Բելառուսի նախագահ Ալեքսանդր Լուկաշենկոն անցած շաբաթ գեներալական ուսադիրների հանձնման ժամանակ հայտարարել է, որ իրավիճակը «շիկացած է մինչև վերջնակետ. լուցկի նետիր՝ ամեն ինչ կբռնկվի»:

Ասում են, որ Արայիկ Հարությունյանը նամակ է գրել Վլադիմիր Պուտինին: Նա նկարագրել է արցախահայության անելանելի վիճակը: Ակնկալել է օգնություն:

Կա Ղարաբաղյան խնդիր: Եվ այդ խնդրի լուծումը կախված չէ ո՛չ Հայաստանից, և ո՛չ էլ Ադրբեջանից: Պատերազմն անգամ չլուծեց այդ խնդիրը: Պատերազմն այլ խնդիր կարգավորելու համար էր, բայց ո՛չ երբեք Ղարաբաղյան խնդրի լուծման համար:

ԱՄՆ դեսպանը, ով կարծում է, որ «Ղարաբաղի հայերը կարող են անվտանգ ապրել Ադրբեջանի կազմում», ապագայում որևէ պատասխանատվություն չի կրի Ղարաբաղի հայերի ցեղասպանության, Հայաստանում հայերի նոր ցեղասպանության համար։

ՌԴ-Արևմուտք գլոբալ հակամարտության մեջ նոր զարգացումներ են նկատվում: Գաղտնիք չէ, որ Կրեմլը կարողանում է մեղմել և շրջանցել պատժամիջոցները նաև մուսուլմանական այն պետությունների շնորհիվ, որոնք չեն միացել պատժամիջոցներին: Եվ Ղուրանի այրման դեպքն արդեն քաղաքական գործոն է դառնում Ռուսաստանի համար:

Նիկոլը շատ փայլուն կիրառում է «օվերտոնի պատուհանը»։ Բայց հատկանշական է, որ սրա «օվերտոնները» երկարաժամկետ էֆեկտով են աշխատում։

Արցախը պաշարման մեջ է։ Հացի հերթեր են։ Հոսանքն օրական մի քանի ժամ է։

«Մեր տարածաշրջանում խաղաղությունն այլընտրանք չունի և մեր կառավարությունն առերեսվելով բոլոր դժվարությունների և բարդությունների հետ, շարունակելու է խաղաղության քաղաքական ուղեգիծը»:

Պատմական հայրենիքի այս հատվածում ստեղծված հայկական պետությունը դատապարտված է լավ հարաբերություններ ունենալ Ռուսաստանի հետ։ «Դատապարտված» ասվածն այստեղ խորքային իմաստ ունի։ Եթե հայկական պետականությունը վերականգնվեր, օրինակ, պատմական հայրենիքի արևմտյան մասում՝ օսմանահպատակ տարածքում, «դատապարտված» ասվածը գուցե լիներ բովանդակազուրկ, բայց այն ստեղծվել է ռուսական շահերի գոտում, և պատմական իրողությունը պահանջում է հաշվի նստել դրա հետ։ Բավական է ուսումնասիրել` ինչ էր կատարվում Հայաստանի տարածքում շուրջ 700 տարի, մինչև Ռուսաստանի գալը։ Խոսքը միայն թուրքական գործոնին չի վերաբերում, ինչը ավանդաբար ընդունված է շահարկել, այլ անդադար մղվող այն հակամարտություններին, որի արդյունքում անապատացել էր ամեն բան։ Եթե մի պահ նույնիսկ մտածենք, որ չկա ո՛չ Ռուսաստան, ո՛չ Թուրքիա, սփոփանքը, միևնույնն է, կարճ կտևի։ Որովհետև չենք հասցնի խորը շունչ քաշել, երբ, «Կասրե-Շիրինի» պայմանագիրը թևի տակ դրած, Երևան կգա շահը։

Այսօր Մարտունու համայնքի ղեկավար Հովիկ Հովեյանն իր մերձավորների հետ համայնքի շենքից դուրս է հրավիրել ֆերմերների, որոնց ամառային արոտիավայրը օգտագործելու նախկինում տրված իրավունքը փորձել է, պաշտոնական լիազորությունները չարաշահելով և վարչական հնարքներ կիրառելով, չեղարկել։ Արոտավայրը Վարդենյանց լեռնանցքում է գտնվում։ Այնտեղից մի քանի օր առաջ ռեպորտաժ էինք պատրաստել։