Օգոստոսի 19-ին երկու միջադեպ եղավ, և եթե երկուսն էլ դիտարկենք նույն տեսանկյունից, ապա կստացվի այսպիսի պատկեր։ Աշխարհագրորեն այդ իրադարձությունները կարծես թե կապված չեն, թեև երկու դեպքում էլ կամ դիտորդներ, կամ գործող անձինք են եղել թուրք զինվորականները։ Եվ քանի որ Սև ու Միջերկրական ծովերի միջև հեռավորությունն այնքան էլ մեծ չէ, ընթերցողներին առաջարկում ենք վերը նշված միջադեպերը դիտարկել որպես մեկ ամբողջություն՝ իր միլիոնավոր փոխկապակցող թելերով։
Սկզբում՝ Սև ծովի երկնքում տեղի ունեցած միջադեպի մասին։ Օգոստոսի 19-ին ՌԴ պաշտպանության ղեկավարման ազգային կենտրոնը հայտարարեց, որ օդային տարածության վերահսկման ռուսական միջոցները Սև ծովի վերևում նկատել են երկու օդային թիրախ, որոնք մոտենում են ռուսական սահմանին. «Օդային թիրախները պարզելու և ՌԴ պետական սահմանի խախտում թույլ չտալու համար օդ է բարձրացել Հարավային ռազմական օկրուգի հակաօդային պաշտպանության ուժերի հերթապահ կազմի մեկ Սու-27 կործանիչ։ Ռուսական կործանիչի անձնակազմը մինչև անվտանգ հեռավորություն մոտեցել է օդային օբյեկտներին և պարզել, որ դրանք ԱՄՆ ՌՕՈՒ-ի RC-135 ռազմավարական հետախույզ և ԱՄՆ ՌԾՈՒ-ի բազային պարեկային ավիացիայի P-SA Poseidon ինքնաթիռներ են»։ Ռուս օդաչուն «քաղաքավարորեն» ամերիկացիներին հարկադրել է շրջվելու և հեռանալու դեպի... Իհարկե, Թուրքիա։
Այստեղ հավելենք, որ օգոստոսի 2-ին ԱՄՆ ՌԾՈՒ-ն և ՌՕՈՒ-ն զորավարժանքներ են անցկացրել Սև ծովում, որոնց մասնակցել են USS Porter էսկադրային ականակիրը, P-SA Poseidon հետախույզ ինքնաթիռը, 4 F-16 կործանիչ, KC-135 Stratotanker լիցքավորիչ ինքնաթիռը և MQ-9 Reaper անօդաչու ինքնաթիռը։ Հուլիսի 20-27-ին Սև ծովում ընթացել են ուկրաինա-ամերիկյան «Sea Breeze-2020» զորավարժանքներ, որոնց մասնակցել են նաև Վրաստանի, Բուլղարիայի, Նորվեգիայի, Ֆրանսիայի, Ռումինիայի, Իսպանիայի և Թուրքիայի զինծառայողներ։ Ընդամենը ներգրավված են եղել մոտ 2000 մարդ, ավելի քան 20 նավ, ինքնաթիռներ, ուղղաթիռներ։ Սակայն իրենց հակառուսական ուղղվածությունը չթաքցնող այդ ցուցադրական վարժանքները վաղուց էին ավարտվել։ Իսկ օգոստոսի 19-ին ամերիկյան ինքնաթիռների պաշտպանությունն ապահովում էին միայն թուրք զինվորականները։ Հետաքրքիր է՝ Թուրքիայի նախագահ Էրդողանն ինչո՞վ է փաստարկելու թուրք զինվորականների այդպիսի սրտառուչ վերաբերմունքը ամերիկյան ավիացիայի նկատմամբ, երբ նորից ստիպված կլինի շտապ զանգահարելու «մեծ ընկերոջը»՝ ռուս գործընկեր Պուտինին։ Կապրենք, կտեսնենք։
Իսկ այժմ՝ օգոստոսի 19-ին տեղի ունեցած երկրորդ միջադեպի մասին։ Սիրիայի Իդլիբ նահանգի վերևում, բայց ավելի մոտ Միջերկրականի ծովափին, խփվել է ԱՄՆ-ի երկու անօդաչու թռչող սարք (ԱԹՍ)։ Դրանցից առնվազն մեկը ամերիկյան MQ-9 Reaper հետախուզա-հարվածային ԱԹՍ էր։ Ի սկզբանե թրքամետ զինյալները հայտնել էին, որ Իդլիբի երկնքում շարժական զենիթահրթիռային համալիրով (ՇԶՀՀ) ոչնչացրել են ռուսական մի ԱԹՍ, սակայն խփված ԱԹՍ-ի բեկորներից ճանաչել են ամերիկյան այն MQ-9-երից մեկը, որոնք վերջին օրերին շատ հաճախ էին թռչում այդ շրջանում։ Ավելի ուշ Պենտագոնը խոստովանել էր, որ ԱՄՆ-ի ՌՕՈՒ-ն «Սիրիայի վերևում երկու ԱԹՍ է կորցրել օդում բախումից հետո»։ Ընդ որում, երկրորդ ԱԹՍ-ի տիպը չի նշվում։ Չնայած այն հայտարարությանը, թե խորտակման պատճառը եղել է բախումը, ցանցում հրապարակվել են MQ-9-ը հրթիռով խոցելու լուսատեսանկարներ։ Ընկնելիս այն արդեն վառվում էր։ Այդ մասին վկայում էր օդում պայթյունը։ Իսկ ահա տեղի սիրիական աղբյուրները տվել են ավելի ճշմարտանման տեղեկություն, որ ամերիկյան ԱԹՍ-ն սխալմամբ կարող էին խոցել Իդլիբի ապառազմականացված գոտում գտնվող թուրք զինվորականները։ Ամերիկյան երկու ԱԹՍ-ի ոչնչացումից ոչ շատ առաջ ռուսական ՌՏՈՒ-ն հարված է հասցրել Իդլիբ նահանգի արևմտյան մասում գտնվող «Խայաթ Թահիր աշ-Շամ» (նախկին «Ջեբհաթ ան-Նուսրա») իսլամիստական դաշինքի և նրանց դաշնակիցների դիրքերին։ Իդլիբյան ճակատի հարավային հատվածում շարունակում են գործել մի քանի ահաբեկչական խմբավորումներ, ներառյալ «Խուրաս ադ-Դինը» և «Թուրքեստանի իսլամական կուսակցությունը», ինչն ընթացիկ տարվա մարտի 5-ի ռուս-թուրքական պայմանավորվածությունների խախտում է։
Հիմա թուրքերը սխալմա՞մբ են խփել ամերիկյան ԱԹՍ-ները, թե՞ վախից։ Ռուսաստանի ՌՏՈՒ-ն կրկին մարտական ակտիվ թռիչքներ է կատարում և հարվածներ հասցնում թրքամետ ահաբեկիչներին։ Բացառված չէ, որ թուրքերն իսկապես ուզում էին «ինչ-որ» հենց ռուսական բան խփել, բայց մտափոխվել են։ Դժվար է պատկերացնել, որ ՆԱՏՕ-ի գծով ԱՄՆ-ի դաշնակից Թուրքիան տվյալներ չի ունեցել, թե ինչ ԱԹՍ-ներ ունի Ռուսաստանը, և ինչ՝ ԱՄՆ-ը։ Մեզ կհարցնեն՝ ի՞նչ գործ ունի այստեղ վախը։ Բացատրությունը հասարակ է. տեսնելով, թե մեկ Սու-27-ն ինչպես է ամերիկյան երկու ինքնաթիռ քշում համարյա մինչև Թուրքիա (Սև ծովի վերևում), թուրք զինվորականների նյարդերը տեղի տվեցին, և այդ նյարդային վիճակում նրանք սխալվեցին ու... խփեցին ամերիկացիներին. բա որ հանկարծ ՌԴ ՌՏՈՒ-ն «սխալմամբ» հարվածեր թուրքերի՞ն։
Վերջին շրջանում Ռուսաստանում հատկապես լարված ուշադրությամբ են հետևում Վրաստանում կատարվող գործընթացներին։ Բացի նրանից, որ այդ երկիրը թշնամական քաղաքականություն է վարում Ռուսաստանի նկատմամբ, դիտման ու հսկման լրացուցիչ պատճառ է Թուրքիայի և «Ապշերոնյան խանության» կողմից Վրաստանի փուլային կլանման գործընթացը։ Մենք դեռ հունիսին էինք գրել, թե անգամ վրացի զինվորականներն են վախենում, որ իրենց երկիրը կարող է օկուպացվել Թուրքիայի կողմից։ Բայց հիմա Ռուսաստանում մի շարք հրապարակումներ են եղել, որոնք հասկացնում են, որ Վրաստանում թուրքերի ու կովկասյան թաթարների ուժեղացումը դուր չի գալիս ռուսական ղեկավարությանը։
Ներկայիս իրադրությունը դատարկ տեղում չի ծագել։ Թուրքերը միշտ Վրաստանն օգտագործել են որպես միջանցիկ բակ։ Անկարայի համար Վրաստանի կարևորությունը վկայում է այն փաստը, որ արդեն 1992 թ. վերջին Թուրքիայի վարչապետ Սուլեյման Դեմիրելի պաշտոնական այցի ընթացքում ստորագրվել են բարեկամության, համագործակցության ու փոխադարձ անվտանգության ամրապնդման մասին պայմանագիր և Կովկասյան տարածաշրջանում խաղաղության, անվտանգության ու համագործակցության մասին հռչակագիր։ Ավելին, Անկարան անմիջապես էլ միջամտեց Վրաստանի ներքին քաղաքականությանը, որովհետև 1992 թ. հոկտեմբերի 13-ին Թուրքիայի Ազգային մեծ ժողովը հայտարարեց Վրաստանի տարածքային ամբողջականությունը պաշտպանելու մասին։ Երկկողմ հարաբերություններում հաջորդ ուղենիշը եղավ 1999 թ. նոյեմբերի 18-ին Վրաստանի, «Ապշերոնյան խանության» նախագահների և Թուրքիայի վարչապետի՝ Բաքու-Թբիլիսի-Ջեյհան նավթամուղի նախագծի մասին միջկառավարական համաձայնագրի ստորագրումը։ Նավթամուղը գործում է Բաքվի նավթաբեր շրջան-Գյանջա-Թբիլիսի-Բաթում երթուղով, գլխավոր երկաթուղային և ավտոմոբիլային ճանապարհներին զուգահեռ։ Այդ ուղիներն անցնում են Հայաստանի (մոտ 25 կմ) և Հարավային Օսիայի (մոտ 10 կմ) անմիջական մերձակայքով, այսինքն, լիովին վերահսկվում են ռուսական զինուժի կողմից։ Առնվազն՝ առայժմ։
Թուրքական ազդեցության զգալի առաջընթաց եղավ Սաակաշվիլու նախագահության ժամանակ։ 2004 թ. թուրքերն ավարտեցին Մառնեուլի ռազմական օդանավակայանի վերակառուցումը, որի վրա ծախսվեց 3 մլն դոլար։ Հետագա զարգացում ստացավ ֆինանսական օգնությունը վրացական բանակին։ 1998-2008 թթ. Անկարայի անհատույց ռազմական օգնությունը կազմեց 40-50 մլն դոլար։ Համագործակցությունը չէր սահմանափակվում միայն ֆինանսավորմամբ։ Թուրք մասնագետների օգնությամբ Սենակիում կառուցվեց ռազմաբազա, որը համապատասխանում էր ՆԱՏՕ-ի չափանիշներին։ Այն գտնվում է Աբխազիայի սահմանից ոչ հեռու։ Մինչև 2008 թ. «Սովորեցրու և հանդերձիր» ծրագրի շրջանակում Թուրքիայում պատրաստություն է անցել վրացի 600 հատուկջոկատային։ Այդ նույն ժամանակաշրջանում կառուցվել ու շահագործման է հանձնվել Բաքու-Թբիլիսի-Կարս երկաթգիծը, սկսել է գործել Բաքու-Թբիլիսի-Էրզրում գազամուղը։ Ի դեպ, երբ 2008 թ. զարգանում էր Սաակաշվիլուն վարչակարգին խաղաղություն պարտադրելու ռուսական ռազմական գործողությունը Հարավային Օսիայում, ողջ աշխարհը տեսնում էր, թե թուրք զինվորականներն ու ճարտարագետները, բառացիորեն ամեն ինչ նետելով, ինչպես էին փախչում Վրաստանից։ Բացի այդ ամենից, Թուրքիան կարողացել է դառնալ Վրաստանի գլխավոր առևտրական գործընկերը։ 2009 թ. առևտրի ծավալը 1,85 մլրդ դոլար էր։ Մինչ այդ թուրքական ընկերություններն իրականացրել էին 258 նախագիծ 4,8 մլրդ դոլարի գումարով, դրանից 1,5 միլիարդը՝ Աջարիայում, որտեղ հյուրանոցների ու խանութների մեծ մասը պատկանում է Թուրքիայի քաղաքացիներին։ Կարևոր է նշել, որ թուրքական գործարարությունը Վրաստանում օգտագործում է թուրքական բանվորական ուժը։ Վրաստանում զգալի է թուրքական ֆինանսական հիմնարկությունների ներկայությունը. դրանցից ամենանկատելին «Իշբանկն» է, որը բաժանմունքներ ունի Թբիլիսիում և Բաթումում։ Եվ իզուր չէ, որ առողջ մտածող վրացիներն առավել հաճախ են տագնապով ասում, թե Թուրքիան արդեն օկուպացնում է Աջարիան։
Թուրքական քաղաքականության մի այլ գործիք է Յունուս Էմրեի ինստիտուտի գործունեությունը, որի տնօրինության տակ է թուրքական լեզվի ու մշակույթի տարածումը։ Այդ գործունեությունը վտանգավոր է Վրաստանի համար այնտեղ հավաք ապրող բազմաքանակ թրքալեզու բնակչության առկայության պատճառով։ Դրանք ոչ միայն կովկասյան թաթարներն են, այլև մեսխեթցի թուրքերը։ Դրան պետք է ավելացնել նաև Ադրբեջանի հետ չկարգավորված տարածքային վեճը Դավիթ Գարեջո վանական համալիրի պատճառով։ Բաթումի և Թբիլիսիի օդանավակայանները թուրքական TAV Airports holding ընկերության (որն էլ կառուցել է դրանք) ղեկավարության տակ են։ Նկատելի է թուրքերի ներկայությունը նաև էներգետիկայում. օրինակ, Կիռնաթի հէկը կառուցել է Achar Energy ընկերությունը 2007 թ.։
Եվս մեկ կարևոր ուղղություն է Վրաստանի իսլամացումը։ Իսլամի պաշտպանությամբ զբաղվում են Թուրքիայի կրոնի գործերի վարչությունը և թուրքական ընկերությունները։ Վարչության գործունեության կարևորագույն ուղղություններից մեկը պայքարն է վրացական ուղղափառ եկեղեցու դեմ, նախ և առաջ՝ աջարների շրջանում նրա արդյունավետ քարոզչական գործունեության։ Հայտնի է, որ Աջարիայի բնակչության մոտ կեսն իրեն չի նույնացնում ավանդական իսլամի և իսլամական մշակույթի հետ։ ՄԱԿ-ի տվյալներով, 2015 թ. Աջարիայում վրացի մուսուլմանները բնակչության մոտ 40 %-ն էին։ Հնարավոր է, որ վերջին տարիներին մզկիթների ու մեդրեսեների (մահմեդական միջնակարգ և բարձրագույն դպրոց) քանակի ավելացումը որոշ չափով փոխել է հարաբերակցությունը ուղղափառների և սուննի մահմեդականների միջև։ Բացի դրանից, Թուրքիայի քաղաքացիները, Սաակաշվիլու կառավարության թույլտվությամբ, 2004 թվականից սկսած զգալի անշարժ գույք են գնել Բաթումում, ինչն Ասլան Աբաշիձեի կառավարության օրոք չէր խրախուսվում։ Այսպիսով, տեղի է ունենում սողացող թուրքացում հենց Աջարիայում, որտեղ գտնվում են ռազմավարական նշանակություն ունեցող Բաթումի նավահանգիստը, ենթակառուցվածքային կարևորագույն օբյեկտներ, երևան է եկել թրքամետ բնակչության խավ։ Դրա վերջը կարող է լինել Թուրքիային Աջարիայի միացումը միության կամ ինքնավարության իրավունքով կամ էլ Կոսովոյի սցենարի մասնակի իրականացում՝ լիովին համաձայնեցրած Վրաստանի իշխանությունների հետ, որոնք չեն նկատվել իրենց երկրի շահերը պաշտպանելիս։
Կարևորագույն դեր ունի այն, որ վրացական ուղղությունը Թուրքիայի համար միակն է, որտեղ ռազմավարական խնդիրներն ու նեոօսմանիզմի գաղափարները, «Ազգային ուխտի» զուգակցմամբ, կարող են իրականացվել խաղաղ ճանապարհով։ Ներկայումս Էրդողանի քաղաքականության պատճառով Թուրքիան հայտնվել է թշնամական երկրների կամ լարված ուշադրությամբ նրան հետևող ու ցանկացած պահի միջամտության պատրաստ պետությունների օղակում։ Թուրքական տնտեսությունը վատ է հարմարված արտքաղաքական հավակնություններ իրականացնելու համար, Թուրքիան առայժմ չունի նավթի ու գազի սեփական հանքավայրեր։ Այդ պայմաններում «Ապշերոնյան խանությունից» էներգակիրների ներմուծումը կենսականորեն կարևոր նշանակություն է ստանում, իսկ դրա ապահովման կամ վերահսկման համար Վրաստանի տարածքը դառնում է առանցքային։ Կովկասյան թաթարների հանրապետությունը Անկարայի ռազմավարական դաշնակիցն է, միջազգային մակարդակով այն պաշտպանում է Թուրքիային, այդ թվում՝ վրացական ուղղությամբ։ Այսպիսով, Վրաստանի թուլությունը Թուրքիայի և կովկասյան թաթարների ակտիվ ծավալման պատճառ է դարձել։ Այս ամենը նոր բան չէ, Հայաստանում մենք երկար տարիներ իմացել ենք և գիտենք։ Բայց հիմա, երբ Երևանում իշխում են հակահայրենասեր ուժերը, որոնք պատրաստ են համբուրելու թուրքերի ոտքերը, թուրքական վտանգն ուժեղանում է։
Մենք հետագայում էլ կհետևենք, թե ինչպես են թուրքերը, նրանց դաշնակիցներն ու տերերը (ԱՄՆ և Իսրայել) փորձում երկարաձգել իրենց քաղաքական գոյությունը Այսրկովկասի, Մերձավոր Արևելքի և Սև ու Միջերկրական ծովերի միջատարածքում։ Այս նյութում մենք ընդգրկեցինք ոչ ամեն ինչ, բայց քաղաքականությունը տեղում չի կանգնում։ Համոզված ենք, որ սեպտեմբերին և ընդհանրապես այս աշնանը բազմիցս ենք անդրադառնալու այն թեմային, թե իրենց հակառակորդների դեմ ինչ են ուզում պատրաստել ԱՄՆ-ը, Իսրայելը և Թուրքիան։ Հայաստանում ոչ ոք իրավունք չունի հուսալու, որ մեզ չեն ներքաշի հետագա դիմակայությունների մեջ, ասենք՝ Այսրկովկասի և Մերձավոր Արևելքի հարցերով առճակատման։ Իսկն ասած, մեզ արդեն ներքաշել են՝ Հայաստանին «նվիրելով» կիսագրագետների վարչակարգ՝ Փաշինյանի գլխավորությամբ։
Սերգեյ ՇԱՔԱՐՅԱՆՑ