Նորություններ » «Ռազմական գիտության գագաթնակետը օպերատիվ արվեստն է»

«Ռազմական գիտության գագաթնակետը օպերատիվ արվեստն է»

23.10.2015 | 00:48

ՍԵՅՐԱՆ ՕՀԱՆՅԱՆ
(ՀՀ պաշտպանության նախարար)

-Պարոն Օհանյան, մամուլում պարբերաբար տեսակետներ են հնչում, թե Ձեր և գլխավոր շտաբի պետ Յուրի Խաչատուրովի հարաբերություններն այն չեն:
-Տեղյակ եք, որ տևական ժամանակ է, ինչ «Պաշտպանության մասին» օրենքում ֆունկցիոնալ պարտականությունների որոշակի տարանջատումներ են իրականացվել. նկատի ունեմ պաշտպանության նախարար-ենթակա կառույցներ և գլխավոր շտաբ առնչությունները: Ըստ այդմ, երկրի գերագույն գլխավոր հրամանատարն իրականացնում է զինված ուժերի ընդհանուր ղեկավարումը, պաշտպանության նախարարը` անմիջական ղեկավարումը, իսկ զորային կառույցի անմիջական ղեկավարումն իրականացնում է գլխավոր շտաբի պետը: Ասել է` գործում է հստակ հիերարխիա. գլխավոր շտաբի պետը ենթակա է նախարարին, նախարարը` գերագույն գլխավոր հրամանատարին, ում հետ որոշում է ընդհանուր ռազմական քաղաքականությունը:
-Գլխավոր շտաբի պետին ո՞վ է նշանակում, պարոն Օհանյան:
-Շտաբի պետին, պաշտպանության նախարարի ներկայացմամբ, նշանակում է գերագույն գլխավոր հրամանատարը: Այս պարագայում, հաշվի առնելով իմ և գլխավոր շտաբի պետ Յուրի Խաչատուրովի անցած մարտական ուղին, պատերազմական ժամանակահատվածը (չպետք է մոռանալ նաև, որ ես եղել եմ պաշտպանության հրամանատարի առաջին տեղակալ, շտաբի պետ, ԼՂ նախարար), պետք է եզրակացնել, որ Յուրի Գրիգորիչի հետ մենք բավականին երկար ճամփա ենք անցել, և այդ ամենը հաշվի առնելով, պետք է ասել, որ երբեմն-երբեմն մամուլ նետվող այդ լուրերը բացարձակապես չեն համապատասխանում իրականությանը: Որպես պաշտպանության նախարար, ով ձգտում է կոլեկտիվ ջանքերով հասնել հաջողության, կոլեկտիվ ղեկավարմամբ լուծել բոլոր հարցերը, չեմ կարող վատ հարաբերությունների մեջ լինել ոչ միայն գլխավոր շտաբի պետի, այլև բոլոր մնացածների հետ: Մեր համակարգում կա կառավարման անչափ կարևոր մի տարր, այն պայմանականորեն կոչենք քննարկումների մշակույթ, որի ժամանակ չեմ կարող ասել, թե չեն լինում տարաձայնություններ, բանավեճեր, սակայն դա չի խանգարում, որ բոլորով համերաշխ աշխատենք, և սուտ են այն բոլոր ասեկոսեները, սուտ են այն բոլոր խոսքերը, թե ես գլխավոր շտաբի պետի հետ…
-Պարոն Օհանյան, բա էդ դեպքում ինչո՞ւ Մովսես Հակոբյանին բերեցիք Ղարաբաղից: Տեսակետ կա, որ նա պետք է հետագայում շտաբը ղեկավարի:
-Մեզնից ոչ մեկը հավերժ չէ ինչ-որ պաշտոնում, նկատի ունեմ ԼՂ նախկին և ներկա նախարարներ գեներալ-լեյտենանտ Մովսես Հակոբյանին և գեներալ-լեյտենանտ Մնացականյանին, ովքեր մեր բանակի ամենագրագետ գեներալներից են, ունեն ղեկավարման մեծ փորձ և ռազմական իրավիճակում ղեկավարել են կառույցներ` բավականին երկար ժամանակ, ինչն էլ, բնականաբար, կարող է հանգեցնել հոգնածության: Մենք ընդամենը ռոտացիա ենք արել, ինչն էլ թարմություն պետք է մտցնի յուրաքանչյուր կառույցի ղեկավարման մեջ: Ընդամենը:
-Ի դեպ, «թարմության» մասով, պարոն Օհանյան, ինչի՞ց է, որ մեզանում պաշտպանության նախարարությունն ամենամշակութային նախարարությունն է «ստացվել», անգամ մշակույթի նախարարությունն էդպիսին չէ։
-Մենք չպետք է մոռանանք, որ ռազմական գիտության գագաթնակետը օպերատիվ արվեստն է, ինչն էլ իր մեջ պարունակում է այն ամենը, ինչի մասին Դուք խոսում եք:
- Չէ՜, պարոն Օհանյան, էդ նրանից է, որ բանակն սկիզբ առավ Վազգենի «ծոցում», նա էլ իր հերթին իր բոլոր գարունականներին` տաղանդավոր-լուսավոր տղերքին, լցրեց իր «ծոցը» ու բերեց էդ նախարարություն:
-Դա այդպես է, բայց նաև այդպես չէ, որովհետև յուրաքանչյուրն իր ներդրումն է ունեցել բանակն այդպիսին դարձնելու-պահելու գործում: Ե՛վ Վազգենն է իր ներդրումն ունեցել, և՛ չպետք է մոռանալ Սերժ Սարգսյանի ղեկավարման ժամանակ բանակի տասնամյակի միջոցառումը, բանակին նվիրված ներքին մեծ ուժ ունեցող, անչափ հուզիչ երգերը։
-Եվ փայլո՜ւն միջոցառումը, որը մինչ օրս էլ սրտի թրթիռով է նայվում:
-Այո, և չպետք է մոռանալ նաև վերջերս գրված ու հայոց սպային նվիրված «Պատիվ ունեմ» հանրաճանաչ երգը:
-Այո՜… «Կյանքս կտամ հայրենիքիս, հոգիս` Աստծուն, պատիվս` ինձ, զենքս` որդուս. բիբլիական Մասիսի պես, դուք միշտ հպարտ, հայոց սպաներ, պատիվ ունեմ»։ Պարոն Օհանյան, իսկ չգիտե՞ք` ինչից է, որ մեր բանակը միշտ խարիզմատիկ մարդիկ են ղեկավարել:
-Երևի ճիշտ ընտրություն են կատարել:
-Թե՞ Աստծո կամքն էր:
-Նա՛և Աստծո կամքն էր: