Ի՞նչ է անում Ֆրանսիան Հայաստանում: Առանձնապես ոչ մի բարդ բան:

2023 թվականի սեպտեմբերի 19-ի ահաբեկչական գործողությունճց առաջ Ադրբեջանը համաձայնության եկավ Ակնայի ճանապարհով հումանիտար բեռ Արցախի Հանրապետության տարածք մտցնելու համար։

Ինչ լավ է, որ զտարյուն սասունցի ընկերս` Վազգենը, չտեսավ այս օրերը: Բայց ներքին մի վախ ուներ, տագնապ, որ թույլ, ընչաքաղց մարդիկ օր-օրի վեր են բարձրանում:

2018-ին «հեղափոխություն» կոչված խառնակչությունից հետո, երբ իշխանության եկան «քայլող թավիշները», արդեն զգում էի, թե ինչ է սպասվում մեր Հայրենիքին:

«Լեռնային Ղարաբաղի լուծարման գործընթացն անխուսափելի էր դարձել 2016 թ-ի օգոստոսին», - ասում է Նիկոլ Փաշինյանը և խոստովանում, որ դա հասկացել է դեռ 2018-ին:

Եթե ռազմական սպառազինությունը խնդիրներ է լուծում տեղում, ապա տեղեկատվական և կենսաբանական զենքերը խնդիրներ են լուծում բազմամակարդակ հարթության վրա։ Սրանք ազդում են ոչ միայն և ոչ այնքան նույն պահին, որքան իրենց ազդեցությունը թողնում են երկարաժամկետ հեռանկարում` քայքայելով տվյալ հասարակության, սոցիալական խավի, հասարակական որևէ շերտի դիմադրողունակությունը և դարձնելով խոցելի ու անօգնական արտաքին մարտահրավերների առաջ։

«Մենք 30 տարի ուղղակի ժամանակ էինք վատնել ու ռեսուրսներ ենք ծախսել մի խնդրի վրա, որն ի սկզբանե անլուծելի էր»:

Ադրբեջանը, երեք տարի մեր զինծառայողներին գերության մեջ պահելուց, մարդասպան դիվերսանտների հետ փոխանակելուց հետո, տարբեր դերակատարների կողմից խրախուսանքի խոսքեր է ստանում։

Սա մեր ներկա վիճակն է 2018-ից սկսած։ Վարկաբեկված, արժանապատվությունը կորցրած, ստորացված ու գետնված, բայց գունավոր հեղափոխության արդյունքներով բավարարված ու հետ բերելիք «թալանի» սպասումով։ Ատոմացված՝ համայնքներից կտրված, եսակենտրոն ու նյութապաշտ և ամբողջապես կեղտի մեջ տապակված։

Երեկ, երբ պաշտոնական Երևանն ու Բաքուն համատեղ հատարարեցին որոշ գերեվարված անձանց, ըստ էության, փոխանակելու մասին, Ալիև Իլհամը խոսեց «հայաստանաբնակ ադրբեջանցիների» Հայաստան վերադարձի վերաբերյալ: Վերջինս նաև պատմեց, թե ինչպես են «բոլշևիկներն Ադրբեջանից խլել Զանգեզուրը»: