Մեծացեք, պարմանի-երիտասարդներ

Մենք ընդդիմություն ենք փնտրում, մինչդեռ, հարկ է երիտասարդություն փնտրել:

Ու՞ր եք, պարմանի ու երիտասարդներ, ոչ մի տեղ ձեզ չենք տեսնում՝ ո՛չ միտինգներին, ո՛չ պայքարում, ո՛չ էլ ձեր թռի-վռի, անհոգի հղումներում:

Որակ չեք կազմում, չկաք:

Արցախյան պատերազմի լեգենդար սերունդս հավերժական ու անսպառ չէ, բայց էսօր էլի մենք ենք պայքարներում՝ ով ինչպես կարող է, էլի մենք ենք բղավում՝ փողոցներն ընկած:

Մի՞թե իմ սերնդի երիտասարդությունն այդպիսին էր, ինչպիսին այսօր դուք եք:

Մեծացեք, ի վերջո, 20-30 տարեկան եք, մի հավերժություն ձեզ խնամակալություն չի արվելու, իմ սերունդը հենց հիմա 2018-ի ձեր՝ գունավոր դժբախտություն բերածներիդ սխալներն է ուղղում:

Հարյուր հազարներով դուրս էիք եկել, փռվել էիք ասֆալտներին, տուն չէիք գնում, ոգևորված գոռում էիք՝ մե՛նք ենք տերը մեր երկրի:

Ազգի մեծ մասը, երևի, ձեզ տեսնելով է ոգևորվել, լոպազացել՝ ինչ լավ է, երեխեքը մեծացել, տեր են երկրին, ու եկել ձեր հետևից:

Այսպե՞ս են տեր լինում երկրին, էսօր՝ ամենքդ ձեր աջը քաշած, ձեռքներդ լվացած երկրի հոգսերից:

Ծանոթ երիտասարդներից մեկը վերջերս ասաց՝ դուք ստեղծել եք այս ողջ կաշկալամաշը, դրել մեր ուսերին, դուք էլ գլուխ հանեք:

Բայց մի՞թե կարևոր է , թե ով է ստեղծել, բա ձեր պա՞րտքն ուր մնաց:

Միայն չասեք՝ մեր պարտքն արդեն տվել ենք 2020-ին. սրա պատասխանն էլ կա՝ հայի պարտքն անվերջ է, մինչև վերջին շունչը, այն չի սահմանափակվում պարտադիր զինծառայությամբ, իսկ դուք ընդամենը 20-30 տարեկան եք, պարտադիր ժամկետային ծառայությունն էլ ընդամենն օրենքով կարգավորված պարտականություն է:

Իսկ եթե սա էլ չլինե՞ր, քանի՞սդ դուրս կգայիք թշնամու դեմ, ինչպես մեր սերունդն է դուրս եկել՝ ինքնաբուխ, անզեն, անցուցմունք, կամավորական:

Ամեն սերունդ մի բան անում է՝ ճիշտ, թե սխալ, եկողը պարտավոր է սխալին էլ տեր լինել, ճշտին էլ:

Դեռ լավ է՝ մենք կանք, ոչ միայն մեր, նաև դարերի սխալները ուսներիս առած՝ դաս ու դպրոց ենք, որոնց վրա էլ, կարծես, թքած ունեք:

Վաղն ի՞նչ եք անելու, երբ մենք չլինենք, ու՞ր եք տանելու երկիրը՝ ամորֆ, անտարբեր ձեր այս վիճակով, երբ նորագույն դավաճաններ հայտնվեն վարչապետի աթոռին:

Ու սա սերունդների հավերժական ու զվարճալի հակամարտություն չէ, երկրի լինել-չլինելու հարցն է:

Ախր, ձեր մեջ այնքան լավերն էլ կան՝ կիրթ, հզոր, ազգային, նրա՛նց եմ ամենաշատն ափսոսում, հանկարծ մեր բախտին չարժանանան, որոմը չուտի նրանց: Ձեզանից է կախված՝ վաղը մոլախո՞տն է հաղթելու ձեզ, թե՞ դուք՝ նրան:

Իսկ ի՞նչ եք անում դուք հեշտի, վաղահաս պաշտոնի ու փողի տնաքանդ օֆիսներում՝ ձևամոլության, էժան զվարճանքների հետևից շնչասպառ վազքի մեջ եք:

Իմացած լինեք՝ հային հեշտ ոչինչ չի տրվում, տրվածն էլ թանկ գին ունի՝ քթով է գալիս, դառնում է ցուպը ձեռքին մի նսեմ գաղթական:

Խոսքն այս մասին է, սա՛ է մեր մտահոգությունը:

Սուսաննա Բաբաջանյան

Մեկնաբանություններ