«Մարդ որ չդառնա, միլիցան կա ու կա»

Կրտսեր դպրոցական էի։ Իմ մի համադասարանցին նաև մեր հարևանն էր։Վատ սովորող էր։ Հայրը ամեն օր պատժում էր, երբեմն էլ' քոթակում։ Շքամուտքով մեկ համարյա ամեն օր լսելի էր էդ տղայի զայրացած հոր ձայնը։ Մի օր հարևաններից մեկը, հերթական «աղմուկի» ժամանակ, ասաց .

-Արտաշ, ճիշտն ասած, ինձ խոսք չի հասնում, ամա դե խնդրանքս է՝ երեխուն թխիլ մի։

-Ա բա ի՞նչ անեմ։ Սաղ օրը էշի նման տանջվում եմ, որ սա մարդ դառնա, սա էլ էս տեսակ...

-Այ Արտաշ, որ քո ուզած մարդը չդառնա, միլիցան կա ու կա, միլիցա կդառնա, դարդ մի արա,- ասաց վեճին միջամտած հարևանը։

Հ. Գ. Մեր միլիցեքի էս վերջին օրերի պահվածքից է երևի, որ միտս ընկան անցած-գնացած օրերը։

Համլետ Մարտիրոսյան

Մեկնաբանություններ