Խոսի՛ր, Ամենազո՛ր, մի՛ լռիր, խոսի՛ր, հողս ճաք է տվել քո լռությունից... Մի՞թե չես լսում մարող բառերը անզոր աղոթքի, որ վերջին հույսի հետ մրմունջ են դարձել շուրթին տնանկի։

1999 թ. մայիսի 6-ին Սերգեյ Փարաջանովի թանգարանում տեղի ունեցավ միջազգային գիտական կոնֆերանս՝ նվիրված Փարաջանովի ծննդյան 75-ամյակին։

Օրը թախիծ է հագել, օրը տնքում է անճար, բաբոն կանգնել է դողդոջ․ բաբոն չի ուզում մուրալ։

Կյանքից հեռացել է դրամատուրգ, բեմադրիչ ՌՈՒԲԵՆ ՄԱՐՈՒԽՅԱՆԸ:

Այսօր` հունվարի 9-ին Թբիլիսիում կնշվի Սերգեյ Փարաջանովի ծննդյան 100-ամյակը: Սերգեյ Փարաջանովին նրա ընկերները՝ Ֆեդերիկո Ֆելինին, Միքելանջելո Անտոնիոնին, Ժան-Լյուկ Գոդարը, Անջեյ Վայդան, Իվ Սեն-Լորանը, Անդրեյ Տարկովսկին «հանճար» և «մաեստրո» էին անվանում: Նա ռեժիսոր էր, սցենարիստ, դերասան, նկարիչ, քանդակագործ,կոմպոզիտոր, հանդերձարար ու գրիմյոր, հուշագիր ու խորեոգրաֆ: Նա մեծագույն միստիֆիկատոր էր, ոչ միայն արվեստում: Փարաջանովը առասպելներ է ստեղծել սեփական կյանքի մասին: Նա հռչակվել է էքսցենտրիկ արարքներով, խաղարկումներով ու սկանդալներով: Նա, սակայն, առաջին հերթին «վտանգավոր ազատ մարդ էր»:

Ժամանակի բազկին կեռ խաչ է դաջված, լուսնի մահիկ ու մարդկային գանգ, որ աղետներ են կանխանշում, բայց չեն վերջնագրում կործանիչ վարք...

Ես տեսա հոգիս անժամանակի մեջ․ անեզրի հետ էր զրուցում անվերջ, ո՛չ անցյալի հուշ կար, ո՛չ հետոյի երազ․ ոչ էլ տաճար կար։ Աղոթող չկար։

Անգղը կտցում է աչքերս - ես շշնջում եմ՝ եղիցի լույս, կտցահարում է շուրթս ու լեզուս - ես շշնջում եմ՝ Աստված, մայրիկ...

Անցնում են օրեր, տարիներ, դարեր, Օրացույցներ են փոխվում պատերին, Կյանք է՝ ջրի պես հոսում է.- հեռվում ցավագար դառնում Երկիր Նաիրին:

Տիրամոր աչքից արցունք չի կաթում, Աղոթք չի կարդում խեղճ ադամորդին: Ի՞նչ անի Տերը այս քավարանում, Ինչպե՞ս բաժանի սիրտը ամենքին: