Տեսնելով երկրում տիրող էսօրվա մառազմ (ավելի շատ՝ շվայտ) իրավիճակը՝ անկախ ինձանից հիշում եմ 1920 թիվը․ էն ժամանակ էլ էր նույնը. թուրքը շարժվում էր Կարս, մի ոտքով մտնում Ալեքսանդրապոլ, զուգահեռաբար Երևանում պարբերաբար ինչ-որ տոնակատարությունների մեջ էին ու հա բանկետներ էին անում՝հարբում, ցխվում: Անընդհատ տոնում էին ու սինխրոն տարածք կորցնում՝ նույն անտարբերությունը, ոնց որ էսօր։
Իսկ հետևանքները ոչ թե անդառնալի էին, ոնց որ սիրում են հիմի շատ ասել, այլ ուղղակի դաժանաության չափ ողբերգալի։ Բայց դե մենք հո պատմությունից դասեր չենք քաղում․ ամենը նույնն է՝ վերջին 2500 տարին ոտքներս հա դնում ենք նույն փոցխի (գյուղատնտեսական գործիք) բերանին՝ փայլուն իմանալով, որ էդ փոցխի պոչը հարվածելու ՝ ուղիղ ճակատներիս։
Արմեն Հովասափյան