Ռուս-ամերիկյան հարաբերությունների ներկա աննախադեպ հակամարտ բնույթը քաղաքական-տնտեսական խոշոր բախումների հետ մեկտեղ ծնունդ է տալիս նաև զանազան կոնսպիրոլոգիական՝ դավադրաբանական տեսությունների, որոնք նույնպես փոխադարձ մտահոգությունների ու մեղադրանքների տեղիք են տալիս:

Շրջապատումս հաճախ արձանագրվող մոտեցում է, թե մեր օրերում ինչու են նման կերպ մտածելու, գնահատական հնչեցնելու ցանկություն ու պահանջ առաջանում։ Եթե երևույթը դիտարկենք հեռուստաալիքների բացարձակ մեծամասնության լուրերի տեսակետից, նշված տարօրինակ երևույթը ցանկալի կարգավիճակ է, քանզի մեզանում տարբեր ոլորտներում նվազագույնից մինչև առավելագույն առաջընթաց կա, որն էլ իր դրական ազդեցությունն է թողնում երկրի հետագա բարելավման վրա։

«Իրատեսի» ընթերցողները ծանոթ են ՎՐԵԺ ԱԲՐԱՄՅԱՆԻ հետ: Նա ծնվել է Իրանում՝ 1940-ին: ՈՒսանել է Գերմանիայում, որտեղ հիմնադրել է ԱԲԵԿ ընկերությունը: 1997-ից ապրում է Հայաստանում, որտեղ իրականացրել է մի շարք բարենորոգչական նախագծեր:

ՈՒ՞մ սրտում կարոտը մնաց Կարեն Դեմիրճյանից. նրա՞նց, ովքեր հասարակ մարդ կոչված ազնիվ անհատներ են, ում սերն ու վերաբերմունքն առ Դեմիրճյան անապական մաքրություն ունի, ովքեր երբևէ որևէ պաշտոն, որևէ հովանավորչություն չեն ստացել Առաջնորդից, բայց իրենց համար Դեմիրճյանը խորհրդանիշ էր ու է: Սիլվա Կապուտիկյանը հենց այսօրինակ մարդկանց անունո՛վ է իր ճիշտ բնորոշումը տվել Դեմիրճյանին. «Նա ավելին էր, քան ինքը։ Նա առաքյալ էր»:

Քանի՞ եզակի բերկրանք աշուն կա Արաքսից մինչև Քարահունջ, Վանաձորից մինչև Կումայրի և Տաշիրից մինչև Շորժա։ Երկրի յուրաքանչյուր եզերք արծաթացոլք և ոսկեձույլ աշնան ձոներգն է, մրգերի զմայլուն խանդաղատանք է և նորահաս գինու մեղեդային ծփանք։

Ամեն անգամ, երբ «Россия-1»-ով «Вечер с Владимиром Соловьевым» հաղորդաշարի մասնակիցների թվում տեսնում եմ իսրայելցի հրապարակախոս և հասարակական գործիչ Ավիգդոր Էսկինին, մեծ ուրախություն եմ ապրում, որովհետև, իրոք, հաճույք եմ ստանում հրեա հրապարակախոսի, իսկական փորձագետի վերլուծական մտքի դրսևորումներից:

Մայրաքաղաքի սրտում Թամանյան փողոց-զբոսայգի-թանգարանն է բաց երկնքի տակ։ Թանգարանի հերոսը հսկա սև կատուն է` ներկրված Կոլումբիայից` Գաբրիել Մարկեսի հայրենիքից։

Երևանի Իսկակովի պողոտայի մայթեզրին, արևի կիզիչ ճառագայթների տակ մտամոլոր մի ծերունի էր նստած: Անտարբեր չկարողացա անցնել, գուցե վատառո՞ղջ է, օգնե՞լ է հարկավոր: «Երանի թե վատառողջ լինեի, մարմինս ի՞նչ, հոգիս է խորովվում ու մղկտում»,- տնքաց ծերունի:

Փոխվել են ժամանակները և գործունեության ձևերը. արևմուտքցի դիվանագետ-գործիչներն այսօր Հայաստանում քաղաքական դասընթացներ են կազմակերպում, իրենց հլու-խոնարհ ունկնդիրներին տնային առաջադրանքներ տալիս, ժամանակացույց սահմանում: Սրանք գործում են առանց որևէ արգելքի, ազատ ու անկախ:

Արարատն ու Արագածը, լեռներն Աժդահակ և Արա նայում են երկրին զավեշտալից քմծիծաղով։ Այնինչ երկրում աշուն է...