2003 թվականի ամառն էր: Աշխատում էի «Նոր դար-ազդարար» ընկերությունում, որ գործում էր Հայաստանի գրողների միությունում, Բաղրամյան 3 հասցեում: Յուրաքանչյուր չորեքշաբթի ավարտում էինք վերոնշյալ ընկերության «Հորիզոն» գրական-մշակութային շաբաթաթերթը, որի պատասխանատու քարտուղարն էի: Աղջամուղջ էր, երբ դուրս ելանք:

Չնայած մեր ընթերցողները շատ են շտապում իմանալ, թե ես ինչպես եմ անզգուշաբար կործանել ԽՍՀՄ-ը, բայց ստիպված եմ նրանց համբերություն մաղթել ու այդ փաստը բացահայտել ուշ, որովհետև Հայաստանում ավելի կարևոր զարգացումներ են ընթանում, որոնք հրատապ լուսաբանման կարիք ունեն:

Խորհրդային երկրում փորձարկումների ու սխալմունքի մեթոդը, որը ի վերուստ դրված է մարդու ու կենդանական աշխարհի գործունեության հիմքում, կիրառելի էր մասամբ՝ միայն փորձարկումների մասով, սխալների ընդունումը գրեթե բացառված էր:

Վերադառնանք մեր ընթերցողի հարցին՝ ինչո՞վ էին զբաղված «ՉՏպվտՐպՊ»-ները, մի՞թե նրանք էլ էին ձեռքերը «տաքացրել» ռազմական նշանակության արտադրանքի որակի ու հուսալիության հաշվին:

2018 թվականի դեկտեմբերին տեղի ունեցավ Արմեն Սարգսյանի ու Հայաստանի մտավորականների խորհրդի հանդիպումը, որտեղ ես ներկայացրի Հայաստանի հելիոֆիկացիայի երկրաստեղծ ծրագիրը:

«Իրատեսի» էջերում կարդացի Մարտին Հուրիխանյանի մտքերը մեր այսօրվա վիճակի մասին: Այո, թեկուզ մտորումների շարժառիթը Բաքվում կայանալիք ՈԻԵՖԱ-ի գավաթի եզրափակիչն է և «Արսենալ»-«Չելսի» խաղին Հենրիկ Մխիթարյանի չմասնակցության փաստը, եզրահանգումները, որոնք հոդվածի հեղինակն արել էր, շատ ավելի տարողունակ էին և շատ ավելի կարևոր խնդիրներ էին շոշափում, քան բուն շարժառիթը:

Գեներալի հրավերը ես ընդունեցի ու մի քանի անգամ մասնագիտական զեկույցներ կարդացի Ժուկովսկու անվան ռազմաօդային ակադեմիայի կուրսանտների համար: Այդտեղ էլ ծանոթացա իմ դիսերտացիայի ապագա ընդդիմախոս, ակադեմիայի ամբիոնի պետ, պրոֆեսոր, գնդապետ Պավել Դավիդովի հետ:

Դժվարանում եմ բացատրել, թե ինչու են մեր ընթերցողները սրտին այդքան մոտ ընդունում իմ պատմությունները, զանգահարում են, բազմաթիվ ուղղորդող ու օգտակար խորհուրդներ են տալիս, փորձում են մոռացված ինչ-որ ելքեր ցույց տալ, որոնց պարագայում ԽՍՀՄ-ը կարող էր չտրոհվել ու չկործանվել, բոլորը «happy end»-ի սպասում են, միգուցե Խորհրդային Միությունը վերադառնա, հարություն առնի ու արդեն գնա ճիշտ ճանապարհով, միգուցե: Հնարավոր եմ համարում, որ կայսրությունը քանդելու ծրագիրը միայն քանդելու համար չէր, հնարավոր է, որ դրան հետևելու էր ԽՍՀՄ-ի վերականգնման, տարածքների վերամիավորման ծրագիրը, ինչի մասին վերջերս հստակորեն արտահայտվեց Պուտինը, երբ խոսում էր ուկրաինացիներին ռուսական անձնագրեր տրամադրելու թեմայով:

Քթի տակ երգում էր, բառեր չկային կամ չէին հասկացվում, իր համար երգում էր ու եղեգնուտի մեջ բադի ձվեր էր որոնում: Բոլորն ասում էին` այդտեղ երբեք բադեր չեն եղել, ուրեմն ձվեր էլ չեն լինի, թող ճիշտն ասի` ի՞նչ է թափառում եղեգները ջարդելով: Ամեն օր բոլորը սպասում էին, որ նա խրվելու է ճահճուտը ու չի կարողանալու միայնակ դուրս գալ և օգնության է կանչելու, իսկ իրենք հարցնելու են` բադի ձվերը գտա՞ր, ցույց տուր: