Ադրբեջանը ռազմական էսկալացիոն փուլը սկսեց հենց Երևանի ավագանու քարոզարշավի մեկնարկին համընթաց: Այսօր մոտալուտ պատերազմի մունետիկները շատ են և իրավացի՝ իրենց զգուշացումների մեջ: Պատերազմի աղաղակումն այս փուլում ինձ համար բացարձակապես քաղաքականապես սնանկ և բարոյապես ավարտված իշխանության դեմ օգտագործելու ու ևս մեկ անգամ «պատերազմը մեր դուռը հասցնելու» հանգամանքը նրանց դեմ ուղղելու հնարավորություն չէ և գոնե ինձ համար երբևէ այդպիսին չի եղել, որովհետև դա փաստ է, ոչ միայն քաղաքական փաստ, այլ նույնիսկ գիտականորեն ապացուցելի իրողություն:

Ադրբեջանը մարտավարական փոփոխություն է մտցրել իր տեղեկատվական քաղաքականությունում: Նախ` իր զորքերի խոշոր տեղաշարժերը ներկայացրել է որպես ուսումնական գործընթաց, զորավարժություն, ապա նշել, որ իրենց տեղեկություններով Հայաստանի ու Արցախի զինուժը դուրս է բերվել առաջնագիծ ու իբր սպառնալիք ստեղծել Ադրբեջանի համար: ՈՒրեմն, ինչ է իրականում տեղի ունեցել:

Եվրախորհրդարանի պատգամավորը հարցնում է ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Ստոլտենբերգին. «Ասացիք, որ Ուկրաինան աստիճանաբար նվաճում է տարածքներ։ Բայց դա ճիշտ չէ։ Ուկրաինացիները տվել են կես միլիոն զոհ...

Փաստ է, որ թե՛ հասարակության, և թե՛ իշխանական շրջանակներում քաոս է ու իրարանցում: Բարդակի, «վալակիտայի» ու ավելորդ խառնաշփոթի մասին՝ էլ չեմ խոսում: Իտալական «Լա Ռեպուբլիկային» տրված հարցազրույցում Փաշինյանը «փայլեց»:

Արժանապատվություն, բանական և բնական կամք ունեցող ժողովրդի մոտ կապիտուլյացիայից հետո գործող իշխանությունը կա՛մ հեռանում է, կա՛մ էլ՝ հեռացվում։ Ի դժբախտություն մեզ, դա տեղի չունեցավ ո՛չ Հայաստանում, ո՛չ էլ Արցախում։

Եթե վերջին 2 տարում մեր վայ-իշխանությունն ու վայ-ընդդիմությունը, ՌԴ-ի կամ Արևմուտքի միջև անվերջ կողմնորոշվելու ու միմյանց կծոտելու փոխարեն, լրջորեն զբաղվեին հայոց համաժողովրդական ինքնապաշտպանության կազմակերպմամբ, ապա այսօր կունենայինք 100.000-անոց հայկական բանակ...

Ադրբեջանում զորքերի տեղաշարժի, խոշոր կուտակումների, հնարավոր պատերազմի շեմին ՀՀ գործող իշխանությունը արհեստականորեն սրում է Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները։ Այստեղ ամենակարևոր բառը «արհեստականորենն» է։ Շատ արհեստական է պրոցեսը, շատ խաղարկային։ Սա մեծ արկածախնդրություն է, որ կարող է չափազանց թանկ գին ունենալ։

Ինչպե՞ս կարելի է խաղաղության մասին խոսել ու հաշտություն ակնկալել մի երկրից, որը վերջին երեսուն տարիների ընթացքում պատրաստվել է պատերազմի, պատերազմ է սանձազերծել, իր հասարակությանը պարանոիդալ աստիճանի ատելություն ներարկելով մեր դեմ։

Բթամտության նմանվող համառությամբ չենք ուզում ընդունել, որ մեզ ո՛չ «ասֆալտչիկ» վարչապետ է պետք, ո՛չ էլ «դաշնակահար» նախագահ, այլ օդի ու ջրի պես մեզ պետք է սառնասիրտ ու բանիմաց գործիչ, որն առաջին հերթին կընկալվի որպես ՀՀ զինված ուժերի վստահելի գերագույն գլխավոր հրամանատար՝ որի շուրջ հնարավոր կլինի ձևավորել համազգային համախմբում...

Նիկոլը շատ լավ տեղյակ է, համենայն դեպս, լիովին գիտակցում է, որ Արցախը և Հայաստանը նախապատերազմական վիճակում են, ինչպես ասում են, պատերազմից 5 է պակաս: Ավելին, հենց ինքն է կառավարության այսօրվա նիստում հայտարարել, որ Ադրբեջանը զորքեր է կենտրոնացրել Հայաստանի հետ սահմանին և Լեռնային Ղարաբաղի հետ բաժանարար գծում, և որ իրավիճակը պայթյունավտանգ է: