Նորայր ՆՈՐԻԿՅԱՆ. Լալահառաչ մտքեր՝ չեղած հայրենիքի մասին

Գուցե համարձակ կամ վիճելի միտք է, այնուամենայնիվ, անկախ Հայաստանի առաջին տարիներին գեներալիտետն օժտված էր հզոր ազդեցությամբ, որն ուղղակիորեն տարածվում էր նաև պետության քաղաքական համակարգի վրա: Վերջիններս երբեմն հանդես էին գալիս նույնիսկ քաղաքական օրակարգ հաստատողի կարգավիճակով, նրանց տրվել էր այդ շնորհը, կամ իրենք էին վերցրել իրենց բաժինը:
Իրավիճակը մի քանի տարի անց կտրուկ փոխվեց, գեներալիտետը դուրս մղվեց արենայից` տեղը զիջելով հարուստ, շատ հարուստ մարդկանց:
Խնդիրն իսկապես այդ մարդիկ չեն, խնդիրը նույնիսկ իշխանության-ընդդիմության որակը չէ: Այստեղ հասարակության մասին խոսելը կոռեկտ չէ նաև այն առումով, որ այն մշտապես խաղից դուրս է եղել, գտնվել է մարսողի, սպառողի, կողքից դիտողի դերում:
Մտահոգիչն այն է, որ այդ հարուստ մարդիկ այսօր սեփական կապիտալը փորձում են նույնականացնել պետական իշխանության հետ, իրենք իրենց նույնականացնում են պետության գաղափարի հետ՝ շնորհելով իրենց արտոնություններ, մեծ, շա՜տ մեծ իրավունքներ:
Այս պարագայում ցանկացած փոփոխության հնարավորություն, հույս՝ այդ շատ հարուստ մարդիկ դիտարկում են որպես ոտնձգություն սեփական կապիտալի նկատմամբ, սեփական ճակատագրի նկատմամբ:
Այսպես հարստանալով, այսպես հղփանալով, այսպես «պետություն» դառնալով՝ մինչև որ մի գեղեցիկ օր լալահառաչ մտքեր կձոնենք չեղած հայրենիքի մասին՝ ինչպես շատ անգամ արել ենք մեր պատմության ընթացքում:

Մեկնաբանություններ