոչինչ չեմ կարող ասել:

Հեղինակի նյութեր

• Նիկոլին «քարշ տալու» սրբազան գործը դրված է հայ ժողովրդի վրա
• Ո՞վ է Գագիկ Ջհանգիրյանը
• Երբ այլևս չես լի­նի իշ­խա­նու­թ­յան, զին­վո­րա­կան տրի­բու­նա­լը վեր կհա­նի մեզ պար­տադր­ված պար­տու­թ­յան բո­լոր պատ­ճառ­նե­րը
• Հիմ­նա­կան մե­ղա­վո­րը հայ կա­ռա­վա­րող­ներն են
• Իմ գնա­լուց ա­ռաջ թող Հա­յաս­տա­նում ջր­հե­ղեղ լի­նի
• Ո՞րն է քո մատ­նու­թ­յան գի­նը, դա­վա­ճան պա­պի` ֆա­շիստ­նե­րին ծախ­ված ե­նո­քա­վան­ցի Նի­կոլ Փա­շի­ն­յա­նի դա­վա­ճան թոռ
• Խրախ­ճանք ժան­տախ­տի պա­հին
• Ո՛վ մարդ­կա­յին ար­դա­րու­թ­յուն, թո՛ղ ես թք­նեմ քու ճա­կա­տիդ
• Զոհ­ված­նե­րի ա­ր­յու­նը երկն­քից կան­չում է` պա­տե­րազ­մը հասց­նել հաղ­թա­կան ա­վար­տի
• «Պրո­ֆե­սիո­նալ» «իմ­քայ­լա­կան­նե­րը» կե­րան իմ 800 հակ յոն­ջան և …
• Նի­կոլ, իսկ դու ար­դա­րաց­վե՞լ ես, մաքր­վե՞լ ես քո քրեա­կան ան­ց­յա­լից
• Վե­հա­փա՛ռ, կրկ­նեք Գևորգ Հին­գե­րոր­դի օ­րի­նա­կը, ժամն է գոր­ծե­լու
• Պատ­մա­կան դեպ­քե­րի և դեմ­քե­րի հա­մե­մա­տա­կան վեր­լու­ծու­թ­յուն
• Որոշ բա­շի­բո­զուկ­ներ փոր­ձում են զրո­յաց­նել մեր կես­դա­ր­յա պայ­քա­րի ի­մաս­տը
• Արտա­կարգ և լիա­զոր դես­պան Ար­ման Նա­վա­սար­դ­յա­նին
• Վեր­նա­գի­րը վեր­ջում թող ընտ­րի ըն­թեր­ցո­ղը (պա­խա­րա­կե­լի՞ է, որ ո՛չ գո­միկ են, ո՛չ էլ տրանս­գեն­դեր)
• ՈՒ՞ր է մեզ տա­նե­լու այս գաղջ մթ­նո­լոր­տը
• Ո՞վ դուրս թո­ղեց Ղա­րա­բա­ղը բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցից
• Ձեր հերթն էլ կգա
• Ես` որ­պես ՀՀ քա­ղա­քա­ցի, հայ­տա­րա­րութ­յուն եմ տա­լիս ժա­մա­նա­կին հորդ կա­տա­րած հան­ցա­գոր­ծու­թ­յան մա­սին

Մեկնաբանություններ