ԱՄՆ Սենատը միաձայն ընդունեց Օսմանյան կայսրությունում 1915-ին հայոց ցեղասպանության ճանաչման բանաձևը: «Սա ճշմարտության պահ է, որ չափազանց երկար ժամանակ էր հետաձգվել»՝ հայտարարեց հանրապետական սենատոր Թեդ Կրուզը:

Հայ ժա­մա­նա­կա­կից ե­րաժշ­տու­թյան 5-րդ փա­ռա­տոնն ա­վարտ­վեց: Այս տա­րի այն նվիր­ված էր Կո­մի­տա­սի 150-ա­մյա­կին: Փա­ռա­տո­նի շր­ջա­նա­կում հն­չել են կա­մե­րա­յին, երգ­չախմ­բա­յին մի շարք ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­ներ:

Պա­պե­րիս ծնն­դա­վայ­րը, որ­տեղ ապ­րել են դա­րեր շա­րու­նակ, որ­քա­նո՞վ է ի­մը, ե­թե չեմ ծն­վել այն­տեղ, չեմ քայ­լել այդ հո­ղի վրա, մի հյու­լե ան­գամ չեմ ստեղ­ծել այն­տեղ: Նրանք մոտ եր­կու դար ա­ռաջ թո­ղել են այդ հո­ղը և գաղ­թել Ռու­սա­կան կայս­րու­թյան սահ­ման­ներ:

Երևա­նի մն­ջա­խա­ղի պե­տա­կան թատ­րո­նի սե­փա­կան տա­րածք ու­նե­նա­լու հար­ցը հան­գու­ցա­լուծ­վել է: Գևորգ Քո­չա­րի 21 հաս­ցեում ազ­դա­րար­վեց մն­ջա­խա­ղի թատ­րո­նին տրա­մադր­ված տա­րած­քի շի­նա­րա­րա­կան աշ­խա­տանք­նե­րի մեկ­նար­կը:

«Խա­չատ­րյա­նի ե­րաժշ­տու­թյու­նը գու­նեղ է‚ արևա­յին, հու­զա­կան։ Այն մարդ­կանց տա­լիս է պայ­ծա­ռա­գույն հույ­զեր։ Նրա մե­ղե­դու հու­զա­կա­նու­թյունն ուղ­ղա­կի ցն­ցում է: Երևի շատ հա­մընկ­նում է իմ բնա­վո­րու­թյան հետ։ Ա­սում են‚ թե ես է­մո­ցիո­նալ մարդ եմ»:

«Վա՜յ, մա­մա ջան, էս ու՞ր եմ ըն­կել»,- կա­սեր հայտ­նի ֆիլ­մի հե­րոս Խա­չի­կյա­նը, ո­րի այս միտքն ան­մի­ջա­պես հի­շե­ցի, երբ հայ­տն­վե­ցի հայ կի­նո­յի «Հայ­ֆիլմ» բնօր­րա­նում, ճա­կա­տագ­րի հեգ­նանք, աղ­քատ բա­րե­կա­մի կար­գա­վի­ճա­կով վար­ձա­կա­լու­թյամբ այն­տեղ ծվա­րած Հա­յաս­տա­նի ազ­գա­յին կի­նո­կենտ­րո­նում։

1998-ին Միու­թյու­նը փլուզ­ման եզ­րին էր։ Հս­կա­յա­կան գույ­քի մի մա­սը, գրե­թե ան­հայտ հան­գա­մանք­նե­րում, դար­ձել էր «ան­հայտ բա­ցա­կա­յող», մաս­նա­վո­րա­պես ան­հաս­կա­նա­լի հան­գա­մանք­նե­րում օ­տար­վել էին Թու­մա­նյան փո­ղո­ցի հռ­չա­կա­վոր սա­լոն­նե­րը, միու­թյան և «Մոսկ­վա» կի­նո­թատ­րո­նի միջև կա­ռուց­ված և գրե­թե ա­վարտ­ված հրա­շա­լի մաս­նա­շեն­քը, մայ­րա­քա­ղա­քի բո­հեմ օա­զիս­նե­րից «Նկա­րիչ» սր­ճա­րա­նը, գե­ղար­վես­տի կոմ­բի­նա­տը։

Ինչ­պես երևում է, ԱՄՆ-ն ակ­տի­վաց­րել է Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյու­նում քա­ղա­քա­կան գոր­ծո­նի վրա ազ­դե­լու իր ներ­գոր­ծու­թյան քայ­լե­րը՝ հետևո­ղա­կա­նո­րեն շեշ­տե­լով հրա­ժա­րու­մը «պատ­մա­կան կա­ղա­պար­նե­րից»: Լ. Տեր-Պետ­րո­սյա­նի հիմ­նադ­րած Ատ­լան­տյան կողմ­նո­րոշ­ման «պա­րույ­րը» հա­յե­րին վե­րա­դարձ­րեց ՀՀՇ-ա­կան ժա­մա­նակ­ներ:

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը կոմ­պո­զի­տոր, եր­գիչ ՎԱ­ՀԱՆ ԱՐԾ­ՐՈՒ­ՆԻՆ է: Մեր նա­խորդ հրա­պա­րա­կում­նե­րում անդ­րա­դար­ձել ենք նրա նա­խա­ձեռ­նած «Կո­մի­տա­սով ներշ­նչ­ված» ծրագ­րին, ո­րի շր­ջա­նակ­նե­րում ի­րա­կա­նաց­վել են տար­բեր մի­ջո­ցա­ռում­ներ ողջ տար­վա ըն­թաց­քում: Այս և այլ թե­մա­նե­րի շուրջ է մեր զրույ­ցը:

Թեև կր­թու­թյան, գի­տու­թյան, մշա­կույ­թի ու սպոր­տի նա­խա­րա­րու­թյու­նից դեռևս չեն հս­տա­կեց­նում՝ դա­դա­րեց­վե՞լ է ար­դյոք «Ի՞նչ, որ­տե՞ղ, ե՞րբ» խա­ղի ֆի­նան­սա­վո­րու­մը, թե՞ ոչ, բայց տրա­մա­բա­նու­թյու­նը հու­շում է՝ ին­տե­լեկ­տուալ խա­ղի հա­մար սու­պեր­նա­խա­րա­րու­թյու­նում փող չի գտն­վել: