ՀՌՉԱԿԱԳԻՐԸ ԱՀԱԶԱՆԳ Է, ՈՒՐԻՇ ՈՉԻՆՉ
Հայ ազգային կերպարվեստը մի անբավ գանձարան է, ցավոք` անհայտ աշխարհին, կամ էլ հայտնի` լոկ մի քանի պերճ անուններով։ Այն էլ մասնագետների և արվեստագետների նեղ և ամփոփ շրջանակների համար։ Եվ այն էլ` նկարիչներով, որոնց ճանաչում են ռուսական կերպարվեստի (Հովհաննես Այվազովսկի) և ամերիկյան արվեստի (Արշիլ Գորկի - Ոստանիկ Ադոյան) փողփողուն դրոշների ներքո։
Այնինչ դեռ վաղնջական ժամանակներից է հայ ազգային կերպարվեստը հարթել իր արահետներն ու մայրուղիները, հաճախ կերտելով համաշխարհային գլուխգործոցներ, բայց ընդմիշտ հայտնվելով փակուղում։ Եվ, բնականաբար, առաջ եկավ «արկածախնդրային» մի գաղափար` Հայաստանը հռչակել «Կերպարվեստի Երուսաղեմ» երկիր և փորձել ահազանգ հնչեցնելով դուրս գալ միջազգային ասպարեզ։ Սակայն, ինչ խոսք, նախ պետք է ձևավորել ազգային կերպարվեստի պահպանման և զարգացման ներքին անվտանգության համակարգ։ Այո, հենց անվտանգության, քանզի հայ կերպարվեստի ահռելի հարստությունը մեր պատմության նորագույն շրջանում (այն է` անկախ պետականության հաստատումից հետո) դեգերում է գավառական հակահամակարգում։ Կան տաղանդավոր շատ նկարիչներ, որոնց ներշնչանք-տքնանքի արգասիքները գնահատում ու տնօրինում են անհատ միջնորդներն ու մասնավոր պատկերասրահները (գնահատենք նրանց գործը ըստ արժանվույն, քանզի մարդիկ ինչ-որ չափով ձևավորում են կերպարվեստի ներքին և արտաքին շուկաներ), սակայն անհայտ բացակայող է պետական պատվերի ինստիտուտը։ Այսպես, հասարակական կազմակերպության կարգավիճակում է գործում Հայաստանի նկարիչների միությունը, ըստ էության, համահավասարեցված վաղահաս կարտոֆիլի սիրահարների հասարակական կազմակերպությանը։ Սակայն չէ՞ որ վերոնշյալ միությունն ինքնին կերպարվեստի օազիս է, իր ավանդույթով և ներկա ներուժով։ Եվ այլն։
Այժմ հանդգնեմ վերոնշյալ հռչակագրի հռչակման քաղաքական հայեցակարգը մատնանշել։ Մինչ այժմ, այն է` անկախացումից ավելի քան քառորդ դար անց, 3-րդ հանրապետությունը չի ներկայացրել ազգային մշակույթի և արվեստի (նաև, իհարկե, կերպարվեստի) պետական ռազմավարական ծրագիր։ Միմյանց հաջորդող մշակույթի նախարարները կամա-ակամա վերածվել են մշակութային միջոցառումներ կազմակերպող և ինչ-ինչ դրամաշնորհներ ու սուբսիդիաներ տրամադրող գործակալությունների։ Մշակույթն ու արվեստը իշխանությունների չափաձևած պետական բյուջեում ամրագրվել և ամրագրվում են որպես մնացորդային արժեք։ Մշակույթի նախարարություների լիազորությունները գերսահմանափակ են։ Զորօրինակ մշակույթի որևէ նախարար երբեք չի սահմանափակել հակազգային որևէ ծավալուն միջոցառում, որոնց ֆինանսավորումն ու նյութականացումն իրականացվում են վարկային սնուցմամբ։ Հիշենք տխրահռչակ «Հուզանք-ուԶանգ» ցատկռտուքը։ Նա անկարող էր ճշտելու որևէ արձանի կամ հուշակոթողի տեղադրման գաղափարական նպատակայնությունը, անզոր է և դրանց գեղարվեստական մակարդակի փոփոխման հարցում որևէ մասնակցություն ունենալու։ Ցուցք և հանդիսախաղ, մշակույթի ոլորտի կառավարիչների (իմա` նախարարների) մեկը մյուսից առավել զարմանահրաշ ոդիսականներն են արդեն ահա 28 տարի։ Սակայն երբ իրական և կառուցողական ոչինչ չի արվում, բնականաբար, ժամանակը պետք է լցնել հակամշակութային ցնցակաթվածներով։
Սեփական ճաշակին և քիմքին ի տուրք Հանրապետության հրապարակում մենահամերգներով և այլ ցուցք-ցատկռտուքներով հանրային ճաշակն էին խեղում հակամշակութային պճնամոլ սինլքորները։ Այլ մեկը փորձում էր արդի մշակույթն ու արվեստը (նաև, իհարկե, կերպարվեստը) առևտրայնացնել, ի մասնավորի` օպերային թատրոնում հիմնել ռեստորան և վերելակ կառուցել Ազգային պատկերասրահի երկնասլաց շենքի արտաքին հատվածում։
Միով բանիվ, բազում են հայոց իշխանական վերնախավին (իմա` վերնակույտին) կցորդված մշակույթի նախարարության ոդիսականները, որ դեպքից դեպք վերածվում են ողբերգազավեշտի։ Սակայն թողնենք ամոթալի հիշատակումները և հռչակագրի ոգուն հարիր ուղերձ հղենք ներկա ալեծփվող, ոչ մի կերպ դարձի չեկող խորհրդարանին։ ՈՒղերձ, որը ճանապարհային այն քարտեզն է, որ ուղեկցում է մեզ դեպի «Կերպարվեստի Երուսաղեմ Երկիր» Հայաստան։ (Չեմ զավեշտում, պարզապես հիշեցնում եմ, որ այսօրվա խորհրդարանը կարծես թե «Սիրո և համերաշխության» նաև «Թավշյա հեղաշրջման» պտուղն է և պարտավոր է զարկ տալ ազգային մշակույթի և արվեստի զարգացմանը)։ ՈՒղերձն էլ ահա այս է` ՀՀ կառավարությունում ստեղծել ազգային կերպարվեստի նախարարություն, որի ուղեղային կենտրոնը կերպարվեստի զարգացման և միջազգայնացման վարչությունն է, օժտված անսահմանափակ լիազորություններով և համալրված գիտակ գործիչներով։
ԿԵՐՊԱՐՎԵՍՏԻ ՆԱԽԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ` ՓՐԿՕՂԱԿ
Առհասարակ քաղաքակրթման հակում ունեցող և նոր զարգացող յուրաքանչյուր երկիր նախ ապավինում է սեփական ներուժին։ Որոշ երկրներում ազգային ներուժը բնաշխարհի բարիքներն են. օրինակ, նավթը, բանանն ու կոկոսը, ալմաստի հանքերն ու հնագույն հուշարձանները։ Մեր բարիքը մտավոր և արարչական ներուժն է և, կարծես սույն հանրահայտ սահմանման հետ որևէ կառավարություն և խորհրդարան երբևէ չի տարաձայնվել։ Սակայն թե՛ մտավոր (գիտություն և մշակույթ), թե՛ արարչական (արվեստ, գեղարվեստ, կերպարվեստ) ներուժը մղվել է փակուղի, տրոհվել և իմաստազրկվել է տարաբնույթ հանդիսախաղերի հեղեղատներում։ Այսպես, տարիներ առաջ պետական բյուջեի ծախսերում կրկեսի զարգացմանը նվիրված գումարներ էին նշված։ Կերպարվեստը, առհասարակ, չէր հատկանշված։
Եկեք մտովի շրջենք Հանրապետության հրապարակում և աջ ձեռքներս պարզած կառավարական տան ժամացույցի ուղղությամբ` հաշվենք երկրի թիվ 1 հրապարակի շենքերը։ Դրանք հինգն են։ Հինգից երեքը այս կամ այն ձևաչափով ի տնօրինում են հանձնված օտար երկրներին։ Մասնակիորեն հայկական է Կառավարական թիվ 1 մասնաշենքը, լիովին ազգային-պետական է Հայաստանի ազգային պատկերասրահը։ (Կառավարությունը մասնակի է հայ պետականության դրոշմն ու դրոշը, զի վարկային կենտրոնների դրածոն է, դրանց գերհլու կամարտահայտիչը մեր նորագույն պատմության այս դժնդակ շրջափուլում։ Եվ եթե անգամ գերպայծառ լավատեսությամբ համակվենք, միևնույն է, պիտի փաստենք, որ երկրի տնտեսությունն իր բովանդակային խորքով ամորձատված է և ինքնակամ բարձրացել է կախաղան։ Իսկ ներկա տնտեսական դիմահարդարային զարգացումները հիմնավորում են` դեռ երկար է այն մնալու կախաղանից կախ, աննպատակ և անհույս ճոճքի մեջ։
Հայաստանի կերպարվեստն այսօր ունի հսկա ներուժ, որը վարակված չէ վարկային բացիլներով, այսինքն, ազգային և պետական երևույթ է, մի ոսկեբեր երակ է, որը բազմապատիկ վարձահատույց կլինի իր հունը մաքրողին, այն է` ներդրումներ կատարողին։ Ներուժը կերպարվեստագետների ներկա զորաբանակն է, Հայաստանի գեղարվեստի պետական ակադեմիան է, Հայաստանի նկարիչների միությունն է և Հայաստանի ազգային պատկերասրահը, նաև մյուս կերպարվեստային հաստատությունները։ Ներդրողները` գալիք մեկենասները։
Եթե վերոնշյալ նախարարությունը մի հրաշքով և գեղեցիկ մի օր ստեղծվի, ապա Երևանն ու Գյումրին, Վանաձորն ու Գորիսը կդառնան պարբերական սիմպոզիումների միջազգային կենտրոններ։ Իսկ առայժմ ծիծաղի առարկա ենք աշխարհով մեկ, քանզի ոչխարախուզի միջազգային փառատոներ ենք կազմակերպում (սա մեր տեսանելի անցյալում իրականացրեց ռուսահայ միլիարդատերը), Վարդավառի տոնին սրունքաբաց և հրճվանքից շառագունած գորգալվա ենք երկնում (հեղինակը ներկա ԱԺ-ն էր) և փակում ենք շրջանը։
Հայաստանի գրեթե անբավ կերպարվեստային ներուժը պետք է արտահանվի, արժեքը պետք է գնի վերածվի, պետությունը պետք է ստանձնի իր անբավ կերպարվեստի հանքերը շահագործելու և հավերժ թշվառ ու ընկեցիկ պետական գանձարանը լիացնելու գործը։
ՎԵՐՋԱԲԱՆԻ ՓՈԽԱՐԵՆ
Թորոս Ռոսլինը, անվերապահորեն, կերպարվեստի հսկա է, որը նախորդել է Ջոտտոյին։ Ռոսլինը ասուպի նման երկնքից ընկավ Հայկական լեռնաշխարհ։ Նա հայ ազգային կերպարվեստի ոսկե հանքի մի շողարձակ բեկոր էր, որի փայլը շլացնում է անգամ յոթ դար հետո։ Բայց շլացնում-հիացնում է միայն մեզ։ Տիար Ռոսլինը միջնադարյան նկարչության առագաստանավը դարձավ, զի նրա թիկունքում Կիլիկիայի Հեթում արքան էր, արքունիքն էր և հայկական պետությունը։
Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ