Ստիպված եմ կրկին հիշեցնել, որ մարդիկ, ի վերջո, դուրս եկան փողոց ոչ թե այս կամ այն քաղաքական ուժի կամ խմբի, այլ` Բագրատ Սրբազանի կոչով...

«Հետք»-ը ծավալուն հրապարակում է կատարել ՔՊ տնտեսական, ասֆալտի, ենթակառուցվածքների թեմաներով հանրային ճանաչում ձեռք բերած նախարար Գնել Սանոսյանի մոր գույքի, ավելի ճիշտ նոր կառուցվող առանձնատան մասին։

Թիկնապահների ու ոստիկանների բանակով, սնայպերներով խաղաղ ժողովրդից պաշտպանվող, «դուխով» Նիկոլ Փաշինյանը Կիրանցի երեխաների համար սեպտեմբերին դպրոց է գործարկելու, որն ադրբեջանական զինյալներից գտնվելու է․․․ 35-50 մետր հեռավորության վրա։ Նա կհանձնարարի դպրոցի առաջ արագ աճող ծառեր տնկել, որ դրանք, օրերի ընթացքում բարձրանալով, փակեն աշակերտների տեսադաշտը, նրանց ծածկեն ազերի զինյալների աչքից։ «Ապագա կա, կա»։ Կիրանցում «ապագան» եկել է ադրբեջանցի սահմանապահ կոչված ասկյարների տեսքով։

Շարժման հավաքում, Սուրբ Աննա եկեղեցու մոտ, էլի, Արցախից տարեց, գրագետ մարդ է ելույթ ունենում, արտիստ Խաչիկ Հարությունյանը: ՈՒ ի՞նչ է ասում: Խոսում է Արցախի կորստի մասին, եղած աղետի մասին ու, ի մասնավորի, ասում է թե... «Ո՞վ է այդ ամենի մեղավորը, ժամանակը կպարզի»:

«Հայաստան» խմբակցության երեսփոխան Գեղամ Նազարյանին երբեք չեմ վստահել:

Իշխող հակազգային ռեժիմը թեզ է առաջ քաշել, որ Բագրատ Սրբազանի շարժման հետևում կանգնած է Ռուսաստանը, և նպատակը Հայաստանը ծայրագավառ, կամ գուբերնիա դարձնելն է:

Իջևան համայնքի Կիրանց գյուղի վարչական ղեկավար Կամո Շահինյանին հարցրի՝ մայիսի 15-ը սահմանազատման վերջին օրն է, Կիրանց չափագրողներ չե՞ն գնացել; Նա հայտնեց, որ գյուղ չափագրողներ չեն գնացել, իր տվյալներով՝ բանակցություններ են ընթանում...

Ովքեր հորդորում են եկեղեցուն և հոգևորականներին «զբաղվել իրենց գործով», պարզապես չգիտեն թե որքան բազմազան և ներառական է այդ գործը: Չեն գիտակցում, թե ինչ ազգային կոդ է պահվում Մայր Աթոռի սրտում:

Մարդու, առավել ևս, ղեկավար պաշտոն զբաղեցնող մարդու շրջապատը շատ մեծ նշանակություն ունի այդ մարդու ու նրա գործի հաջողության կամ ձախողման մեջ։ Մարդը, իհարկե, ընտրում է իր շրջապատը, բայց նաև կարևոր է, որ շրջապատի մարդիկ իրենց խորհուրդներում ու դիրքորոշումներում ելնեն ոչ թե սեփական շահից ու հարմարավետությունից, այլ ավելի մեծ նպատակի ու այդ նպատակի համար պատասխանատու մարդու հաջողելու ցանկությունից։

Hakob Arshakyan-ն ասում է, որ առաջ մարդիկ փողոց էին փակում, որովհետև իշխանությունը ժողովրդին չէր պատկանում, իսկ այժմ լրիվ ուրիշ վիճակ է՝ իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին և փողոց փակելն անթույլատրելի է: