Տարին սկսվեց հեռավար կրթության պարտադրանքով։ Դժգոհությունները բախվում էին վարակը չտարածելու և մարդկային կյանքերը փրկելու հրամայականին։ Աշնան սկզբին, մի փոքր ուշացումով բացվեցին հանրակրթական հաստատությունների դռները։ Բակերում քիթ քթի խաղացող երեխաները դասաժամերին պարտավորում էին պահել սոցիալական հեռավորությունն ու դիմակ կրելու պարետի որոշումը։
Համացանցում բոլորի հիացմունքը շարժող մի տեսանյութ շրջանառվեց. արցախցի դպրոցականները դասն անցկացնում էին բնության գրկում։
Ասում էինք՝ սա պատերազմ է, փորձում ապրել «նոր պատերազմի» կանոններով, մինչև որ սկսվեց իրական պատերազմը։ Ասացինք՝ պատերազմ է երկու ճակատով։ Սկսվեց արցախցիների տեղափոխումը Երևան և ՀՀ մարզեր։ Կորոնավիրուսի համավարակի տարածմամբ պայմանավորված՝ դպրոցներում աշնանային արձակուրդները երկարաձգվեցին։ Արձակուրդներն էլ դարձան հարաբերական։ ՈՒսուցիչները, աշակերտներն ու ծնողները դասասենյակներն ու միջանցքները վերածել էին արհեստանոցների. քողարկող ցանցեր էին պատրաստում առաջնագծի համար։ Համավարակի պայմաններում աշխատանքները կազմակերպվում էին փոքր խմբերով և հերթափոխով։
Աշնանային արձակուրդից հետո դասերի վերսկսման մի քանի տարբերակ էր քննարկվում։ Ամենահավանականն այն է, որ տարրական դասարաններում կլինի առկա ուսուցում, իսկ միջին և ավագ դասարանների դեպքում՝ տարբերակված մոտեցում։ Եթե դպրոցում կորոնավիրուսով վարակման դեպքերի շեմը 10 տոկոս և ավելի լինի, դպրոցը ժամանակավորապես հեռավար կգործի։ Գյուղական, փոքր համայնքներում, որտեղ տրանսպորտ չի գործում, իրավիճակային լուծում կտրվի։ Բացառություն են կազմում 12-րդ դասարանցիները. վերջիններս հոկտեմբերի 30-ից շարունակում են ուսումնառությունը հեռավար։ ՈՒսումնարանները, քոլեջները և բուհերը նույնպես կշարունակեն գործել հեռավար և առցանց ուսուցման ձևաչափով։
Պետք է կազմակերպվի նաև Արցախից ժամանակավորապես տեղափոխվածների կրթական գործընթացը։ Պատերազմը սկսվեց սեպտեմբերի 27-ին։ Հոկտեմբերի կեսերին արդեն ունեինք Արցախի կրթական ոլորտին առնչվող պատերազմական վիճակագրությունը։ Այն է՝ թուրք-ադրբեջանական ահաբեկչության ու կատաղի ագրեսիայի պատճառով խախտվել և խախտվում է շուրջ 33000 մարդու կրթության իրավունքը։ 24000 աշակերտ դպրոց չի հաճախում, 4016 երեխա՝ մանկապարտեզ, 4986 ուսանող՝ արհեստագործական ուսումնարան, քոլեջ և բարձրագույն ուսումնական հաստատություն։ ՈՒնենք նաև զոհված ու վիրավորված բազմաթիվ աշակերտներ և ուսանողներ։
Նոյեմբերի 8-ին ԱՀ կրթության, գիտության և մշակույթի նախարար Լուսինե Ղարախանյանը դարձյալ հրապարակեց սույն թվերը, հույս հայտնելով, որ օր առաջ կվերադառնան հայրենիք, բայց քանի որ պատերազմական գործողություները շարունակվում են և հնարավորություն չունեն կրթություն կազմակեպելու Արցախի աշակերտների և ուսանողների համար, առաջիկայում՝ մինչև պատերազմի ավարտը, կրթությունը կազմակերպվելու է Հայաստանում։ ՀՀ ԿԳՄՍՆ-ի հետ համատեղ աշխատանքի արդյունքում իրականացվում է աշակերտների գրանցում, նոյեմբերի 13-ից սկսելու են հանրակրթության կազմակերպման գործընթացը։ Նախարարի տեղեկացմամբ՝ ծնողները երեխաների հաշվառման համար կարող են դիմել համայնքապետարան, որտեղ գրանցված են, կամ հարակից բնակավայրում գտնվող կրթական հաստատություն՝ լինի պետական դպրոց, թե մանկապարտեզ։ Հասկանալի պատճառներով հանվել է նաև պարտադիր փաստաթղթերի պահանջը։
Արցախի ուսուցիչների բազան նույնպես հաշվառվում է։ ՀՀ այն դպրոցներում, որտեղ կծագի ուսուցչի խնդիր, կներգրավվեն Արցախի ուսուցիչները։
Արցախի ուսանողությունը միասնական առցանց հարթակներուվ այս պահին աշխատում է Արցախի պրոֆեսորադասախոսական կազմի հետ։ Առաջիկայում լուծելու են նաև արհեստագործական ուսումնարանների, քոլեջների ուսանողության կրթության հարցը։
Նախարարը խոսեց նաև արցախցիների համար կազմակերպվող մշակութային միջոցառումների մասին, Արցախի և Հայաստանի մշակութային գործիչների համագործակցության, Արցախում ավերված մշակութային տների մասին, որոնց վերականգնումը օր առաջ պատրաստ էին ստանձնելու սփյուռքի բարերարները։ Նա վստահ էր, որ Արցախի նախարարության քարտեզագրած ծրագրերն անշեղ են, ու շատ ավելի հետաքրքիր ձևերով դրանք բոլորը կյանքի են կոչվելու։
Հատկանշական է, որ նախարարը պատերազմի առաջին տասնօրյակում դիմել է ՄԱԿ-ի կրթության իրավունքի հարցերի գլխավոր զեկուցողին, ներկայացրել կրթության կարգավիճակը, կրթության իրավունքի իրացման անհնարինությունը, որի պաշտպանությունը բոլոր երկրների պարտականությունն է, և խնդրել է, որ ՄԱԿ-ն իր լիազորությունների շրջանակում, նպատակներին ու սկզբունքներին համապատասխան՝ օգնի վերականգնելու կրթության շահառուների իրավունքը։ Բնականաբար՝ անարդյունք։ Միակ հույսը սահմանը պաշտպանող զինվորն էր ու Արարիչը։
Դեպքերն այլ ընթացք ունեցան...
Մեկ օր առաջ տուն վերադառնալու անորոշ հեռանկարը գուցե նոր գործընթացներ պարտադրի, որ չտուժեն արցախցիների կրթական իրավունքն ու ապագան։
Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ