Վաղ առավոտյան հակառակորդը մոտ մեկ ժամ ինտենսիվ հրետակոծությունից հետո հյուսիսային ուղղությամբ լայնածավալ հարձակում է սկսել։ Մի քանի անգամ հարձակվող ալիքներով փորձել են գրավել մեր դիրքերը, սակայն հայ ռազմիկների քաջության ու հմտության շնորհիվ հետ են շպրտվել կրելով զգալի մեծ կորուստներ, գրել է Արծրուն Հովհաննիսյանը։

Սմերչը, Լոռան, Դրոնը և նորագույն բոլոր զինատեսակները չափազանց կարևոր են: Ես դրանց մասին տարիներ շարունակ գրել եմ, հիմնավորել հինգերորդ սերնդի պատերազմի կարևորությունը և այլն, սակայն միևնույն է, ամենաառաջին գործոնը կամքն է, կամքի գործոնը, եթե չես ուզում պարտվես՝ չես պարտվում:

Հայաստանն ու Ադրբեջանը մեղադրում են միմյանց հրադադարի ռեժիմի խախտման մեջ, որի վերաբերյալ պայմանավորվել օգնել էր Ռուսաստանը: Հարևան պետությունների միջև այս վաղեմի կոնֆլիկտի սրումը սկսվեց սեպտեմբերին և արդեն տասնյակ կյանքեր է խլել ու հազարավոր մարդկանց ստիպել փախչել: ԱՄՆ ռազմավարությունը խճճված է:

Հոկտեմբերի սկզբին ընտանիքները հավաքվել էին սիրիա-թուրքական սահմանակետում սառցարան-բեռնատարների շուրջ՝ սպասելով մինչև վարորդները կդատարկեն իրենց սարսափելի բեռը՝ 52 սիրիացի տղամարդկանց դիակները, որ զոհվել են 600 մղոն հեռվում:

Իրանը պատրաստակամ է աջակացել Լեռնային Ղարաբաղի հարցի խաղաղ կարգավորմանը: IRNA գործակալության փոխանցմամբ՝ այս մասին Ադրբեջանի գործընկերոջ հետ ուենցած հեռախոսազրույցի ժամանակ ասել է Իրանի ԱԳ նախարար Մոհամմադ Ջավադ Զարիֆը:

Պաշտպանության նախարարության ներկայացուցիչ Արծրուն Հովհաննիսյանի փոխանցմամբ՝ հոկտեմբերի 15-ին ռազմի դաշտում համառ մարտեր են ընթացել հատկապես հարավային ուղղությամբ՝ մերձարաքսյան հատվածում:

Եվ ա­հա մենք հեր­թա­կան ան­գամ քա­ղում ենք մեր գա­հա­վի­ժող բա­րե­վար­քու­թյան պտուղ­նե­րը։ «Ան­կա­խու­թյան հռ­չա­կագ­րի» շե­փո­րու­մից վար­կյան­ներ անց նո­րա­մա­նուկ հայ­կա­կան ան­կախ պե­տա­կա­նու­թյան քա­ղա­քա­կան, հան­րա­յին և մշա­կու­թա­յին ընտ­րա­նին զին­վեց վար­դա­գույն ակ­նո­ցով և ան­տե­սեց հարևան սպան­դա­նոց ա­րյու­նա­պե­տու­թյան, այն է` Թուր­քիա­յի և Ադր­բե­ջա­նի հե­ռա­հար վտան­գը, բա­վա­րար­վե­լով դի­վա­նա­գի­տա­կան խա­ղար­կում­նե­րով։

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը գրող, ա­զա­տա­մար­տիկ ՀՈՎԻԿ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆՆ է:

Ադր­բե­ջա­նը և Թուր­քիան քաջ գի­տեն, որ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան նկատ­մամբ ի­րենց ռազ­մա­կան դա­շին­քի կամ ի­րեն­ցից թե­կուզ մե­կի ագ­րե­սիա­յի դեպ­քում Ռու­սաս­տա­նի և ՀԱՊԿ-ի բազ­մա­կողմ, այդ թվում նաև ռազ­մա­կան ան­մի­ջա­կան մի­ջամ­տու­թյու­նը լի­նե­լու է ան­խու­սա­փե­լի: Բա­վա­կան է միայն, որ Հա­յաս­տանն այդ դեպ­քում դի­մի Ռու­սաս­տա­նին և ՀԱՊԿ-ին, իսկ որ կդի­մի, կաս­կած չկա:

Բայց դա դեռ ա­մեն ին­չը չէ։ Գեր­մա­նա­կան «Ֆրանկ­ֆուր­տեր Ալ­գե­մայ­նե ցայ­տունգ» (FAZ) թեր­թը տպագ­րել է Ռայն­հարդ Ֆե­զե­րի «Կով­կա­սի հա­կա­մար­տու­թյու­նը կա­րող է պոկ­վել Մոսկ­վա­յից» մեկ­նա­բա­նու­թյու­նը։ Ա­հա Ֆե­զե­րի հիմ­նա­կան դրույթ­նե­րը.