Արցախի, հայերիս ներքին թշնամիների եթե ոչ անմիջական մասնակցությամբ, ապա դրդմամբ, ուղղորդմամբ, կազմակերպմամբ մի խումբ արցախցիներ Արցախում ռուսական խաղաղապահների ռազմաբազայի դիմաց գիշերվանից փակել են (https://www.youtube.com/watch?v=xI6fFsxFHAE&t=143s ) ռուսական խաղաղապահների ճանապարհը՝ այսպիսով նախադրյալներ ստեղծելով, որ ռուսական խաղաղապահները հեռանան Արցախից, Ադրբեջանը մտնի Արցախ, վերջ տա Արցախի Հանրապետության գոյությանը «լավագույն» դեպքում, իսկ վատագույն դեպքում՝ ցեղասպանի արցախցիներին:

2018 թվականից սկսած լրագրողներից շատերը գործազուրկ դարձան:

2015 թվականին Ծառուկյան Գագիկը՝ Սարգսյան Սերժիկին համարում էր չարիք: Նա միացել էր Լեոն Տեր-Պետրոսյանին ու պահանջում էր վերջինիս հրաժարականը: Սերժիկը միանգամից արձագանքեց: Սկսվեցին խուզարկություններ, ձերբակալություններ և օրեր անց՝ Ծառուկյանը հայտարարեց, որ դուրս է գալիս քաղաքականությունից:

Սեղանիդ դրված է թիրախավորված ԱՐՑԱԽ: Հանուն արդարության պետք է ասել, որ Հայաստանի Հանրապետությունը դիմել է ՄԱԿ Անվտանգության խորհուրդ՝ Արցախի խաղաղ բնակչությանը հարկադրված լիակատար շրջափակման հետևանքով հումանիտար իրավիճակի վատթարացման առնչությամբ արտահերթ նիստ գումարելու պահանջով:

Ի՞նչ պետք է անի քաղաքական գործիչը, որ հրաժարական տա իր պաշտոնից, համարվի ձախողված: Կայացած երկրներում քիչ թե շատ պարզ է: Օրինակ՝ նախագահներ, վարչապետեր, նախարարներ են հրաժարական տվել նախընտրական լուրջ խոստումներ չիրականացնելու համար, կոռուպցիայի մեջ մեղադրվելու , ընտանիքի անդամներից մեկի արտասահմանյան բանկային հաշիվ ունենալու (օրենքով արգելված), օֆշորային սկանդալների, սեռական բնույթի մեղադրանքի և այլ պատճառովներով:

Առանց Արցախ չկա Հայաստան: Սիրուն է հնչում, ի՜նչ խոսք:

Արդեն կասկածում եմ, որ Արցախի խորհրդարանի կողմից ընդունված որոշումները, օրենքները, մասնավորապես խիստ հայրենասիրական խավարտով մատուցվողները վճարվում են... Հապճեպ ընդունեցին «Բռնազավթած տարածքների մասին օրենքը», դրան հետևեց Հակարիի կամրջի անցակետն ու Արցախի խուլ շրջափակումը:

Անչափ դժվար է Հայաստանում կամ Սփյուռքում ապրողների համար` գրել այս մասին:

Միայնակ՝ ընդդեմ ճակատագրի, անբարոյական երկու իշխանությունների, հրեշավոր թուրքի, մեծ թուրանի ու աշխարհի խաղերի հետ՝ դեմ առ դեմ մի փոքրիկ Արցախ:

Ի՞նչ պետք է աներ Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարը, եթե գոնե հասկանար, որ ինքը դիվանագիտությամբ է զբաղվում․ հեռախոսը ձեռքից վայր չէր դնի ու ամենօրյա կոնտակտի մեջ կլիներ ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդի անդամ երկրների հետ: