Այս տար­վա հուն­վար-փետր­վար ա­միս­նե­րին ար­տա­խոր­հր­դա­րա­նա­կան 10-ից ա­վե­լի ու­ժեր «Նոր Սահ­մա­նադ­րու­թյուն» նա­խա­ձեռ­նու­թյունն էին ստեղ­ծել, ին­չի նպա­տա­կը ոչ թե փո­փոխ­ված, այլ բո­լո­րո­վին նոր Սահ­մա­նադ­րու­թյուն գրելն ու կյան­քի կո­չելն էր: Նա­խա­ձեռ­նու­թյու­նը, սա­կայն, չկա­յա­ցավ ու կյան­քի չկոչ­վեց: Թե ին­չու նոր Սահ­մա­նադ­րու­թյուն պա­հան­ջող ու­ժե­րը հետ կանգ­նե­ցին բռ­նած ճա­նա­պար­հից, «Ի­րա­տե­սը» փոր­ձեց պար­զել «Հա­մա­հայ­կա­կան ազ­գա­յին հա­մա­ձայ­նու­թյուն» նա­խա­ձեռ­նու­թյան պա­տաս­խա­նա­տու քար­տու­ղար ՀՐԱՅՐ Ա­ՂԻ­ՆՅԱ­ՆԻՑ:

Գա­գիկ Ջհան­գիր­յա­նին առայժմ գլ­խա­վոր դա­տա­խա­զու­թյու­նում գործ չեն տվել, բայց նա «ար­տա­հաս­տի­քա­յին» ավե­լի մեծ իրա­վա­բա­նա­կան օգ­նու­թյուն է ցու­ցա­բե­րում այս իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին, քան հա­մա­պա­տաս­խան մար­մին­ներն իրար հետ վերց­րած։

ՀՀ քննչական կոմիտեի իրավասու ներկայացուցիչը հրապարակային պարզաբանում է տարածել, որ Armlur.am և Hayeli.am լրատվական կայքերի խմբագրություններին ուղարկել է գրություններ կապված ՀՀ ոստիկանության նախկին պետ Հայկ Հարությունյանի մահվան դեպքի առիթով հարուցված քրեական գործի հետ:

1999-2008-ին ՀՀ ոստիկանության պետ, գեներալ-գնդապետ Հայկ Հարությունյանը «Մարտի 1»-ի գործով վկայի կարգավիճակ ուներ: Tert.am-ը հրապարակում է նրա տված ցուցմունիքից որոշակի հատվածներ:

Քննչական կոմիտեն քրեական գործ է հարուցել ՀՀ նախկին ոստիկանապետ, Մարտի 1-ի գործով գլխավոր վկաներից մեկի՝ Հայկ Հարությունյանի մահվան դեպքի առիթով՝ ինքնասպանության կամ ինքնասպանության փորձի հասցնելու հատկանիշներով:

Քա­ղա­քա­ցիա­կան հա­սա­րա­կու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի և ՀՀ վար­չա­պե­տի ս. թ. սեպ­տեմ­բե­րի 13-ին կա­յա­ցած հան­դիպ­ման ըն­թաց­քում, ըստ «Ժո­ղո­վուրդ» օ­րա­թեր­թի տե­ղե­կու­թյուն­նե­րի, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը հայ­տա­րա­րել է, որ Ստամ­բու­լյան կոն­վեն­ցիան վա­վե­րաց­վե­լու է:

ԱՄՆ-ից վե­րա­դառ­նա­լուց հե­տո Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը վերս­տին ցն­ցե­լու է կա­ռա­վա­րու­թյու­նը, ո­րից կտու­ժի նաև ԱԺ-ն։

Հետևե­լով Նի­կոլ Փա­շի­նյան-Ար­թուր Վա­նե­ցյան փոխհ­րաձ­գու­թյա­նը, պետք է փաս­տել, որ Փա­շի­նյա­նը ճիշտ կա­նի գո­նե այս ան­գամ «հրա­դա­դար» հայ­տա­րա­րի։ Իսկ ԱԱԾ նախ­կին ղե­կա­վարն այս էլ երկ­րորդ ան­գամ հս­տակ ար­ձա­նագ­րում է. «Ա­սել եմ և նո­րից եմ կրկ­նում՝ չփոր­ձեք ինձ կա­պել նախ­կին­նե­րի հետ»։

Թվում էր, թե «նոր» Հա­յաս­տա­նում չպետք է լի­նեին պաշ­տո­նյա­ներ, ո­րոնց մաս­նակ­ցու­թյամբ մար­դուն, այն էլ ու­սա­դի­րով, ծե­ծե­լով մահ­վան դու­ռը հասց­նեն։ Բայց ըն­դա­մե­նը թվում էր։

Այս­պես կոչ­ված թավ­շյա հե­ղա­փո­խու­թյու­նից հե­տո ՀՀ վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին, ինչ­պես ինքն է բազ­միցս խոս­տո­վա­նել, ա­մե­նա­շա­տը մտա­հո­գում էր իշ­խա­նու­թյան ներ­սում այն­պի­սի հա­մա­կար­գի ձևա­վո­րու­մը, ո­րը կկան­խի տուր­բու­լենտ փու­լում հնա­րա­վոր կո­լապս­նե­րը, ո­րոնք կա­րող էին լուրջ դժ­գո­հու­թյուն­նե­րի և ան­կա­յու­նու­թյան պատ­ճառ դառ­նալ, ին­չի հետևան­քով Փա­շի­նյանն ինչ­պես հեշտ հայ­տն­վել էր իշ­խա­նու­թյան ղե­կին, նույն հեշտ ու ա­րագ ձևով կա­րող էր դուրս մղ­վել իշ­խա­նու­թյու­նից։