Այսօր առաջնագծում զինվորի հետ կանգնած է հայ հոգևորականը՝ մի ձեռքում` խաչ, մյուսում՝ զենք։ Նա իր խոսքով, երգով, աղոթքով, ներկայությամբ ավելի է ոգեղենացնում մեր պայքարը։ Հայ եկեղեցին և բանակը, միմյանց թև-թիկունք դարձած, պայքարում են հանուն Արցախի, հանուն միասնական ու ամուր հայրենիքի։ Այսպես են պետականություն պահում, այսպես են երկրի հիմնասյուներն ամրացնում։ Առաջին իսկ օրից Հայ առաքելական եկեղեցին զինվորի կողքին է, նրան ապավեն։ Այս միասնական բռունցքը մեր պատմության ընթացքում շատ է մեզ օգնել, եկեղեցին էական դերակատարում է ունեցել մեր ազատագրական պայքարներում, մեր հայրենիքի հզորացման գործում։ Այս օրերին Արցախի թեմի առաջնորդ գերաշնորհ տեր Պարգև արքեպիսկոպոս Մարտիրոսյանը դարձել է արցախցու և համայն հայության խիղճը, նրա խոսքը գոտեպնդում է, ուժ է տալիս և հուսադրում, մեր սարկավագները, գնդերեցները, եկեղեցու մյուս սպասավորները, որ հոգևորականի պատմուճանը զինվորական համազգեստին միաձուլած կանգնած են թշնամու դեմ հանդիման, մեր անսասան հավատի, աննահանջ ոգու քայլող վկաներն են։
Սակայն երբ եկեղեցու, հոգևոր հայրերի հանդեպ վերջին 2 տարվա քայլերն ես մտաբերում, դրանից ավելի վաղ որոշ մարդկանց ծաղրը, երբ Հանրապետության հրապարակում առաջին անգամ զինվորական շքերթին միացան եկեղեցու սպասավորները, հասկանում ես, թե ինչքան բան կա ներսում մաքրելու, մեկընդմիշտ արմատախիլ անելու։ Բանակը, կարելի է ասել, ամենահավատավոր կառույցն է, ամեն զորամաս ու անգամ խրամատ իր փոքրիկ սրբատեղին ունի, ու սա բավարար է հասկանալու, որ եկեղեցու և զինվորի դաշինքն անխախտ է, այս ուխտը պիտի շատ ամուր պահել, որպեսզի երկիրն էլ ամուր մնա։
Մնում է հուսալ, որ այսուհետ որևէ մեկի մտքով չի անցնի Վեհարանը «գրավել», կաթողիկոսին էլ անուն-ազգանունով ու հեգնախառը դիմել։ «Մի՛ խաբվեք, Աստված ծաղր չըլլա»։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ