... կամ` ծերունին և հողը (ըստ Հովելի մարգարեության)

... Լսե՛ք այս, ո՛վ ծերեր, և ակա՛նջ դրեք Երկրիս բոլո՛ր բնակիչներ, ձեր օրերում և կամ ձեր հայրերի օրերում այսպիսի բան եղե՞լ է:

Սրա մասին պատմե՛ք ձեր որդիներին, և ձեր որդիները՝ իրենց որդիներին, իսկ նրանց որդիները՝ հետագա սերնդին:

Ինչ որ մնացել էր թրթուրից մորեխը կերավ, մորեխի կիսատ թողածը բզեզը բզկտեց, բզեզի թողածը խավարասերը խժռեց:

Զարթնե՛ք, ո՛վ անջատվածներ, ու լացե՛ք, ո՛վ բոլոր գինի խմողներ, ողբացե՛ք քաղցր գինու համար, որովհետև այն խլել են ձեզանից:

Որովհետև իմ Երկրի դեմ մի ազգ է ելել՝ զորավոր և մեծաթիվ. նրա ատամները գազանի ժանիքների պես գիշատիչ են:

Նա իմ որթատունկն ավերեց, թզենին կոտրատեց, ամբողջովին պլոկեց ու դեն նետեց. նրա ճյուղերը ճերմակեցին:

Ողբա՛ կույսի պես, որ քուրձ է հագել՝ ողբալով իր երիտասարդության փեսայի կորստից:

Հացի ընծան և հեղման գինին կտրվել են Տիրոջ տնից, սուգ են անում Տիրոջ ծառաները՝ քահանաները:

Արտն ավերվել է, հողը սուգ է անում, որ ցորենն ավերվել է, գինին՝ ցամաքել, յուղը՝ նվազել:

Ամաչե՛ք, ո՛վ հողագործներ, ողբացե՛ք, ո՛վ այգեգործներ` ցորենի համար և գարու համար, որովհետև արտերի բերքը ոչնչացել է:

Որթը չորացել է, թզենին՝ թառամել, նռնենին, արմավենին և խնձորենին՝ պարտեզի բոլոր ծառերը չորացել են, որովհետև ուրախությունն ամոթից հեռացել է մարդկանց որդիներից:

Քու՛րձ հագեք և սու՛գ արեք, ո՛վ քահանաներ: Ողբացե՛ք, ո՛վ զոհասեղանի ծառաներ:

Եկե՛ք, գիշերը քուրձերով անցկացրե՛ք, ո՛վ իմ Աստծու ծառաներ, որովհետև մեր Աստծո տնից վերացել են հացի ընծան և հեղման գինին:

Ծոմի օ՛ր նշանակեք, հանդիսավոր հավա՛ք հրավիրեք: Երեցներին ու երկրի բոլոր բնակիչներին հավաքե՛ք Տիրոջ՝ ձեր Աստծո տանը և աղաղակե՛ք Տիրոջ: ...

Չէ՞ որ աչքերիս առաջ կտրվեց մեր սնունդը, մեր Աստծո տնից՝ ուրախությունն ու ցնծությունը:

Հողի կոշտերի տակ խորշոմել են սերմերը, ամայացել են շտեմարանները, քանդվել ամբարները, որովհետև ցորենը խորշակահար եղավ:

Ինչպե՜ս են հեծեծում ընտանի կենդանիները, ինչպես են մոլորված թափառում նախիրները, որովհետև արոտ չկա նրանց համար:

Ոչխարների հոտերն էլ են պատիժ կրում հանցանքի պատճառով:

Քե՛զ եմ աղաղակում, ո՛վ Տեր, քանզի կրակը լափել է արոտները, և բոցն այրել է պարտեզի բոլոր ծառերը:

Արտ ԴԵՄԻՐՃՅԱՆ

Հ.Գ.1

Բոլոր կերպարներն իրական են, ցանկացած համընկնում ոչ պատահական:

Հ.Գ.2

Ժողովրդին հավաքե՛ք, հավաքը սրբագործե՛ք, երեցներին ժողովե՛ք, երեխաներին ու ծծկեր մանուկներին հավաքե՛ք, փեսան թող դուրս գա իր ներքնասենյակից, իսկ հարսը՝ իր առագաստից ...
Գավթի և զոհասեղանի մեջտեղում թող աղաղակեն քահանաները՝ Տիրոջը ծառայողները, և ասեն. «Խնայի՛ր, Տե՛ր, քո ժողովրդին և քո ժառանգությունը նախատինքի մի՛ մատնիր, մի թող որ մնանք ազգերի արհամարհանքի առարկա:
Ինչո՞ւ ուրիշ ժողովուրդներն ասեն` ո՞ւր է դրանց Աստվածը ...
(Հովելի մարգարություն, 2: 16-17)

Մեկնաբանություններ