ԱՐԱ Յ․ ԲԵՐՔՅԱՆԸ ծնվել էր Եղեռնը վերապրածի ընտանքիում, ահա թե ինչու՝ Դանիել Վարուժանի խոսքով․
«...Հայությունը կուլար և կը մռնչեր իր մեջ»,
բայց նա պահել էր լավատեսությունը, որը կարող է փաստել 1969 թ․ նրա բանախոսության մի հատվածը․
«Հոգ չէ, թե մեր քաղաքական անկախութիւունը որոշ շրջանների րնթացքին կորսնցուցած ենք: Հոգ չէ, թե մեր արիւունը նվաճողները շատ եղան, կարևւորն այն է, սակայն, որ մենք մնացինք, մեր մշակույթը մնաց, մեր կրոնը մնաց, և մանավանդ, մեր հայրենիքը միշտ Հայաստան կը կոչվի: Եվ պիտի կոչվի Հայաստան: Անգամ, եթե հուշարձանները կործանեցին, քաղաքների, լեռների, գետերի, լճերի անունները փոխեցին, միևնույն է, Հայաստանն անկործանելի է և մեր անկախությունը վաղ թե ուշ կլինի»:
Նրա մարգարեական կանխատեսումն իրականացավ, ինքն էլ տեսավ անկախացած Հայաստանը, և հայկական պետությունն ամուր պահելը և սերունդներին հանձնելը ամենքիս պարտքն է:
Լիզա ԲԵՐՔՅԱՆ-ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ