«Չի կարելի 21-րդ դարում պետության քաղաքականության առանցք դարձնել թշնամու կերպարը»

«Իրատես de facto»-ի հյուրն է ԱԺ փոխնախագահ ԷԴՈՒԱՐԴ ՇԱՐՄԱԶԱՆՈՎԸ:

-Ինչպիսի՞ն է լինելու «թեժ աշնան» այս տարվա տարբերակը` Ձեր գնահատականով:
-Հերթական «թեժ» աշունն է լինելու. ամեն տարի ընդդիմությունը խոստանում է թեժ աշուն, որովհետև ամռանը քաղաքական կյանքը նիրհում է, իսկ աշնանը սկսվում է խորհրդարանի աշխատանքը և որոշակի ակտիվություն է բերում քաղաքական ասպարեզ:
-Ընդդիմության «12 կետերը» կարո՞ղ են դառնալ 2014-ի թեժ աշնան հանրահավաքային հիմք:
-Հայաստանում այնքան խնդիրներ կան, որ ցանկացած քաղաքական կուսակցություն ու քաղաքացիական նախաձեռնություն կարող են հանրահավաք անել: Իշխանության քաղաքական օրակարգը շատ ավելի ընդգրկուն է, քան ոչ իշխանական ուժերի 12 կետերն են: Ցանկացած երկրի համար աբսուրդ է, եթե իշխանությունն առաջնորդվի ընդդիմության ծրագրերով. կա կառավարության ծրագիր, կա նախագահի նախընտրական ծրագիր, որին հավանություն է տվել հանրապետության քաղաքացիների մեծամասնությունը, և ինչպես նորմալ երկրներում` մենք էլ պիտի իրականացնենք մեր ծրագրերը: Բնականաբար, ընդդիմության առաջարկությունները, քննադատությունը մեզ համար շատ կարևոր են, բայց ասել, որ մենք պետք է առաջնորդվենք ընդդիմության ծրագրով, նվազագույնը անլուրջ է: Մենք ունենք մեր ծրագիրը, որտեղ հաշվի են առնված թե՛ ընդդիմության, թե՛ փորձագետների, թե՛ քաղաքացիական նախաձեռնությունների առաջարկությունները: Առավել քան անլուրջ է իշխանության հետ խոսել ուլտիմատումների, շանտաժի, վերջնաժամկետների լեզվով: Կրկնում եմ` քաղաքական օրակարգում շատ ավելի կարևոր հարցեր կան` տեսնո՞ւմ են այդ հարցերը ոչիշխանական ուժերը, թե՞ ոչ:
-Իսկ կա՞ այսօր հրաշալի քառյակը` միասնական, միակամ ու պատրաստ միահամուռ պայքարի ոչ միայն 12, այլև այլ խնդիրների լուծման համար:
-Այդ հարցն իրենց ուղղեք, ակնհայտ է, որ քառյակը միավոր չէ, այլ համագործակցություն մի քանի կետերի շուրջ: Առաջիկա ամիսների ամենակարևոր հարցը սահմանադրական բարեփոխումներն են: ՀՅԴ-ն արդեն ասել է, որ համակարգային բարեփոխումներ իրականացնելու համար սահմանադրական փոփոխություններն անհրաժեշտ են: Մյուսները, թեպետ նախկինում հայտարարում էին, որ պետք է Սահմանադրությունը փոխել, հիմա, չգիտես ինչ է փոխվել, ասում են, որ սահմանադրական բարեփոխումներ պետք չեն կամ պետք են 2018-ից հետո: Բայց նախընտրական ժամանակը շատ վատ շրջան է Սահմանադրություն փոխելու համար: Ամենահարմար ժամանակը ընտրություններից ու մասնագիտական քննարկումներից հետո փոփոխություններ կատարելն է: Ի վերջո, կարծում եմ, ընդդիմությունն էլ դա կհասկանա:
-Հայաստանի քաղաքական օրակարգի խնդիրնե՞րն են շատ տարբեր, որ քառյակին թույլ չեն տալիս միասնական դառնալ կամ հնգյակ դառնալ, ի վերջո, ՕԵԿ-ն էլ իրեն քաղաքական դաշտում ընդդիմադիր ուժ է որակում:
-Կարծում եմ` ոչ այնքան խնդիրները, որքան գաղափարական ու ռազմավարական տարաձայնությունները թույլ չեն տալիս, գուցե նաև մարտավարական: Քառյակում կան ուժեր, որ իրենց ընդդիմադիր չեն հռչակել, կան ուժեր, որ հայտարարում են բարեփոխումների անհրաժեշտության մասին, մի մասը ամբողջական իշխանափոխություն է պահանջում, մի մասը` ոչ, մի մասը խիստ քննադատում է կառավարությանը, մի մասը չի քննադատում, մի մասը սպասում է առաջարկված կետերի կատարմանը, մի մասը չի սպասում ու քննադատում է, մի խոսքով, աջաբսանդալային տրամադրություն է: Ընդդիմությունը, իրոք, բազմաշերտ է` սոցիալիստներից մինչև ազատականներ ու անհասկանալի դավանանք ունեցողներ: Ընդդիմության աշխարհաքաղաքական տարբերությունները ուշ թե շուտ կարող են հանգեցնել բաժանման: Հիմա հարցազրույցը կարող են կարդալ ու ասել` իշխանությունը գիշեր-ցերեկ երազում է, որ քառյակը քանդվի: Բնավ: Իշխանությունը շահագրգռված է ուժեղ ու գաղափարական օպոնենտ ունենալու մեջ: Ընդդիմության դաշտում խմբակցություններ կան, որ յոթ պատգամավոր ունեն ու երեք մասի են բաժանված, հինգ պատգամավորով խմբակցություն ունենք, որ երեք կուսակցությունից է բաղկացած, կան խմբակցություններ, որ իրենց կուսակցություններում միասնական չեն:
-Չի՞ ստացվում, որ ոչիշխանական ուժերը կոնյունկտուրային կառուցվածք ունեն` դավանում են իրավիճակի ու պահի թելադրանքին:
-Գուցե, նրանք արդեն սկսել են ապագա ընտրություններին պատրաստվել:
-Չե՞ն շտապում:
-Շուտ է, իհարկե, բայց իրենք շատ լավ հասկանում են, որ Հայաստանում, ինչպես ցանկացած երկրում, կա հակաիշխանական զանգված, որը շատ դեպքերում իշխանությանը ձայն չի տալիս` անկախ այն բանից, թե ով է իշխանությունը, և հիմա նրանք սկսել են պայքարն այդ ընտրազանգվածի համար միմյանց միջև: Ինչքան էլ ասեն, որ իրենք միասնական են և այլն, և այլն, հիմնական պայքարը քառյակի միջև է, որովհետև պարզ չէ, թե ով է լինելու ընդդիմության «առաջին ջութակը»:
-Չի՞ բացառվում, որ ընդունեն` առաջին ջութակն իրենցից ոչ մեկը չէ:
-Չեմ կարծում, որովհետև մեր հասարակությունը ցանկանում է բոլոր ժամանակներում կոնկրետ այլընտրանք տեսնել:
-Հայաստանի քաղաքական օրակարգի շատ ավելի կարևոր խնդիրները ներքի՞ն քաղաքական դաշտում են, թե՞ արտաքին:
-Ե՛վ ներքին, և՛ արտաքին: Ներքինը` բարեփոխումների շարունակումն է, տնտեսության զարգացումը, աշխատատեղերի ստեղծումը, աղքատության նվազումը, արտաքինը անվտանգության խնդիրներն են. վերջին զարգացումները ցույց տվեցին, որ մեր անվտանգության համակարգը պետք է ուժեղ լինի: Հայաստանը գնում է դեպի ԵՏՄ և ցանկանում է երկխոսությունը շարունակել ԵՄ-ի հետ, ուկրաինական դեպքերն են ավելի շիկանում, որն ազդում է միջազգային հարաբերությունների վրա: Որպեսզի մենք ավելի զարգանանք, պետք է ապահովենք մեր երկրի անվտանգությունը:
-Թուրքիայում նորընտիր նախագահն առաջին պաշտոնական այցը կատարեց Ադրբեջան ու այնտեղ կրկնեց Լեռնային Ղարաբաղի հարցի լուծման հայտնի տեսակետը` տարածքային ամբողջականության հիմքով: Դա Էրդողանի ամբոխահաճ քաղաքականությա՞ն դրսևորում էր, թե՞ իրական:
-Ե՛վ մեկը, և՛ մյուսը: Թուրքիան և Ադրբեջանը, ինչպես Հեյդար Ալիևն էր ասում, մեկ ազգ, երկու պետություն են, շատ սերտ համագործակցում են բոլոր բնագավառներում: Ղարաբաղյան կոնֆլիկտում Ադրբեջանը մշտապես ունեցել է Թուրքիայի ռազմական, քաղաքական, տնտեսական աջակցությունը: Էրդողանի հայտարարությունները, իրոք, նոր չէին, նոր էր, որ ասվեց նախագահի կարգավիճակով: Մենք մշտապես ասել ենք, որ չի կարելի երկու գործընթացները իրար կապել` մեկ, երկրորդ` Թուրքիան տեղ չունի ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացում, կա Մինսկի խումբ: Չնայած տարբեր հարցերում համանախագահ երկրների տեսակետները տարբերվում են, Ղարաբաղի խնդրում նրանց կարծիքները համահունչ են, մեկ անգամ չէ, որ նախագահները` Օբաման, Պուտինը, նախկինում` Սարկոզին, հիմա` Օլանդը, հայտարարել են, որ խնդիրը պետք է լուծվի երեք հիմնարար սկզբունքների հիման վրա, այլ ոչ այնպես, ինչպես ասում են Ադրբեջանը և Թուրքիան: Եթե Թուրքիան կարծում է, որ հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման միակ ճանապարհը Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի լուծումն է, մենք էլ պնդում ենք, որ միակ ճանապարհը առանց նախապայմանների հարաբերություններ հաստատելն է: Մեզ համար ցանկացած նախապայման, առավել ևս ԼՂՀ հարցը, անընդունելի են, դա նշված է նաև արձանագրություններում: Մեր կարծիքը չի փոխվել: Դա ոչ միայն մեր կարծիքն է, այլև միջազգային հանրության: Գնդակը մնում է Թուրքիայի դաշտում, Անկարան լավ շանս ունի աշխարհին ու իր հասարակությանը ցույց տալու, որ գնում է ոչ թե սուլթանաքեմալական վարչակարգի ճանապարհով, այլ իրոք ուզում է դառնալ եվրոպական պետություն: Ապրիլի 24-ին ՀՀ նախագահը հրավիրել է Էրողանին Հայաստան, հրավերը նրան հանձնվեց Անկարայում: Մենք ցույց տվեցինք, որ տեր ենք մեր դատին, Ցեղասպանության դատապարտմանն ու փոխհարաբերությունների կարգավորմանը:
-Էրդողանի համար ՀՀ արտգործնախարարի ներկայությունն իր պաշտոնակալության արարողությանը անսպասելի չէ՞ր:
-Իհարկե անսպասելի էր, շատ ճիշտ քայլ էր և իզուր մի քանի կուսակցություններ փորձեցին ավելի հայրենասեր երևալ, ասելով, որ սխալ էր գնալը, եթե դիվանագիտական հարաբերություններ չկան: Նալբանդյանի այդ քայլը, բնականաբար, նախագահի հետ համաձայնեցված էր և ուժեղ քայլ էր: Եթե Էրդողանը կամ այլ պաշտոնյա գա Հայաստան, շատ կարևոր է, եթե չգա, ևս մեկ անգամ ցույց կտան, որ Թուրքիան շարունակում է ժխտողականության քաղաքականությունը: Մենք մնում ենք առանց նախապայմանների հարաբերությունների կողմնակից, Ցեղասպանության ճանաչումը մեր արտաքին քաղաքական օրակարգի կարևոր հարցերից է, Լեռնային Ղարաբաղի գործընթացում էլ Թուրքիան անելիք չունի: Էրդողանը Բաքվում նաև ասաց, որ ՆԱՏՕ-ի գագաթնաժողովում պատրաստվում է բարձրացնել Ղարաբաղի հարցը: Եթե այդքան շահագրգռված է խաղաղությամբ, ուզում է տարածքներ ազատագրել, կարող էր գագաթնաժողովում հայտարարել, որ Թուրքիան ապաշրջափակում է Կիպրոսի 35 տոկոսը: Թուրքիան է օկուպացրած պահում ԵՄ անդամ երկրի հյուսիսային հատվածը:
-Թուրքիայի վարչապետ դարձած Ահմեդ Դավութօղլուն իր ծրագրային ելույթում ասաց, թե Թուրքիայի ճանապարհը գնում է դեպի ԵՄ, միաժամանակ Էրդողանն ու Ալիևը Բաքվում հայտարարեցին, որ Թուրքիան հավակնում է տարածաշրջանի առանցքային պետություն դառնալու: Համադրելի՞ են այդ երկու ուղղությունները:
-Թուրքիան իրեն եվրոպական պետություն է համարում և ուզում է մտնել ԵՄ, իրականում, սակայն, ամեն ինչ անում է, որ չմտնի, որովհետև ԵՄ մտնել 301 հոդվածով, Կիպրոսի հարցով, Հայաստանի հետ խնդիրներով` հնարավոր չէ: Թուրքիան տնտեսապես հզոր երկիր է և վերջին 200-300 տարում Կովկասում ուժեղ դիրքեր ունենալով` ուզում է կյանքի կոչել նեոօսմանականությունը, Օսմանյան կայսրության երբեմնի տարածքների եթե ոչ նվաճումը, ապա այդ տարածքներում իր ազդեցության հաստատումը: Նրանք ուզում են ցույց տալ, որ Թուրքիան հավակնում է կայսրություն լինելու, և օգտագործում են թուրքալեզու պետությունները, առաջին հերթին` Ադրբեջանը:
-Թուրքիան ու Ադրբեջանը փորձում են ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ձևաչափից հանել Լեռնային Ղարաբաղի հարցի լուծումը, հնարավոր համարո՞ւմ եք, որ ձևաչափը դադարի գոյություն ունենալ:
-Ոչ: Խնդիրը Մինսկի խումբը չէ, այլ Ադրբեջանը, որ մշտապես հրաժարվում է կա՛մ բանակցություններից, կա՛մ բանակցություններում ընդունված համաձայնություններից: Կա հստակ բանակցային փաստաթուղթ, որտեղ ամրագրված է երեք սկզբունք: Ադրբեջանը բանակցություններում ասում է` այո, հետո Բաքվից հայտարարում է, որ հարցը ռազմական ճանապարհով պիտի լուծվի: Եթե ինչ-որ մեկին պետք է մեղադրել, ադրբեջանցիներն իրենք իրենց պիտի մեղադրեն: Չի կարելի կատու որոնել մութ սենյակում, երբ կատուն քո ուսերին է:
-Ինչո՞ւ Մինսկի խումբն ավելի կոշտ դիրքորոշում չի դրսևորում Բաքվի նկատմամբ` լծակնե՞ր չունի, մանդա՞տը չի բավարարում:
-Դիվանագիտությունը սառցալեռ է` մեծ մասը չի երևում, ամեն ինչ չէ, որ հրապարակային է: Ամենամեծ արդյունքը` խաղաղությունը, պահպանվում է, հայկական կողմի և Մինսկի խմբի տեսակետները կարգավորման երեք սկզբունքների շուրջ համահունչ են: Ադրբեջանն ինքն իրեն դրել է փակուղու մեջ և չի հասկանում, որ Թուրքիան այդտեղ անելիք չունի: Եթե Թուրքիան իրոք ուզում է ղարաբաղյան գործընթացին օգուտ տալ, պետք է չխառնվի: Կա Մինսկի խումբ, և այդ հարցում երեք պետություններն ունեն հստակ դիրքորոշում: Բազմիցս հաստատվել է, որ խնդիրը ռազմական կարգավորում չունի: Ավելին` ընդունվում է ազգերի ինքնորոշման իրավունքը, որպես սկզբունքներից մեկը: Լեռնային Ղարաբաղի ժողովուրդը պետք է որոշի իր կարգավիճակը: Իսկ Բաքուն իրեն դնում է փակուղային վիճակում: Պատերազմում պարտվել են, 1994-ին խաղաղություն են խնդրել, հիմա ասում են` ազատագրված շրջանները տվեք, Ղարաբաղը տվեք, մենք էլ փոխզիջում կանենք: Դա նույնն է, որ հիտլերյան Գերմանիան կապիտուլյացիայից հետո Պոտսդամի կոնֆերանսում ասեր` Մոսկվան տվեք ինձ: Այդպես չի լինում: Մի օր Բաքվում, մի օր Կիրովաբադում, մի օր կառավարության նիստում, մի օր շենք շահագործման հանձնելիս ասել` Հայաստանը մեր պատմական տարածքն է, ծիծաղելի է, Երևանում խորոված ենք անելու` ծիծաղելի է։ Ի վերջո, պիտի հասկանան, որ Ադրբեջան պետությունն այս տարածաշրջանի հետ կապ չունի: Պատմական Ադրբեջանն այնքան է հեռու այսօրվա Ադրբեջանից, ինչքան Հայաստանը` Կախեթիայից: Պատմական Ադրբեջանը Արաքսից ներքև ընկած տարածքն է, հին հունական աղբյուրները վկայում են` որտեղ էր Ատրպատականը, որ դարձել է Ադրբեջան: Նույնիսկ պետության աշխարհագրական անվանումը կապ չունի իրենց տարածքի հետ: Եթե Կովկասում այդ պետությունը եղել է, ինչո՞ւ է ռուս-պարսկական պայմանագիր կնքվել, այլ ոչ թե ռուս-ադրբեջանական: Ադրբեջան պետությունն առաջացել է 1918 թ., թուրք Նուրի փաշայի արշավանքի հետևանքով, որից հետո հայերին կոտորեցին, ստեղծեցին իրենց պետությունը և տասնամյակներ շարունակ ամեն ինչ անում էին, որ հայերին կա՛մ կոտորեն, կա՛մ վտարեն: Մինչև 1936 թ. ստալինյան Սահմանադրությունը իրենք ադրբեջանցի էլ չեն կոչվել, այլ կովկասյան թուրքեր կամ թաթարներ: 1936 թ., որպեսզի տարանջատվեն անատոլիական թուրքերից, անվանվեցին ադրբեջանցիներ: Պատմություն կա, ամեն ինչ նավթի վրա հո չի՞ հիմնված: Նավթը մի օր վերջանալու է: Հետո՞:
-Փաստորեն, ստատուս քվոն Ադրբեջանին ավելի՞ ձեռնտու է:
-Մենք խնդրի խաղաղ կարգավորման կողմնակից ենք, ԼՂՀ-ն չի կարող ունենալ ավելի ցածր կարգավիճակ, քան ունի: Այսօր ԼՂՀ-ն փաստացի անկախ պետություն է: Այս տարիներին Ղարաբաղն ապացուցել է, որ ժողովրդավարական պետություն է, ինչը մեծ ցանկության դեպքում էլ հնարավոր չէ ասել Ադրբեջանի մասին: Իլհամ Ալիևի նախագահության երրորդ շրջանն ավարտվելու է, չորրո՞րդ անգամ է առաջադրվելու: Բնականաբար, դա չի կարող լավ ընդունվել միջազգային ասպարեզում: Մենք ոչ հակաթուրք ենք, ոչ հակաադրբեջանցի, մենք պայքարում ենք հանուն մեր հայրենիքի, մենք ուզում ենք ինքներս որոշել մեր ճակատագիրը, տարածաշրջանում կայուն խաղաղություն ենք ուզում, ուզում ենք ժողովրդավարական արժեքներով ապրել: Իսկ նրանք 20 տարի հակահայկականություն են քարոզում, Ջուղայում հազարավոր խաչքարեր ոչնչացրին. մի երկիր, որ հայկական քարը չի հանդուրժում, հայ մարդուն կհանդուրժի՞: Իրենց ազգակից Աքրամ Այլիսլիին ի՞նչ արեցին: Բոլորն էլ դա լավ հասկանում են: Ամառային իրադարձությունները ցույց տվեցին, որ ադրբեջանական բանակի միֆը, բլիցկրիգը փուչիկ են: Փառք ու պատիվ մեր զինվորներին: Չի կարելի 21-րդ դարում պետության քաղաքականության առանցք դարձնել թշնամու կերպարը, հակահայկականությունը Բաքուն դարձրել է ազգային գաղափարախոսություն: Քանի դեռ Ադրբեջանում չկա ժողովրդավարություն, քանի դեռ չեն գիտակցում, որ կոնֆլիկտը պետք է խաղաղ ճանապարհով լուծվի, բանակցային գործընթացում հաջողություն հնարավոր չէ:
-Հայաստանի մյուս հարևանն էլ Իրանն է, որտեղ անցած օգոստոսից սրընթաց փոփոխություններ են տեղի ունենում: Հավանական համարո՞ւմ եք հայ-իրանական հարաբերությունների նոր որակով զարգացումը` և՛ քաղաքական, և՛ առևտրատնտեսական:
-Ես կարծում եմ, որ մենք դատապարտված ենք Իրանի հետ հարաբերությունները զարգացնելուն։ Մենք ունենք չորս հարևան, երկուսի հետ կապեր չկան, եթե ավելին չասենք, արտաքին աշխարհին մեզ կապում են Վրաստանը և Իրանը, և մենք այնքան արկածախնդիր չենք, որ հարևանների հետ հարաբերությունների փչացման ճանապարհով գնանք: Իհարկե, ամեն ինչ անելու ենք Իրանի ու Վրաստանի հետ մեր հարաբերությունները զարգացնելու համար: Իրանը մեզ բարեկամ երկիր է, ավելին, ի տարբերություն մահմեդական այլ երկրների, Իրանը ղարաբաղյան հակամարտության վերաբերյալ ունեցել է հավասարակշռված մոտեցում, և Իրանի հետ կարելի է ու անհրաժեշտ է խորացնել քաղաքական ու առևտրատնտեսական հարաբերությունները: Կարծում եմ` դա կլինի, մեր օրակարգում կան բազմաթիվ հարցեր: Բոլոր դեպքերում, Իրանը մեր գործընկեր երկիրն է, և մենք պետք է խորացնենք մեր հարաբերությունները հարևանի հետ:
-Համաշխարհային քաղաքական օրակարգի թիվ մեկ խնդիրը փետրվարից ՈՒկրաինան է: Ռուս-ուկրաինական դիմակայությունը, Արևմուտքի պատժամիջոցները Հայաստանի համար քաղաքական ու տնտեսական վտանգ ներկայացնո՞ւմ են:
-Նախկին ԽՍՀՄ տարածքում իրավիճակի ցանկացած լարում մեր շահերից չի բխում: ՈՒկրաինայում տարբեր հաշվարկներով մենք ունենք կեսմիլիոնանոց սփյուռք` և՛ արևելքում, և՛ արևմուտքում, և՛ Կիևում: ՈՒկրաինայում գրեթե չկա շրջան, որտեղ հայեր չլինեն: Բնականաբար, մենք շահագրգռված ենք, որ խնդիրները լուծվեն խաղաղ ճանապարհով և ինչքան շուտ, այնքան լավ թե՛ տարածաշրջանի, թե՛ այնտեղ ապրող հայերի համար: Որևէ պատժամիջոց, իհարկե, նոր խնդիրներ է առաջացնում: Փորձագիտական շրջանակներում շրջանառվում է տեսակետ, որ պատժամիջոցները կարող են խթանել հայկական որոշ ապրանքատեսակների արտահանումը ռուսական շուկա: Չլինելով տնտեսագետ` ես չեմ կարող գնահատել այդ հնարավորությունը, բայց եթե եվրոպական ապրանքների մուտքը ՌԴ փակ է, հայկական արտադրանքի համար նոր շուկաներ գտնելը միանգամայն ռեալ է, կարծում եմ` մենք պետք է այդ ուղղությամբ մտածենք: Լավ աշխատանքի դեպքում գյուղմթերքները, ծխախոտը, ալկոհոլային խմիչքները կարող ենք արտահանել:
-Պատժամիջոցների հետևանք չի՞ կարող դառնալ տրանսֆերտների կրճատումը:
-Այն իրադարձությունները, որոնց վրա մենք չենք կարող ազդել, Կիկոսի մահը չպիտի դարձնենք:
-ԵՏՄ-ին անդամակցության նոր ժամկետ հրապարակվեց` հոկտեմբերի 10-ը, դա վերջնակա՞ն է, թե՞ կան խանգարող խնդիրներ և՛ հայկական կողմից, և՛ ԵՏՄ-ի:
-Նիստի ժամանակ ԵՏՄ երեք անդամներն էլ վետո չեն դրել: ՌԴ նախագահը մի քանի օր առաջ հանձնարարել է ստորագրել մեր անդամակցության համաձայնագիրը: Հոկտեմբերի 10-ը սարերի հետևում չէ, կապրենք` կտեսնենք: Բոլոր դեպքերում, մենք արդեն ունենք շոշափելի օգուտներ, նախ` գազի սակագինը, որ ամենաէժանն է տարածաշրջանում, ԱԺ-ն արդեն վավերացրել է օրենքը և մենք կարողանում ենք ռազմամթերք ձեռքբերել ՌԴ գործարանային գներով, դա շատ կարևոր է, ադամանդագործությունից հանվեց 30 տոկոս մաքսատուրքը, վառելիքի գինն իջավ…
-Եվրասիական տնտեսական վեկտորի զարգացումը արգելափակելո՞ւ է Հայաստանի եվրաինտեգրումը, թե՞ մենք շարունակելու ենք նաև այս ուղղությունը:
-Վիլնյուսի գագաթնաժողովում Հայաստան-ԵՄ հայտարարություն ընդունվեց, կողմերը գոհունակություն հայտնեցին կատարված աշխատանքից, նաև որոշեցին, որ Հայաստանում պետք է շարունակվեն բարեփոխումները` նշելով ոլորտները: Մենք պետք է շարունակենք մեր երկխոսությունը եվրոպական կառույցների հետ:

Զրույցը վարեց
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆԸ

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ