Արման ՄԵԼԻՔՅԱՆ. Մեր ամբոխը խաժամուժի վերածվելու միտում ունի

Վարքագծային առումով մենք ունենք ոչ թե ազգային, այլ ամբոխային հոգեբանություն: Դրանց տարբերությունն այն է, որ ազգային վարքագիծը հիմնված է ձևավորված ավանդույթների և պատմական գոյության արդյունքում ամբարված կենսափորձի վրա, մինչդեռ ամբոխն ունակ է մերժել ու անտեսել ցանկացած ավանդույթ ու գիտելիք` հանուն սեփական այժմեական քմահաճույքի իրագործման: Յուրաքանչյուր ազգի մեծաքանակ մարդկային զանգվածը կարող է պահի տակ վերածվել շուրջն ամեն ինչ կործանող ամբոխի, իսկ ամբոխն ապազգային է իր բնույթով: Մեր հասարակության բոլոր խավերում գերակշռում է այսօր ամբոխային` այժմեական կարիքներն անհապաղ բավարարելու մոլուցքը, որը խզել է կապն անցյալի հետ և ունակ չէ տեսնելու անգամ ոչ հեռավոր ապագան: Ամբոխը կարող է խայտաբղետ լինել, իր մեջ ներառել շատ տարբեր մարդկանց, որոնք այդ ամբոխից դուրս կրկին վերագտնում են իրենց անհատական դեմքը, սակայն մեր դեպքում նկատելի է դառնում այն, որ մեր ամբոխը միատարր դառնալու, խաժամուժի վերածվելու վառ արտահայտված միտում ունի` ամենաառաջիններն ու ամենավերջինները սկսել են ավելի ու ավելի նմանվել միմյանց, նույնականանալ: Եթե այդ միտումը շարունակի խորանալ, ապա մենք մեր ձախողումները, անգամ մասնակի սպորտային հաջողությունների ավետիսներով, չենք կարողանա փոխհատուցել: Մյուս կողմից էլ, խաժամուժի հիշողությունը կարճ է, ու մեր շախմատային սխրանքների կողքին այլևս ոչ մեկը չի հիշում այն խանդավառությունը, որով ընդամենը երկու-երեք տարի առաջ դիմավորեցինք կանանց բասկետբոլի վերածնունդը` «Հատիսի» գեղեցիկ վերադարձը մեծ սպորտ: Հետո գործը տապալվեց, մարզիչը լքեց Հայաստանը, իսկ թիմն այլևս չկա ասպարեզում: Մենք դեռ չենք հասկացել, թե ինչ ասել է կառավարման որակ:

Մեկնաբանություններ