ԱՄՆ-ի նախագահ Ջո Բայդենը հայտարարել է, որ ուկրաինական զորքերի հարձակումը Կուրսկի շրջանում Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինին իսկական երկընտրանքի առաջ է կանգնեցնում. սա տեղի ունեցողի վերաբերյալ ամերիկացի առաջնորդի առաջին պաշտոնական մեկնաբանությունն է։ «Մենք անմիջական, մշտական կապի մեջ ենք ուկրաինացիների հետ։ Սա այն ամենն է, ինչ ես կարող եմ ասել դրա մասին, քանի դեռ հարձակումը շարունակվում է», - ըստ Ֆրանսպրես գործակալության՝ հայտարարել է Բայդենը:               
 

«ՈԻզում եք բոլոր պոտենցիալ կոռուպցիոներներին գլխատեք, դրանից կոռուպցիայի ծավալները չեն նվազելու»

«ՈԻզում եք բոլոր պոտենցիալ կոռուպցիոներներին գլխատեք, դրանից կոռուպցիայի ծավալները չեն նվազելու»
07.06.2016 | 00:42

Քառօրյա պատերազմից հետո մեր խնդիրներն ավելի ցցուն երևացին: Հիմա հակառակորդի հետ «մրցավազքը» տեղափոխվել է տնտեսական դաշտ: Ադրբեջանի միայն ռազմական բյուջեն գրեթե ողջ Հայաստանի պետբյուջեի չափ է, ունի նավթ, գազ և այլ բնական ռեսուրսներ: Այս ամենին ի՞նչ ունի հակադրելու Հայաստանը, որ, Աստված մի արասցե, երկարատև ռազմական գործողությունների դեպքում դիմադրություն ցուցաբերի: Տնտեսության, տնտեսական կառույցների և մեր անելիքների մասին «Իրատեսը» զրուցեց ՀՀԿ խմբակցության անդամ ԽՈՍՐՈՎ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԻ հետ:

-Պարոն Հարությունյան, Հայաստանը տնտեսական ի՞նչ կարողություններով պետք է դիմակայի Ադրբեջանի ագրեսիաներին, այն դեպքում, երբ քառօրյա պատերազմում մենք տեսանք, որ զենքի պարիտետի խախտումը մեծ է:
-Մեր խնդիրը ոչ միայն Ադրբեջանին դիմակայելն է, այլև հզոր, մրցունակ տնտեսություն ունենալն է: Այսօր աշխարհում կատաղի մրցակցություն կա, ընդ որում, ոչ միայն զարգացող, այլև զարգացած երկրների միջև: Բավականին բարդ տնտեսական խճանկար է աշխարհում, որն ավելի ակնհայտ դարձավ համաշխարհային ֆինանսատնտեսական ճգնաժամի համապատկերում: Ճգնաժամը ցույց տվեց, որ տնտեսության զարգացման համար պետք է ձևավորվեն մեգաէկոնոմիկաներ: Այս հարափոփոխ աշխարհում պետություններն առանձին-առանձին չեն կարող մրցունակ լինել, պետք է տնտեսական խոշոր միավորումների հետ մրցակցեն: Այս համատեքստում բավականին ուշագրավ էր Եվրասիական տնտեսական միության ձևավորումը, հետաքրքիր է նաև չինական նախաձեռնությունը` Մետաքսի ճանապարհը, խոսվում է ՄԿհ-ի, ըՀԼԽհ-ի մասին: Նույնիսկ մեծ արտահանում ունեցող Գերմանիան ամեն ինչ անում է, որ ԵՄ-ը ճաքեր չտա: Ինչպիսի ջանքեր գործադրեցին, կիրառելով մտրակի և բլիթի քաղաքականությունը, Հունաստանի նկատմամբ, որը կանգնած էր Եվրամիությունը լքելու շեմին: Գերմանիան նրան պահեց ԵՄ-ում, որովհետև գիտակցում էր՝ միայն տնտեսական խոշոր միավորումը կարող է լինել մրցունակ: Այս տեսանկյունից Հայաստանն այնպիսի միավորման մեջ պետք է լինի, որը կպաշտպանի մեզ: Իրատես լինենք. ԵՄ-ը մեզ չի սպասում, մեզ համար թերևս, ամենանպաստավորը ԵԱՏՄ-ն էր:
-Այդ միությունը մեզ ի՞նչ տվեց, շատերն արդեն այն որակում են «մեռած» կառույց: Անգամ իշխանության ներկայացուցիչները երբեմն չեն խորշում ԵԱՏՄ-ի «անպտղության» մասին խոսելուց:
-Դեռ վաղ է կառույցին գնահատական տալ, ընդամենը մեկ տարվա կենսագրություն ունի: Այսօր ինչ-որ գնահատականներ տալը նշանակում է չգիտակցել ողջ «պրոյեկտի» խորությունը: Այս պահի դրությամբ, այո, մեծ արդյունք չունենք, բայց եթե մտովի տեղափոխվենք 50-ականներ, երբ ԵՄ-ն էր իր առաջին քայլերն անում... Եվրասկեպտիկների թիվը շատ մեծ էր, բայց կար լիդերների հեռուն տեսնելու կարողությունը:
-Փաստն այն է, որ այս կառույցում մենք անգամ գործընկեր պետություն չունենք, բացառությամբ Ռուսաստանի: Դիցուք, Ղազախստանը, Բելառուսն ավելի շատ հակառակորդներ են, քան...
-Իրողությունն այն է, որ ԵԱՏՄ-ում Հայաստանը պահանջված երկիր չէ: Մի կողմ թողնելով քաղաքական ենթատեքստը, փաստենք՝ Ղազախստանը Հայաստանի հետ տնտեսական կապեր ստեղծելու որևէ անհրաժեշտություն չունի: Նրա համար Ադրբեջանն ավելի կարևոր գործընկեր է, քան Հայաստանը: Եվ այդ երկրին մեղադրել պետք չէ, դուք էլ լինեիք Ղազախստանի ղեկավարության տեղը, նման կերպ կվարվեիք, կառաջնորդվեիք ձեր շահերով: Նույնը կարելի է ասել Բելառուսի, ինչո՞ւ չէ, նաև Ռուսաստանի մասին: Որոշիչը մեկն է՝ պետք է մրցունակ տնտեսություն ունենալ: Եթե անգամ Ադրբեջանի պարտադրած զենքի անառողջ մրցավազքը չլիներ, միևնույն է, մեր տնտեսական խնդիրները չէին փոխվի: Անկասկած, պետք է հաշվի առնենք Ադրբեջանի ռազմական հզորությունը, մենք չենք կարող պարտքով զենք գնել: Հետևաբար մի ելք կա. հզորացնել ու մրցունակ դարձնել մեր տնտեսությունը:
-Ինչպե՞ս:
-Մրցունակ տնտեսություն ասելով հասկանում ենք դրսի շուկայում ժամանակակից տեխնոլոգիաներով մրցունակ արտադրանքի սպառում: Գյուղատնտեսության, արդյունաբերության ոլորտում և այնտեղ, որտեղ ձևավորվում է ավելացված արժեք, պետք է ներդնենք ժամանակակից տեխնոլոգիական կարողություններ: Այսօր մեր գյուղատնտեսությունում արտադրողականությունը 55 անգամ զիջում է շինարարական ոլորտին: Հողի ռեֆորմի արդյունքում, երբ համայնքի տարբեր մասերում գյուղացուն տվեցինք պատառ-պատառ եղած բազմաթիվ հողակտորներ, նրան դատապարտեցինք ձեռքով գյուղատնտեսական աշխատանք կատարելուն: Կտրտված հողակտորներում ոչ մեկը չի կարող նոր տեխնոլոգիաներով մեծ ներդրումներ անել: Գուղացու աշխատասիրության շնորհիվ է, որ այսօր գյուղատնտեսության ոլորտում աճ ունենք: Մեր տնտեսության հիմնական ճյուղը կարելի է համարել հանքահումքային արտադրանքը: Եթե Ադրբեջանը նավթ է վաճառում, մենք էլ՝ պղնձի խտանյութ:
-Դուք նշեցիք կոնկրետ ոլորտ` գյուղատնտեսությունը, որը սխալ բարեփոխումների հետևանքով մեծապես տուժել է: Արդյոք պե՞տք է եզրակացնել, որ Հայաստանում տնտեսական խնդիրները նաև հայեցակարգային, օրենսդրական «տխուր» «պատմություն» ունեն:
-Օրենքների, հայեցակարգերի ճիշտ մշակումը դեռ քիչ է, նախ պետք է խնդիրը լիովին ըմբռնել: Մի բան ակնհայտ է. տնտեսական աճի համար պետք է տեխնոլոգիական ճեղքում ունենալ: Սա նշանակում է ժամանակակից տեխնոլոգիական լուծումների ներդրում արդյունաբերությունում: Մեր ազգային կապիտալն օբյեկտիվորեն ունակ չէ նման ներդրում կատարելու, որովհետև ունակություններ, գիտելիքներ, համապատասխան մասնագետներ չունի: Հետևաբար, դրսի ներդրողը պետք է գա Հայաստան և արտադրություն դնի ու իր ապրանքը միջազգային շուկայում իրացնի: Այսինքն, մենք պետք է պայմաններ ստեղծենք, որպեսզի որևէ իտալացի, իսպանացի արտադրող երաշխավորված լինի, որ իր ապրանքը նույն որակով, բայց համեմատաբար ավելի էժան, կարող է Հայաստանում արտադրվել ու սպառվել դրսում: Օրինակ, եթե դու շարունակես աշխատավարձը բարձրացնել, Հայաստան ոչ մի ներդրող չի գա: Մարդկանց աշխատավարձը պետք է բարձրանա աշխատանքի արտադրողականության հաշվին: Շատ արտադրանք տուր, շատ վաստակիր: Մեզ թվում է, եթե մենք բիզնես միջավայրը մի քիչ բարելավենք, մեղմացնենք հարկային ռեժիմը, «դուինգ բիզնեսով» էլ մի քանի սանդղակ բարելավենք մեր դիրքերը, ուրեմն աշխարհը կվազի այստեղ: Աշխարհում կան բազմաթիվ ներդրողներ, ովքեր Հայաստանի տեղը քարտեզի վրա չգիտեն: Այսինքն, մենք ներկայանալու, կապեր հաստատելու խնդիր ունենք:
-Մինչ դրսի ներդրողներին Հայաստան բերելը, նախ Հայաստանում պետք է արտադրողների համար մրցակցային պայմաններ ստեղծել, «շարքից դուրս» եկած արտադրությունները ոտքի կանգնեցնել, երկրի տնտեսական բոլոր ճյուղերը զարգացնել: Դրսի ներդրողի համար Հայաստանն ինչպե՞ս կարող է հրապուրիչ լինել, եթե երկրում տնտեսություն, որպես այդպիսին, գոյություն չունի:
-Եթե ներսի արտադրողն ունակ լիներ ժամանակակից տեխնոլոգիաներով արտադրություն կազմակերպելու, հաստատ ձևերը կգտներ, կաներ: Բարձր տեխնոլոգիաների ոլորտը չհաշված, Հայաստանի ունևորները փորձառություն, հմտություն չունեն, որ կարողանան դրսի շուկաներ մտնել: Դրսում մրցակցությունը կատաղի է: Մեզ մոտ շատ լավ կարողանում ենք «մոլեր» կառուցել, որովհետև աշխատում են ընդամենը ներքին շուկայի վրա: Արտաքին սպառման աշխատանքները մեծ փորձառություն են պահանջում: Հարկային նոր օրենսգրքի քննարկումներն են շուտով, մենք առաջարկել ենք, որ ներդրումների նպատակով ներմուծվող տեխնոլոգիական սարքավորումները սահմանին հարկից ազատվեն: Պետք է ուրախ լինենք, եթե ինչ-որ մեկն ուզում է ներդրում անել, էլ ինչ մնաց հարկենք: Շատ կարևոր է, որ մեզանում ձևավորվի նոր տնտեսական մտածողություն, առանց դրա համընդհանուր վերելք չենք կարող է ունենալ:
-Մենք արդեն նոր տնտեսական մտածողություն որդեգրեցինք (շուրջ մեկ ամիս առաջ), իսկ օրերս էլ «ամրագրեցինք» դրա պարտությունը: Այլ խոսքով՝ կառավարության ղեկավարը մեկ ամիս առաջ հայտարարեց կոռուպցիայի և մենաշնորհի դեմ պայքարի մասին, օրերս էլ եկավ այն եզրահանգման, որ հասարակությանն է թվում, թե մենաշնորհներ կան, իրականում, «ֆորմալ» առումով, նման բան գոյություն չունի: Այս մտածողությամբ, առանց խնդրի «աչքերին» նայելու ինչպե՞ս տնտեսական աճ ապահովել:
-Վարչապետն ասում է, որ ոչ թե մենաշնորհներ չունենք, այլ պարզապես մեզանում կա գերիշխող դիրք: Օրենսդրորեն իրավիճակի գնահատականն այդպիսին է: Վարչապետը նաև ամրագրում է, որ գերիշխող դիրքն էլ նույնքան վտանգավոր է, որքան մենաշնորհը:
-Ձևակերպումներից խնդիրը չի փոխվում:
-Նա չի էլ փոխել խնդիրը: Այլ բան է, որ շարքային քաղաքացին սպասում էր, որ հիմա վարչապետը բռունցքը խփելու է սեղանին և ասի` մոնոպոլիստների գլուխը պիտի թռցնեմ: Նա պատասխանատու պաշտոնյա է և չի կարող այնպիսի արտահայտություն անել, որն օրենքին չի համապատասխանում: Դրա համար էլ վարչապետը զգույշ է արտահայտվում: Իհարկե, բոլորս այնքա՜ն փոփոխությունների ակնկալիքներ ունենք, որ ցանկացած բառ մեզ մոտ կամ հիասթափություն, կամ ոգևորություն է առաջացնում:
-Հասարակությունը թերահավատ է այս ողջ գործընթացի հանդեպ, որովհետև նախկինում էլ նման կոչերի ու հայտարարությունների պակաս չի ունեցել, որոնք ոչ մի արդյունք չեն արձանագրել:
-Երբեմն նույնիսկ արդյունքը չենք էլ ուզում նկատել: Հանրության շրջանում կոռուպցիայի դեմ պայքարն ընկալվում է այսպես՝ քանի՞ հոգու բռնեցին, քանիսի՞ն դատեցին, քանիսի՞ գլուխը թռցրին: ՈՒզում եք բոլոր պոտենցիալ կոռուպցիոներներին գլխատեք, դրանից կոռուպցիայի ծավալները չեն նվազելու: Եթե այդպես լիներ՝ ձեռք կտրելով կարելի էր գողության դեմն առնել: Կոռուպցիան ծնող պատճառները պետք է վերացնել: Այսինքն, խնդրին համակարգային լուծումներ պետք է տրվեն:
-Քառօրյա պատերազմից անցել է արդեն երկու ամիս, ըստ Ձեզ, իշխանությունները որոշակի դասեր քաղե՞լ են: Նկատի ունեմ երկրում տիրող տնտեսական վատթար վիճակը։
-Այն բարեփոխումները, որոնք այսօր իրականացվում են, դեռ այս տարվա փետրվարին նախանշել էր երկրի նախագահը: Պատերազմը պարզապես արագացրեց դրանց ընթացքը: Ռազմական գործողությունները կառավարությանը հուշեցին` արագացրու անելիքդ, կառավարություն, դու այլևս քնելու ժամանակ չունես, ամեն օրը մեր դեմ է աշխատում:
-Հասկացա՞վ կառավարությունն իրեն ուղղված այդ հաղորդագրությունը:
-Հիմա ակտիվ աշխատում են: Թերևս պետք էր ավելի ակտիվ լինել, որովհետև ժողովուրդն անհամբեր սպասում է: Կառավարության առօրյա հիմնական խնդիրն է դարձել մենաշնորհի և կոռուպցիայի դեմ պայքարը:


Զրույցը` Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻ

Դիտվել է՝ 1557

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ