ԱՆՀԱՍԿԱՆԱԼԻ ԻՆՔՆՈՒԹՅՈՒՆ

Վերջին օրերին հանրային կյանքի առավել քննարկվող հարցերից մեկը դարձավ Հայաստանում օտարալեզու դպրոցների բացման հավանականությունը: Ինչպես համանման դեպքերում, այժմ էլ հասարակության ամենատարբեր շրջանակներ սևեռվում են տվյալ հարցի միայն ընթացիկ, սոսկ մակերեսային կողմի վրա, այնինչ թե՛ այս, թե՛ մի շարք այլ կարևոր հարցերում խնդիրն ավելի խորքային է և լուրջ: Եթե մի պահ փորձենք վեր կանգնել մեր կյանքի առօրեական ռիթմից և մեր հասարակությանը նայենք դրսից` իբրև մի համակարգի, ապա գույներն ավելի պարզ կլինեն, դատողություններն էլ անհամեմատ օբյեկտիվ: Հայաստանում ընթացող կարևորագույն գործընթացները պայմանավորված չեն սոսկ քաղաքական կամ տնտեսական գործոններով, մեզանում կատարվող բոլոր փոփոխությունները շաղկապվում են մեր մտավոր և բարոյական արժեհամակարգի հետ: Հայաստանում առկա է խոր բարոյական ճգնաժամ: Դեռևս 5-րդ դարում Խորենացու գրած «Ողբը» մարգարեական է դառնում նաև այսօր։ Մեր կենսընթացը պայմանավորված է նյութական արժեքների համար ընթացող դաժան պայքարի տրամաբանությամբ, ավելի ճիշտ` անտրամաբանությամբ: Մենք ազգովին շուկայական տարերքի մեջ ենք: Շուկայական են դարձել նաև մեր բարոյական կյանքն ու արժեհամակարգը, կարծես ապրում ենք ի հեճուկս միմյանց: Յուրաքանչյուրիս առաջընթացը կախված է այն բանից, թե մյուսները որքան կձախողվեն: Մեր անձնական վերելքները բերում են ազգային վայրէջքի: Հասարակության մեջ ամենից պրիմիտիվ արժեքները դարձել են ամենաօրինակելին: Հակահերոսները դարձել են հերոսներ: Քրիստոնեական բարեպաշտությանը փոխարինում են կեղծավորությունն ու նյութապաշտությունը, հասարակությունը դարձել է որովայնակենտրոն: «Որտեղ հաց, այնտեղ կաց» սկզբունքը դարձել է հասարակական նորմ: Մարդկային միտքը ստորադասվել է պարզագույն նյութականին: Նպատակը զոհաբերվել է միջոցին: Դպրոցներում մեր երեխաները սովորում են, թե ինչպես է պետք գոյատևել: Համալսարանները վերածվել են ժամանցի կենտրոնների: Մրցակցությունը ոչ թե սովորելու, այլ չսովորելով բարձր գնահատական ստանալու մեջ է: Երիտասարդ սերնդի դաստիարակության գործում ազգայինի, ավանդականի չափաբաժինը էապես քիչ է: Մենք ձեռք ենք բերել մի անհասկանալի ինքնություն, որը բաց է ամեն տեսակի պարզամիտ արժեքների առաջ:
Մեր թշնամիները վաղուց հասկացել են, որ մեզ կործանելու համար անհրաժեշտ է կործանել մեր մշակույթը, ավանդույթները, ազգայինը, և դա պետք է անել մեր իսկ ձեռքերով` փոխելով մեր մտածողությունը: Սակայն մեր գլխավոր թշնամին մեր մեջ է:
Պատմությունը մեզ ավանդել է լինել հոգով համախմբված և միասնական մեր գործերում: Մեր կրոնը պատգամում է լինել համերաշխ և գործակցել համընդհանուր երջանկության համար: Մեզ շրջապատող աշխարհը ստիպում է հետ չմնալ զարգացման արագ տեմպերից և չդառնալ լոկ արժեքներ սպառող լուսանցքային ժողովուրդ: Այս մարտահրավերներին դիմակայելու համար անհրաժեշտ է որդեգրել նորարարական մոտեցումներ: Մոտեցումներ, որոնք կլինեն մեր մտածողության և կենսաձևի փոփոխության առհավատչյան: Մեզ անհրաժեշտ է մի քիչ անկեղծություն` մեր թերությունները հասկանալու, մի փոքր էլ համարձակություն` անկեղծանալու համար:
Հայկ ԿՈՆՋՈՐՅԱՆ
«Բարեպաշտ սերունդ» հիմնադրամ

Մեկնաբանություններ