The New York Times-ն անդրադարձել է Լեռնային Ղարաբաղի Խծաբերդ գյուղին՝ հրապարակելով լուսանկարչուհի Անահիտ Հայրապետյանի աշխատանքները:
Լուսանկարչուհին Լեռնային Ղարաբաղում գտնվող իր հայրենի գյուղի հետ կապը պահպանելու համար փորձում է որտեղ էլ լինի՝ Skype-ով միանալ գյուղում ապրող տատի հետ: Նրանք խոսում են ամեն ինչից՝ այդ օրն ընտանիքի կովի տված կաթից մինչև դարեր շարունակ գյուղում ապրող ընտանիքի անդամների պատմությունները: «Եթե գնաք այդտեղ, կիմանաք՝ ով եմ ես և ինչու եմ ես այսպիսին: Դա գեղեցիկ հանգստավայր չէ: 40 ընտանիքից բաղկացած փոքր գյուղ է՝ իրար չափազանց մոտ գտնվող հին տներով: Եկեղեցին այրվել է և երբեք չվերակառուցվեց: Բայց ես ինձ նման եմ այնտեղ»,- պատմել է 34-ամյա լուսանկարչուհին։ The New York Times-ը պատմում է, թե ինչպես սկսվեց Ղարաբաղյան պատերազմը և ինչպես կնքվեց 1994-ի հրադադարը: Թերթը հիշեցնում է անցած ամիս կրկին ակտիվացած ռազմական գործողությունների մասին: Անահիտ Հայրապետյանը պատմում է, որ չնայած ծնվել է Լեռնային Ղարաբաղում, բայց մեծացել է Աբովյանում: Ամռանն այցելել է տատի տուն, այնտեղ է անցկացրել դպրոցական արձակուրդները: Նա գյուղում է եղել 1988-ի պատերազմի ժամանակ, երբ շատ տներ ավերվեցին և սպանվեց Խծաբերդից յոթ երիտասարդ տղամարդ: Գյուղացիները վշտի մեջ էին: «Հինգ տարի երաժշտություն չէր հնչում, անգամ՝ հարսանիքի ժամանակ: Ամեն շաբաթ ողջ գյուղը գնում էր գերեզման, և միակ բանը, որ կարելի էր լսել, դա կանանց լացի ձայնն էր»,- պատմում է Հայրապետյանը: Նա սկսել է լուսանկարել Խծաբերդը և շրջակա գյուղերը 2006-ից: Չնայած ճանաչում է նրանց, ում նկարում է, բայց երբեմն դժվար է։ «Այնքան կորուստ ու ցավ կա ամեն ընտանիքի պատմության մեջ»,- ասում է Անահիտ Հայրապետյանը: Նա պատմել է, որ եթե ընտրություն ունենար, կապրեր Խծաբերդում, որտեղ գիտի բոլորի անունները և նրանց նախնիների պատմությունները: