Հաղ­թե­լու ենք

Չի կարելի այս պատերազմում պարտվել, հատկապես երբ արդեն հաղթել ես:
Վազգեն Սարգսյան

Սեպ­տեմ­բե­րի 27-ի ա­ռա­վո­տյան Ադր­բե­ջա­նը սկ­սեց հեր­թա­կան ագ­րե­սիան Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյան դեմ՝ շփ­ման գծի եր­կայն­քով: Մենք հաղ­թե­լու ենք, ինչ­պես հաղ­թել ենք միշտ, հար­ցը հաղ­թա­նա­կի գինն է: Եվ՝ վեր­ջա­պես օգ­տա­գոր­ծե­լու՞ ենք մեր ռազ­մա­կան հաղ­թա­նա­կը ի­րա­վա­կան ու դի­վա­նա­գի­տա­կան դաշ­տե­րում:

Ին­չու՞ Ա­լիևը գնաց ար­կա­ծախ­նդ­րու­թյան հենց հի­մա: Ո­րով­հետև այլևս ժա­մա­նակ չու­նի: Նրա հա­մար տագ­նա­պի ազ­դան­շան էր Բե­լա­ռու­սը, որ վկա­յեց՝ երկ­րում ընդ­դի­մու­թյուն չլի­նե­լը չի նշա­նա­կում հա­վերժ իշ­խա­նու­թյուն: Ա­լիևը ժա­մա­նակ չու­նի, ո­րով­հետև այլևս պետք չէ ոչ մի երկ­րի՝ իբրև իշ­խա­նու­թյուն: Նույ­նիսկ Թուր­քիա­յին, որ վա­ղուց է ցան­կա­նում եր­կու պե­տու­թյուն­նե­րը միա­վո­րել: Ա­լիևը նախ և ա­ռաջ պետք չէ սե­փա­կան ժո­ղովր­դին, ու դա դա­տավ­ճիռ է: Նրան մնում է միայն պա­տե­րազ­մը՝ ա­պա­ցու­ցե­լու, որ ին­քը տաս­նա­մյակ­նե­րով չի խա­բել ու չի մո­լո­րեց­րել ադր­բե­ջան­ցի­նե­րին՝ հայ­տա­րա­րե­լով, որ ի­րենց բա­նա­կը կա­րող է Ղա­րա­բա­ղի հար­ցը մի քա­նի օ­րում լու­ծել: Հի­մա՝ նաև այն պատ­ճա­ռով, որ մեկ ա­միս է մնում ԱՄՆ նա­խա­գա­հի ընտ­րու­թյուն­նե­րին, ո­րի ար­դյուն­քից է կախ­ված աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան շատ ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի ըն­թաց­քը: Ա­լիևը կար­ծում է, որ ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի հա­մա­նա­խա­գահ ԱՄՆ նա­խա­գա­հը խո­րա­պես ան­տար­բեր է Հա­րա­վա­յին Կով­կա­սում ծա­վալ­վող ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի նկատ­մամբ, և ու­րեմն՝ ինքն ա­զատ է լի­նել սադ­րիչ. ԱՄՆ-ը չի խառն­վե­լու: Հի­մա նաև այն պատ­ճա­ռով, որ Ա­լիևին թվա­ցել է, թե ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի հա­մա­նա­խա­գահ Ֆրան­սիան ևս չե­զո­քու­թյան գո­տում է՝ նա­խա­գահ Է­մա­նուել Մակ­րո­նը գե­րա­դա­սում է զբաղ­վել ՈՒկ­րաի­նա­յի, Լի­բա­նա­նի, Բալ­կա­նյան եր­կր­նե­րի, Մեր­ձա­վոր Արևել­քի հար­ցե­րով, բայց ոչ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի կոնֆ­լիկ­տով, ուս­տի իր ձեռ­քերն ա­զատ են: Հի­մա նաև այն պատ­ճա­ռով, որ Իլ­համ Ա­լիևը հա­մոզ­ված է՝ ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի հա­մա­նա­խա­գահ Ռու­սաս­տա­նը ժա­մա­նակ է տա­լու հար­ցե­րը ռազ­մա­կան ճա­նա­պար­հով լու­ծե­լու, ինչ­պես 2016-ին էր, և մի­ջամ­տե­լու է, երբ ի­րեն հետ շպր­տեն, իսկ իր ռազ­մա­կան ա­ռա­վե­լու­թյան դեպ­քում՝ ան­հա­պաղ խա­ղա­ղա­պահ­ներ է մտց­նե­լու, որ տաս­նա­մյակ­ներ ե­րա­զում է, ուս­տի ձեռն­տու է սպա­սելն ու հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րից բա­ցի ո­չինչ չա­նե­լը: Ա­լիևին իս­կա­պես թվում է, որ իր ձեռ­քը ոչ ոք չի բռ­նե­լու: Մա­նա­վանդ՝ հի­մա դա նշա­նա­կում է՝ Էր­դո­ղա­նի ձեռ­քը, ի­մա՝ մո­ջա­հեդ­նե­րով պրոք­սի պա­տե­րազմ­ներ մղող երկ­րի:

Ի­րա­կա­նում այս պա­տե­րազ­մը մե­րը չէ միայն: Այս պա­տե­րազ­մը ա­ռա­ջին հեր­թին ԵՄ-ի պա­տե­րազմն է, որ տա­րի­նե­րով սի­րա­խա­ղեր է ա­նում Թուր­քիա­յի հետ ու մի­լիար­դա­վոր եվ­րո­ներ հատ­կաց­նում Ան­կա­րա­յին՝ փա­կե­լու միգ­րանտ­նե­րի հոս­քը ԵՄ, բայյց չու­նի քա­ղա­քա­կան կամք ու խի­զա­խու­թյուն՝ տես­նե­լու, թե ին­չի վրա է Թուր­քիան մի­լիարդ­նե­րը ծախ­սում ու ինչ քա­ղա­քա­կա­նու­թյուն է վա­րում տա­րա­ծաշր­ջա­նում ու աշ­խար­հում: ԵՄ-ի թողտ­վու­թյունն է, որ Էր­դո­ղա­նը դար­ձել է սպառ­նա­լիք աշ­խար­հին ու թշ­նա­մի է բո­լոր հարևան­նե­րի հետ՝ ծա­վա­լա­պաշ­տա­կան նկր­տում­նե­րի պատ­ճա­ռով: Ե­թե Բրյու­սելն Ան­կա­րա­յին կանգ­նեց­ներ Սի­րիա­յում, Ի­րա­քում, Լի­բիա­յում ու Մի­ջերկ­րա­կա­նում, այ­սօր այս պա­տե­րազ­մը չէր սկս­վի, Ադր­բե­ջա­նը խա­մա­ճիկ չէր դառ­նա Թուր­քիա­յի ձեռ­քում:

Այս պա­տե­րազ­մը ա­ռա­ջին հեր­թին ՆԱ­ՏՕ-ի պա­տե­րազմն է, ո­րի գլ­խա­վոր քար­տու­ղար Ենս Ստոլ­տեն­բեր­գը մտա­հոգ­ված է ռու­սա­կան սպառ­նա­լի­քով, բայց չի կա­րո­ղա­նում հրա­պա­րա­կավ գնա­հա­տել, թե հա­մաշ­խար­հա­յին մասշ­տա­բի ինչ սպառ­նա­լիք է իր ան­դամ Թուր­քիան հենց ՆԱ­ՏՕ-ին: Իս­կա­պես ՆԱ­ՏՕ-ի ու­ղե­ղը մե­ռած է, ինչ­պես Ֆրան­սիա­յի նա­խա­գահն էր ա­սել, այ­լա­պես չէր կա­րող դա­շին­քը հա­մար­ժեք գնա­հա­տա­կան չտալ իր ան­դա­մի քա­ղա­քա­կան ու ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րին, որ հա­կա­սում են իր կա­նո­նադ­րու­թյա­նը, ռազ­մա­քա­ղա­քա­կան նպա­տակ­նե­րին ու գո­յու­թյան տրա­մա­բա­նու­թյա­նը: ՆԱ­ՏՕ-ի պատ­մու­թյան մեջ նոն­սենս է, որ իր ան­դա­մը իբրև ա­հա­բեկ­չա­կան պե­տու­թյուն պրոք­սի պա­տե­րազմ­ներ է մղում Մեր­ձա­վոր Արևել­քից Ար­ցախ: ՈՒ ՆԱ­ՏՕ-ն այս­քա­նից հե­տո կրա­կը դա­դա­րեց­նե­լու կո­չը ու՞մ է ա­նում: Սա ցի­նիզմ է:
Այս պա­տե­րազ­մը նախ և ա­ռաջ ԱՄՆ-ի պա­տե­րազմն է, միայն Վա­շինգ­տո­նը կա­րող է կանգ­նեց­նել Էր­դո­ղա­նին, ինչ­պես կանգ­նեց­րեց Մի­ջերկ­րա­կա­նում: Միայն Վա­շինգ­տո­նը կա­րող է հար­ցը փա­կել՝ ճա­նա­չե­լով Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյու­նը: Ա­րա­բա­կան աշ­խար­հի ու Իս­րա­յե­լի հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը կար­գա­վո­րե­լու հա­մար ի­րեն Նո­բե­լյան մր­ցա­նա­կի ար­ժա­նի հա­մա­րող Դո­նալդ Թրամ­փը շանս ու­նի պատ­մու­թյան մեջ մտ­նե­լու ընտ­րու­թյուն­նե­րից մեկ ա­միս ա­ռաջ: Միևնույն է՝ ԱՄՆ քա­ղա­քա­ցի թուր­քերն ու ադր­բե­ջան­ցի­նե­րը նրան ընտ­րու­թյուն­նե­րում ձայն չեն տա­լու ԱՄՆ-Թուր­քիա լար­ված հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի պատ­ճա­ռով նա ընտ­րա­զանգ­ված չի կորց­նում, իսկ հա­յե­րի ձայ­նե­րը ստա­նա­լու է:

Այս պա­տե­րազ­մը նախ և ա­ռաջ Ռու­սաս­տա­նի պա­տե­րազմն է, ինքն է սպա­ռա­զի­նում Բաք­վին ու Ան­կա­րա­յին: Ան­կա­րան Մոսկ­վա­յին է ու­զում ա­պա­ցու­ցել, որ տա­րա­ծաշր­ջա­նում ին­քը ևս Կրեմ­լին հա­վա­սար խա­ղա­ցող է, իր խոս­քը ևս պետք է կա­տար­վի՝ ինչ­պես ջա­նում էր թե­լադ­րող լի­նել Սի­րիա­յում, Ի­րա­քում, Լի­բիա­յում ու Լի­բա­նա­նում: Այս պա­տե­րազ­մը ռուս-թուր­քա­կան հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րում չլուծ­ված հար­ցե­րի ա­սի­մետ­րիկ պա­տաս­խանն է: ՈՒ Կրեմ­լում դա գի­տեն:
Այս պա­տե­րազ­մը ՀԱՊԿ-ի պա­տե­րազմն է, որ պի­տի ա­պա­ցու­ցի՝ ի վեր­ջո գո­յու­թյուն ու­նի՞, թե՞ ոչ` իբրև ռազ­մա­քա­ղա­քա­կան դա­շինք: Դի­մե՞լ է Հա­յաս­տա­նը, չի՞ դի­մել, հար­ձակ­վե­լով Ար­ցա­խի վրա Թուր­քիան ու Ադր­բե­ջա­նը վտան­գում են ՀԱՊԿ-ի դիր­քե­րը, որ նախ­կի­նում իր բե­լա­ռու­սա­ղա­զա­խա­կան հատ­վա­ծով պաշտ­պա­նել է Բաք­վին, հի­մա ըն­դա­մե­նը քա­ղա­քա­կան հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ են ա­նում, որ նույնն է, թե նո­րից պաշտ­պա­նում են Բաք­վին:
Այս պա­տե­րազ­մը նաև Ի­րա­նի պա­տե­րազմն է՝ նա­խա­գա­հա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րից մեկ տա­րի ա­ռաջ վտան­գի տակ է իր տա­րած­քա­յին ամ­բող­ջա­կա­նու­թյու­նը:

Վեր­ջին հաշ­վով՝ սա մի­ջազ­գա­յին բո­լոր կա­ռույց­նե­րի ու այն եր­կր­նե­րի պա­տե­րազմն է, որ միշտ պա­րի­տե­տա­յին կո­չեր են ա­նում՝ հա­վա­սա­րու­թյան նշան դնե­լով կող­մե­րի միջև: 21-րդ դարն է, կան, թե չկան դի­տոր­դա­կան ա­ռա­քե­լու­թյուն­ներ շփ­ման գծում, կան ար­բա­նյա­կա­յին լու­սան­կար­ներ, որ փաս­տա­ցի ա­պա­ցու­ցում են՝ ով է հար­ձակ­վել ու երբ: Պետք է այդ լու­սան­կար­նե­րին բաց աչ­քե­րով նա­յե­լու խի­զա­խու­թյուն ու քա­ղա­քա­կան կամք` ագ­րե­սո­րին՝ ագ­րե­սոր կո­չե­լու: Նրանք բո­լո­րը մե­ղա­վոր են մեր ա­ռաջ, բայց քա­ղա­քա­կա­նու­թյան մեջ մե­ղա­վոր-ան­մեղ հաս­կա­ցու­թյուն­ներ չկան, կան քա­ղա­քա­կան շա­հեր ու պրագ­մա­տիկ ո­րո­շում­ներ: Ժա­մա­նակ­նե­րը փոխ­վել են, մի­ջազ­գա­յին աս­պա­րե­զում վա­ղուց չեն գոր­ծում ՄԱԿ-ի կա­նո­նադ­րու­թյու­նը, Հել­սին­կյան եզ­րա­փա­կիչ ակ­տը, մար­դու ի­րա­վունք­նե­րի պաշտ­պա­նու­թյան կոն­վեն­ցիան, տաս­նյակ այլ օ­րենք­ներ ու հա­մա­ձայ­նագ­րեր: Աշ­խար­հը անց­նե­լու է ու­ժե­ղի կող­մը՝ ով հաղ­թեց պա­տե­րազ­մում, նրան էլ պաշտ­պա­նե­լու է՝ սա է այ­սօր­վա ա­մե­նա­գոր­ծուն օ­րեն­քը, հա­մա­ձայ­նա­գի­րը, կոն­վեն­ցիան: Մեզ մնում է միայն հաղ­թե­լը, մենք չու­նենք այ­լընտ­րանք, ո­րով­հետև մեր նա­խորդ հաղ­թա­նակ­նե­րից հե­տո չենք կա­րո­ղա­ցել մեր ռազ­մա­կան հաղ­թա­նա­կը ամ­րագ­րել ի­րա­վա­կա­նո­րեն ու քա­ղա­քա­կան կար­գա­վի­ճակ տալ: Հա­յաս­տա­նը չա­փա­զանց քա­ղա­քա­կիրթ է՝ վայ­րե­նու դեմ հան­դի­ման, որ թի­րա­խա­վո­րում է քա­ղա­քա­ցիա­կան բնակ­չու­թյա­նը, սպա­նում ե­րե­խա­նե­րին ու սպան­ված զին­վոր­նե­րին գլ­խա­տում, սպառ­նում Մե­ծա­մո­րի ԱԷԿ-ը հր­թի­ռա­կո­ծել… Մեր հաղ­թա­նա­կը պետք է ար­ձա­նագր­վի, ոչ թե մնա պատ­մու­թյան ան­նալ­նե­րում: Այդ­պես ե­ղավ 1994-ին, երբ կա­պի­տու­լյա­ցիա­յի ակ­տի փո­խա­րեն Ռու­սաս­տա­նի թեթև ձեռ­քով մեզ պար­տադր­վեց զի­նա­դա­դա­րի պայ­մա­նա­գիր: Այդ­պես ե­ղավ 2016-ին, երբ մեզ կան­խե­ցին կորց­րա­ծը վե­րա­դարձ­նե­լիս:

Մեզ պար­տադր­ված է պա­տե­րազմ, ո­րի նպա­տա­կը Հա­յաս­տա­նի ու հա­յու­թյան վե­րա­ցումն է իր բնօր­րա­նում: Ե­թե նույ­նիսկ Ար­ցախն ու Հա­յաս­տա­նը հա­մա­ձայ­նեին Ադր­բե­ջա­նի սուբս­տան­ցիո­նալ բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի պա­հան­ջին՝ հանձ­նել ա­զա­տագր­ված շր­ջան­նե­րը, Ար­ցա­խի կար­գա­վի­ճա­կը չէր ճա­նաչ­վե­լու, ոչ միայն Ար­ցա­խի, այլև Հա­յաս­տա­նի ֆի­զի­կա­կան անվ­տան­գու­թյունն էր դր­վե­լու սպառ­նա­լի­քի տակ: Դա ի­մա­ցել են, գի­տեն, հաս­կա­նում են Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան ու Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյան բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րի բո­լոր իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը: Փաս­տա­ցի հի­մա ու այս­տեղ մենք չպետք է սպա­սենք, թե հա­մաշ­խար­հա­յին հան­րու­թյու­նը ինչ գնա­հա­տա­կան կտա ու հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ կա­նի, մեր կռի­վը մենք պետք է կռ­վենք ու մեր հաղ­թա­նա­կը մենք պետք է հաղ­թենք:

ՈՒ հենց հի­մա է պա­հը, որ պետք է ստո­րագր­վի Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան ու Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյան միջև ռազ­մա­քա­ղա­քա­կան դա­շին­քը: Ե՞րբ, ե­թե ոչ հի­մա, երբ այլևս Ադր­բե­ջա­նը ինքն է պար­տադ­րում քայ­լեր, ո­րոն­ցից մենք խու­սա­փում էինք՝ խու­սա­փե­լով պա­տե­րազ­մից: Հենց հի­մա պետք է քն­նարկ­վի Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյու­նը ճա­նա­չե­լու հար­ցը, իր սկ­սած պա­տե­րազ­մով Բա­քուն ինքն է ի­րա­վի­ճա­կի այդ զար­գա­ցու­մը կան­խո­րո­շում: Մենք չէինք ճա­նա­չում Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյու­նը, որ չվ­տան­գենք բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րը, Բա­քուն մեր­ժել է բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րը ու փո­խա­րի­նել պա­տե­րազ­մով: Մենք չէինք ճա­նա­չում Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյու­նը՝ հա­մա­րե­լով, որ կն­շա­նա­կեր պա­տե­րազմ, մենք ար­դեն պա­տե­րազ­մի մեջ ենք: ՈՒ պա­տե­րազ­մին զու­գա­հեռ հենց հի­մա ու հենց այս­տեղ պետք է Երևանն ու Ստե­փա­նա­կեր­տը ա­նեն ի­րենց վճ­ռա­կան քայ­լը: Զու­գա­հեռ, ոչ թե պա­տե­րազ­մի ել­քին սպա­սե­լով, ո­րով­հետև դա ևս հաղ­թա­նակ է: Դա նոր ի­րա­վի­ճա­կի հա­մար­ժեք ար­ձա­գանք է, ի­րա­վի­ճակ, որ­տեղ մենք չենք նա­խա­հար­ձակ ե­ղել, բայց վեր­ջին խոս­քը ա­սում է հաղ­թո­ղը, իսկ հաղ­թո­ղը մենք ենք լի­նե­լու: Բայց այս ան­գամ պետք է ամ­բող­ջա­կան հաղ­թենք: Ա­ռանց հետ նա­յե­լու՝ ո՞վ ու՞մ ի՞նչ է ա­սել, ե՞րբ է ա­սել ու ին­չու՞: Ա­ռանց կոն­ֆի­դեն­ցիալ բա­ցա­հայ­տում­նե­րի: Ա­ռանց հե­տուա­ռա­ջի: Թուր­քա­յի ա­վիա­ցիան որ­քան էլ զի­նած լի­նի, Բաք­վին Աֆ­րի­նից մո­ջա­հեդ­ներ փո­խադ­րի՝ Ար­ցա­խի դեմ կռ­վե­լու, որ­քան էլ հայ­տա­րա­րի, թե Ադր­բե­ջա­նի կող­քին է, Ան­կա­րան գլ­խա­վոր պար­տու­թյու­նը կրե­լու է հենց Թուր­քիա­յում, Բա­քուն՝ Ադր­բե­ջա­նում: Դա է նրանց դա­տավ­ճի­ռը, որ Հա­յաս­տա­նը չի կա­յաց­րել, այլ ի­րենք՝ ի­րենց պատ­մու­թյամբ: Թուր­քիա­յի հո­վա­նա­վո­րու­թյու­նը Բաք­վին՝ Ադր­բե­ջա­նը դարձ­նում է մի­ջազ­գա­յին աս­պա­րե­զում իզ­գոյ եր­կիր՝ ինչ­պես ինքն է: Դա գի­տեն Ե­գիպ­տո­սում, Հու­նաս­տա­նում, Կիպ­րո­սում, Ա­ՄԷ-ում, Իս­րա­յե­լում, Ի­րա­նում, Ֆրան­սիա­յում, Ի­տա­լիա­յում, որ ի­րենց անձ­նա­կան պատ­ճառ­ներն ու­նեն Էր­դո­ղա­նին իր տե­ղը ցույց տա­լու: Պետք է օգ­տա­գոր­ծել շա­հե­րի բա­խու­մը՝ ի շահ մեզ:

Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ
Հ.Գ. Սեպ­տեմ­բե­րի 26-ին ԱՄՆ դես­պա­նատ­նե­րը Հա­յաս­տա­նում ու Ադր­բե­ջա­նում կոչ էին ա­րել ի­րենց քա­ղա­քա­ցի­նե­րին՝ ի­րենց իսկ անվ­տան­գու­թյան հա­մար սահ­մա­նա­փա­կել տե­ղա­շար­ժե­րը: Ե­թե հա­մե­մա­տենք ի­րենց քա­ղա­քա­ցի­նե­րին հոր­դոր­վող աշ­խար­հագ­րա­կան տա­րած­քը, ստաց­վում է հե­տաքր­քիր պատ­կեր: Երևա­նում ԱՄՆ դես­պա­նա­տու­նը խոր­հուրդ է տա­լիս Տա­վուշ չգ­նալ՝ Դի­լի­ջան ազ­գա­յին պար­կի սահ­ման­նե­րից այն կողմ M4 և M16 մայ­րու­ղի­նե­րով չերթևե­կել: Բաք­վում ԱՄՆ դես­պա­նա­տու­նը խոր­հուրդ է տա­լիս դուրս չգալ Ապ­շե­րո­նի թե­րակղ­զուց: Այ­սինքն՝ ԱՄՆ դես­պա­նա­տան գնա­հա­տա­կա­նով՝ Հա­յաս­տա­նում վտանգ­ված է Տա­վու­շի մար­զը, Ադր­բե­ջա­նի ամ­բողջ տա­րածքն է վտան­գա­վոր մինչև Կաս­պից ծով: Գու­ցե ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րը մեզ­նից ա­վե­լին գի­տեն: Կամ բրի­տա­նա­ցի­նե­րը, որ զար­մա­նում էին՝ ին­չու՞ է Ա­լիևը հա­վա­քում քա­ղա­քա­ցի­նե­րի պի­կապ­նե­րը ու ռազ­մա­կան դրու­թյուն չհայ­տա­րա­րե­լով՝ տո­տալ զո­րա­հա­վաք է սկ­սել: Հա­յաս­տա­նում ևս հայ­տա­րար­վեց ռազ­մա­կան դրու­թյուն, հա­զա­րա­վոր կա­մա­վոր­ներ Ար­ցա­խում են: Ցա­վոք, ար­դեն զո­հեր էլ կան, լույս իջ­նի նրանց հո­գուն, որ եր­կն­քից են մեզ պաշտ­պա­նում: Ռազ­մա­կան դրու­թյու­նը են­թադ­րու՞մ է ՀՀ 4 նա­խա­գահ­նե­րի քա­ղա­քա­կան ռե­սուր­սի հա­մախմ­բում՝ հա­նուն հաղ­թա­նա­կի, թե՞ դեռ կռիվ-կռիվ ենք խա­ղա­լու ներ­սում, իսկ թշ­նա­մուն՝ մեզ մաս­նա­տե­լու տար­բե­րակ ենք տա­լու: Մենք հաղ­թե­լու ենք, ինչ­պես հաղ­թել ենք միշտ, հար­ցը հաղ­թա­նա­կի գինն է: ՈՒ ինչ սահ­ման­ներ էլ մե­ծա­նան, տա Աստ­ված, որ չմե­ծա­նան Ե­ռաբ­լու­րի սահ­ման­նե­րը: Ողջ լե­րուք:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ