ՆԱՏՕ-ի արևելյան թևը ներկայիս բնագծերում պահելը ԱՄՆ-ի համար գնալով դառնալու է աննպատակահարմար` թե՛ զուտ ֆինանսապես, թե՛ ստրատեգիական առումով։ ԱՄՆ-ում սա հասկանում են, որովհետև, անկախ հանգամանքներից, Միացյալ Նահանգները ստրատեգիական հակառակորդ է դիտարկվում նախ և առաջ Չինաստանին։ Չինաստանը, փափուկ ուժի էքսպանսիայի շնորհիվ, բավականաչափ ամրացրել է իր դիրքերը հարավ-արևելյան Ասիայում, իսկ Հարավ-արևելյան Ասիան այն կենսատարածքն է, որը Միացյալ Նահանգներին թույլ պետք է տա հետագայում էլ պահպանելու գերտերության կարգավիճակը։ ՆԱՏՕ-ի արևելյան թևի երկրները նման կենսատարածք չեն դիտարկվում ԱՄՆ-ի կողմից` նախ և առաջ տնտեսական առումով, հետևաբար, այս ուղղությամբ ԱՄՆ-ի նահանջը դեպի նոր բնագծեր առաջիկա տարիներին անպայման կտեսնենք։

Ընդդիմությանը բարեկամական խորհուրդ տամ: Տղե՛րք, եթե վերջնականապես չեք կորցրել քաղաքական նյուխը, սկսեք ձեր բոլոր ռեսուրսների ինվենտարիզացիան և պահեք այն պատրաստ՝ ի աջակցություն տարերային բոլոր գործընթացների:

Վլադիմիր Պուտինը հստակ, առանց տողատակերի ու թաքուն մեսիջների աշխարհին հայտարարեց «Լեհաստանը հաբռգել է, աչք է տնկել ՈՒկրաինայի արևմուտքի վրա, ինչ-որ սպառնալիքներ է հնչեցնում Բելոռուսին։ Եթե հանկարծ բախտներդ փորձեք, ապա մեր զինանոցը շատ ուժեղ է միութենական պետության հանդեպ ոտնձգություն կատարողին պատժելու համար»։

Հայաստանի ինստուտուցիոնալ պատմությունը ունի իր օրինաչափությունները: Որևէ իշխանություն կրող կամ կրողների խումբ այդ օրինաչափություններից խուսափել կամ խուսանավել և այն օտարել չի կարողացել: Արցախը, լինելով երրորդ հանրապետության ստեղծման ինստիտուցիոնալ հենք, հանդիսանում է հենց այն քաղաքական անօտարելի օրինաչափությունը, որը եղել է, կա և լինելու է յուրաքանչյուր հայաստանյան իշխանության քաղաքական պատասխանատվության և իշխանություն ունենալ-չունենալու գինը:

Արցախում ընթացող դասական իմաստով ցեղասպանության մեջ Թուրքիայի շահագրգռությունը քաղաքագետները բացատրում են զուտ քաղաքական ասպեկտներով՝ մասնավորապես Մեղրու միջանցքով մեծ թուրանի գաղափարի կենսագործման մարմաջով, ինչը տրամաբանական է:

4 օր առաջ երկրորդ անգամ պայթեցվեց Ղրիմի կամուրջը: Բոլորի համար էլ պարզ էր, որ ուկրաինացիներն այն չէին կարող ինքնուրույն կազմակերպել և այդ ամենում խառնված են նաև այլ պետություններ:

Հայ-ռուսական, հայ-թուրքական և ռուս-թուրքական հարաբերությունները մշտապես մեր, դեռևս լավ չձևավորված, հասարակության ուշադրության կենտրոնում են և ունեն մեկնաբանությունների մի հսկա դիապազոն՝ սկսած ծայրահեղ ռուսամետությունից մինչև ծայրահեղ թուրքամետություն։

Արցախի հայաթափումը Շվեդիայի NATO մտնելուն կողմ քվեարկելու նախապայմաններից է, և պատահական չի, որ Էրդողանը հենց Վիլնյուսի գագաթնաժողովին ընթացքում հայտարարեց Արցախից խաղաղապահներին դուրս բերելու մասին։ NATO-ի երկրներն ընդունել են այդ նախապայմանը։ Նաև խոսք է գնում Ուկրաինա թուրքական զենքի մատակարարման մասին, Ուկրաինային ՆԱՏՕ ընդունելու մասին նույնպես Էրդողանն արտահայտվեց:

Մեկն ասել է. մյուսը լսել է. մեկ ուրիշն էլ վախից թաքցրել է սպասվող նախճիրի ու դավաճանության մասին:

Լևոն տեր Պետրոսյանը պետք է ապրի այնքան երկար, որ հասցնի տեսնել և համոզվել, որ, լինելով Ղարաբաղյան շարժան հիմնադիր հայրերից մեկը, սխալվել է հենց Արցախյան հիմնախնդրի էթնոքաղաքական և ազգաստեղծ նշանակության գնահատման մեջ: Ավելին, նա հենց այս պահին տեսնում է իր քաղաքական ուսմունքի նախկին գլխավոր հետևորդի, իսկ այժմ էլ այդ ուսմունքը քաղաքականապես և բարոյապես ավելի խեղածի կրախը: