Ինչքա՜ն աչքեր կան խուփ, որ նայում են Աստծուն` ինչքա՜ն աչքեր...

Ահա մեր պատմության դրվագներից մեկը, որում ներկայացվում է Տիրոջ ասած լավ հովիվը, ով իր հոտի համար դիմում է անձնազոհության և ում հավանաբար դեռևս չեն սրբադասել։

Սա այն միակ քաղաքն է, որ կարող է մեզ հանդուրժել, այն տեղն է, որտեղ մեր մեղքը եղածից փոքր է երևում, մեր սերը` եղածից մեծ, մեր էությունը` եղածից լուսավոր...

Քնելուց առաջ բարձս թափ տվեցի. մի ամսվա երազ թափվեց միջից։ Ես էլ ասում եմ՝ ու՞ր են գնում երազներս. դու մի ասա, բարձի մեջ են թաքնվում...

Երբ ասում եմ, որ արվեստագետ Սերիկ Դավթյանն անսպառ է ու շարունակ զարմացնող՝ իրավ այդպես է: Գիրքս արդեն ավարտել եմ, բայց դեռ գտնում եմ...

Ցավը գրկել է ինձ, բառը՝ լքել, Պապանձվել է բառս ցավի գրկում, Խորտակվել է բառիս առագաստը՝ Մեր օրերի տխուր ցավածոցում։

Տե՛ր, ասա՛ դու ինձ, Մի՞թե սա ստույգ մահ չէ ու թաղում...

Հարգելիներս, առանց երևույթի էությունը, նրա ծագման ու զարգացման պատմությունն իմանալու, երբեք չեք կարող հասկանալ ինչ է կատարվում :

Ներկայումս բոլոր սերերը բանտվել են, չէի ասի, թե միայն քեզ եմ սիրում, իմ հայրենիք, որովհետև շաբաթ-կիրակի քեզ սիրում եմ թոռնիկներիս նման, երկուշաբթի՝ իմ չապրած կյանքի գնով եմ սիրում...

ՔՈՉԱՐԸ` ԿԵՐՊԱՐՎԵՍՏԻ ՄԱԿԸՆԹԱՑՈՒԹՅՈՒՆ «Երկրի քաղաքական վիճակը հնարավորություն ընձեռեց Երվանդ Քոչարին սոցռեալիզմի պաշտոնական գծից հեռու քանդակներ ու կտավներ ստեղծել, նաև մարմնավորել «նկարչությունը տարածության մեջ» իր երբեմնի նախագծերը: Ընդդիմության առաջնորդը Քոչարն էր, որի ուղղակի աշակերտներն էին Ռուդոլֆ Խաչատրյանը և Ռուբեն Ադալյանը»: Մարտին ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆ «Ձնհալը Հայաստանում»