«Մենք մեզնից ենք հեռանում և մեր երկրից»

«Գյումրին միշտ անկանխատեսելի է: Յուրահատուկ քաղաք է. ինքնահավան, դաժան, ծաղրող, բայց նաև` ուրախ, մարդամոտ, բայց նաև` քրեականացված, «գողական գնացող», բայց նաև` հյուրասեր, հյուրամեծար, բայց նաև` կեղծ արժեքներ դավանող, կեղծ թասիբի հետևից վազող, բայց նաև` գնահատող»,- այսպես է բնորոշում իր քաղաքը բանաստեղծ ԳԵՎՈՐԳ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԸ:

-«Գյումրին ԱՊՀ մշակութային մայրաքաղաք» ծրագիրն ի՞նչ տվեց Գյումրիին:
-Ոչ մի բան էլ չտվեց: Թերևս դրսից հրավիրված խմբերի մասնակիցները եկան, տեսան, հանգստացան, հոնորար ստացան, գնացին: Անտեղի փող ծախսվեց: Մշակույթի նախարարությունը ներկայացնող ինչ-որ չինովնիկներ, իհարկե, գոհ մնացին: Արվեստագետներն ու գյումրեցիներն անհաղորդ մնացին այդ փուչիկ-միջոցառմանը:
-Գյումրիում շարունակում է առաջնային մնալ բնակարանայի՞ն խնդիրը:
-Տան խնդիրը կարևորագույններից մեկն է Գյումրիում, մոտ 500 ընտանիք փտած տնակներում է ապրում: Բա գործազրկությո՞ւնը, փողոցների անմխիթար վիճա՞կը, տրանսպո՞րտը՝ իր չարաբաստիկ վարորդներով, համատարած թշվառությունը և աղքատությո՞ւնը, ահաբեկված և որբ լինելու անսփոփ և կսկծացնող զգացողությո՞ւնը, և այլն, և այլն: Գյումրին, ինչպես Հայաստանի այլ բնակավայր, խանությունների կամ մելիքությունների խառնիփնթոր մի կծիկ է. հարկայինի խանություն, քաղաքապետարանի խանություն, մարզպետարանի խանություն, ոստիկանության և դատախազության խանություններ և այսպես շարունակ:
-Ասում են` Գյումրին «պերմյակովյան» դեպքերից հետո ամայանում է։
-Հեռանում են ընկերներս, հարազատներս, հարևաններս: Մենք մեզնից ենք հեռանում և մեր երկրից: Ավետիսյանների ընտանիքի հետ կատարվածը ևս մեկ անգամ ապացուցեց, որ սեփական երկրում մենք անպաշտպան ենք ու լքված:

Ճեպազրույցը՝
Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ