Աղոթքս հաս­նում է Գան­ձա­սար

Ա­ռա­վո­տյան զար­թու­ցի­չի փո­խա­րեն ար­կը խո­սեց: Ե­կել էր մեր հետևից, բայց չէինք գնում: Մեկ րո­պե հե­տո ար­դեն դր­սում էի ա­պաս­տան փնտ­րում: Հե­ռուն ծածկ­վել էր մուգ ծխով, էլ տան վա­րա­գույր­նե­րը ոչն­չի պետք չէին: Ա­պաս­տա­րան տա­նող ճա­նա­պար­հին շուր­թերս ա­ղո­թում էին մի նոր լույ­սի սպա­սու­մով: Լույսն ու­շա­նում է:

Սպա­սում եմ ու ա­ղո­թում, կա­րո­տում եմ ու ա­ղո­թում: Արևը համ­րա­նում է իմ կա­րո­տի մեջ, ա­ղոթքս հաս­նում է Գան­ձա­սար: Նրան հր­թիռ­ներն են հետևում: Էլ չեմ խո­սում ոչն­չի մա­սին, կա­րոտս խա­ղա­ղու­թյուն է ու­զում, կա­րոտս է­լի է հե­ռա­նում:
Կրկ­նում եմ ա­սածս բա­ռե­րը, ո­րով­հետև էլ ու­րիշ բան չկա ա­սե­լու: Ա­մեն ինչ նույնն է, ա­մեն ինչ հայ­րե­նի­քի հետ է կապ­ված: Բո­լո­րը ծն­վե­ցին հայ­րե­նի­քում, և վեր­ջում հայ­րե­նի­քը նրանց կա­րո­տեց... Նրանք այս­տեղ են:
Մի քիչ էլ եմ սպա­սում...
Ծա­ղիկ­ներս ջրեք, ձգ­վում է ա­մեն ինչ, չչո­րա­նան։

Վո­վա ԱՐ­ԶՈՒ­ՄԱ­ՆՅԱ­Ն

Մեկնաբանություններ