Հետընտրական մտորումները սովորաբար ավարտվում են ապագան ավելի լավ պատկերացնելու ցանկությամբ՝ պայմանով, որ չես կորցնում իրականության զգացողությունը և ուժերի իրական հարաբերակցությունը գնահատում ես այնպես, ինչպիսին այն կա օբյեկտիվորեն:

Մայիսի 5-ին Հայաստանի Հանրապետական կուսակցությունն իրականացրեց Հայաստանի քաղաքական համակարգի հուղարկավորությունը` հրավառություններ արձակելով քաղաքական դաշտի հուղարկավորության ծեսին: Ու ցավալիորեն, հանրապետականները հուղարկավորության ծեսի կազմակերպիչներն էին միայն:

Տպավորություն է առաջանում, թե երևանյան ընտրությունից հետո «հակաընդդիմություն» շարժում է սկսվում: Չեմ բացառում, որ դա իշխանության անմեղսունակ հնարքն է՝ հարձակումով «չեզոքացնել» ընդդիմության սպասվելիք հարձակումը և դրանով իր նկատմամբ բացահայտ քրեական մեղադրանքները ներկայացնել սոսկ որպես «վիճաբանական» նյութեր:

Տխուր մոլորություն է, որ իշխանության հանդեպ ունեցած դժգոհությունն ուղիղ համեմատական է դրական վերաբերմունքին առ ընդդիմություն: Պարզ ասած, որևէ իշխանության ցածր վարկանիշի առկայությունը դեռևս հիմք չէ խոսելու կամ եզրահանգելու ընդդիմության փայլող հեղինակության մասին: Արդյունքում՝ հաճախ ստացվել է այնպես, որ հասարակությունները կանգնել են վատի ու վատթարագույնի ընտրության առաջ: Հետևանքների մասին խոսել պետք չէ, անզեն աչքով էլ տեսանելի է ամեն ինչ:

Ի՞նչ մասնագետ էր Հայրիկ Մուրադյանը. բանահավա՞ք, բանասե՞ր, պատմաբա՞ն, երգի՞չ... Ինքներդ շարունակեք, թերևս ավելացնեք՝ Հայաստան աշխարհով մեկ ընկած՝ հայ հին երգի ակունքները բացող, պարզող, մաքրող ու ճանապարհ հանող մի ուխտավոր: Հայրիկ Մուրադյանը երաժշտական կրթություն չունի: Բայց դու մեր հին ճարտարապետության հուշարձանները կառուցող այն ո՞ր վարպետին կհարցնես, թե այդ ո՞ր ուսումնական հաստատությունում ես ուսանել քիվերի փորագրության այդ զարմանալի արվեստը: Հայրիկի հարցում էլ տարակուսում ես, թե նրան ինչպե՞ս կոչես՝ բանահավա՞ք, բանասե՞ր, պատմաբա՞ն, երգի՞չ... Միայն այդքա՞նը, երբ այդ կամովին ուխտավորը ութ տասնամյակ շարունակ զբաղված էր հայ ազգային մշակույթի ակունքները մաքուր պահելու և նոր սերունդներին հասցնելու ազգահաճո գործով:

Առաջին հայացքից իսկապես տրամաբանական չէ, որ հաղթած երկրի ժողովուրդը հեռանում է իր երկրից` իր բաժին բարեկեցությունը դրսում որոնելու, իր որդիների ապագան իր հայրենիքից դուրս գտնելու համար:

Մայիսն ինքնին տոնաշատ ամիս է, ու արդեն մոտ երկու տասնամյակ Մայիսի 3-ն էլ տոնացույցում նշվում է որպես Մամուլի ազատության տոն:

Մի բան չեմ կարողանում անկեղծորեն հասկանալ, երբ մարդիկ ասում են՝ վա՛յ, դարձար կուսակացկան, ազատությունդ կորցրեցիր: Հասկանում եմ ինչի մասին են խոսում, բայց առանց ձևեր թափելու՝ այնքան խորթ է ինձ նման մոտեցումն ազատության խնդրին, որ նույնիսկ դժվարանում եմ բացատրել մարդկանց, թե ինչ աստիճանի համաձայն չեմ: Ես ազատությունը ճանաչում եմ որպես մարդկային ներքին հոգեբանական որակ, որը հնարավոր չէ սահմանափակել որևէ արտաքին գործոնով:

Հայացք գցելով այսօրվա Հայաստանի Հանրապետությոան ներքաղաքական իրավիճակին, մի պահ սարսուռ ես ապրում: Տեսնելով մեր քաղաքական գործիչների և կուսակցությունների վարքագիծը, խիստ անհանգստություն է առաջանում, քանի որ նրանք են ներկայացնում մեր քաղաքական դաշտը:

Կառավարության ուղղակի պատասխանատվությունն է հետևել, որ «Նաիրիտի» աշխատակիցները ժամանակին ստանային իրենց աշխատավարձերը: Սա Տիգրան Սարգսյանի ամենամեծ ձախողումներից է, որ հնարավոր չէ արդարացնել որևէ բացատրությամբ: ԱրմՔոմեդին է մշտապես ասում` չէ որ 21-րդ դարն է, ու ինչպես եք պատկերացնում, էդ մարդիկ 11 ամիս ո՞նց են ապրել: «Նաիրիտում» այժմ 50-60 տարեկան Պոլիտեխնիկի լավագույն սերունդն է, որ հիմա դարձել է ուղղակի թշվառական: Չէ՞ որ հենց նրանք էին, որ մասնակցեցին ու որակապես փոխեցին 88-ի շարժումը, հավատացին բնապահպաններին, ինքնակամ հրաժարվեցին աշխատանքից, որ «Նաիրիտը» փակվի: Հետո վերաբացեցին, կանչեցին ու խաբեցին: