Հանցագործ աշխարհի ժարգոնով մի բառ կա «терпила»: Թույլ, կամազուրկ մարդուն են ասում, ինքն իրեն չպաշտպանող մարդուն։ Եվ այդ աշխարհում իրավունք ունեն նմանների հետ ցանկացած ձևով վարվելու։ Որովհետև նրանք հարմարվում են, նույնիսկ չեն բողոքում։

Արցախյան «բլիցկրիգով» ոգեշնչված, Բաքվի արնածարավ բռնակալը նորանոր սպառնալիքներ է նետում Հայաստանի ու հայ ժողովրդի հասցեին: Դա անում է ավելի ու ավելի լկտի և սանձարձակ ձևով, ասես իր դեմ ոչ պետություն է ու ժողվուրդ՝ հին պատմությամբ ու քաղաքակրթական ուրույն նկարագրով, այլ՝ թափառական մի ցեղախումբ, որ հանկարծ հայտնվել է իր ճանապարհին: Սպառնում է՝ առանց նայելու աջ ու ձախ, անկասկած համոզմունքով, որ իրեն ոչ ոք չի պատժի ագրեսիվ կեցվածքի ու գործողությունների համար։

Միացյալ Թագավորության խորհրդարանի Համայնքների պալատի անդամ սըր Ջոն Ուիթինգդեյլի գլխավորած պատվիրակության հետ հանդիպման ընթացքում Նիկոլ Փաշինյանը մասնավորապես հայտարարել է․ «Ակնհայտորեն, Ադրբեջանի կառավարության ռազմավարությունն ուղղված է մեր տարածաշրջանում թշնամանքի խորացմանը, ինչը շատ անհանգստացնող փաստ է։ Բայց, չնայած այս բոլոր փաստերին, մեր կառավարությունը նվիրված է խաղաղության գործընթացին, քանի որ մեր համոզմունքն այն է, որ խաղաղության գործընթացը չունի այլընտրանք։ Իհարկե, մենք պետք է ամեն ինչ անենք խաղաղության գործընթացում հասնելու կոնկրետ արդյունքների և մենք դա անում ենք։ Բայց, դժբախտաբար, հնարավոր չէ դա անել առանց մյուս կողմի քաղաքական կամքի»։

Պապիկյան Սուրիկը որոշ ժամանակ կուսակցությունում կատարում էր կուսակցության նախագահ Սասուն Միքայելյանի писарь-ի պարտականությունները:

Հակահայկական պայմանավորվածություններ, հակահայկական պայմանավորվածությունների խախտումներ, հետո նոր աղետներ, զոհեր, ավերածություններ:

Վերջին շրջանում Ամենայն Հայոց Վեհափառ Հայրապետի անվան շուրջ ծավալված խոսակցությունները կամա թե ակամա մղում էին արձագանքելու, սակայն մի շարք հանգամանքներ թույլ չէին տալիս գրել այդ մասին։ Նկատի ունեմ ոչ միայն առողջական վիճակս, այլև այն պարզ իրողությունը, որ, Նալբանդյանի դիպուկ բնորոշմամբ, շատ անգամ «կքարկոծեն տգիտության շուները», բայց դրանից ոսկին պղինձ չի դառնում։

Իշխանությունները վիզ դրած խաղաղություն են տենչում։ Տենչում են մուրացիկի համառությամբ։

Հին Հայաստանում ամենասիրելի տոներից մեկը Բարեկենդանն էր. ամենուր տոն, խինդ հյուրասիրություն:

...Ամեն անգամ, երբ թվում է, թե արդեն հասել ենք վիհի հատակին և այլևս ներքև իջնելու տեղ չկա, «աննախադեպների խմբակը» նորանոր շերտեր է բացում անկման ընթացքը անխափան պահելու համար՝ ցինիզմի, պղծության և ստորաքարշության երբևէ չտեսնված ու չլսված ջերմեռանդությամբ:

Գաղութացված երկրներում ուղղակի հարկադրանքը վաղուց փոխվել է անուղղակիի, որը պարզ երևում է նաև հարկման համակարգերի զարգացումից։ Հիմա գլոբալիզմը գնում է անուղղակի հարկման ճանապարհով , որպեսզի բեռը տանողն անմիջապես չզգա դրա ծանրությունը, այլ վճարի ՝ արդեն մասամբ վարժված լինելով դրան։