Կինոկենտրոնում աշխատանքային աննորմալ պայմաններ են
13.12.2019 | 00:59
«Վա՜յ, մամա ջան, էս ու՞ր եմ ընկել»,- կասեր հայտնի ֆիլմի հերոս Խաչիկյանը, որի այս միտքն անմիջապես հիշեցի, երբ հայտնվեցի հայ կինոյի «Հայֆիլմ» բնօրրանում, ճակատագրի հեգնանք, աղքատ բարեկամի կարգավիճակով վարձակալությամբ այնտեղ ծվարած Հայաստանի ազգային կինոկենտրոնում։ Առաջին իսկ տպավորությունից քարացա, բառեր չես գտնի նկարագրելու այն թշվառ վիճակը, որում հայտնվել է այս կառույցը։ Մարդկային պատկերացումից դուրս է, թե ինչ ագահությամբ են այս հսկայական կառույցը թալանել ու անտերության մատնել։ Այստեղ կենդանության միակ շորշոփի մասին հիշեցնողը կինոկենտրոնի ցուցանակն է, որտեղ հաստատապես սխալ կա, պետք է ավելացնել, որ այստեղ եղել է «Հայաստանի ազգային կինոկենտրոնը» (ըստ շրջանառվող լուրերի, շատ շուտով անցյալի գիրկը կանցնի և այդ այդ ցուցանակը, քանզի ասում են, շուտով այս կառույցի գլուխն էլ են ուտելու)։
Երբեմնի ծաղկուն «Հայֆիլմ» գալիս առաջին միտքն այն է, թե այս ինչ ցունամի է անցել այս կառույցի ու նրա հարակից տարածքի վրայով։ Հասկացանք, որ պետությունը չի կարևորում այս կառույցն ու անհրաժեշտ չի համարում կինոյին վերադարձնել նախկին համն ու հոտը՝ սկսելով կինոկենտրոնի վերակառուցումից, որովհետև այսօր «Մել» ֆիլմն է կինոարվեստի չափանիշը, անհասկանալի «պերֆորմանսներն» են «գլուխգործոց» համարվում, դրանք էլ պիտի ֆինանսավորվեն ու լայն տարածում գտնեն, բայց գոնե նախկինում եղած արժեքները պահպանեն, ոչ թե վայրագորեն ոչնչացնեն։
Փաստն այն է, որ այսօր պետությունը չի կարողանում այս հսկայական շենքին կյանք հաղորդել, իսկ մասնավորեցման մասին խոսակցություններն անգամ աշխատակիցները սարսափով են լսում։ Հիշեցնենք, որ տարիներ առաջ մասնավորեցվեց «Հայֆիլմը», ըստ աշխատակիցների, մեծ-մեծ խոստումներ տրվեցին, մի պահ անգամ մտածել են, որ հեսա-հեսա «Հոլիվուդ» են դառնալու, սակայն պարտավորությունները չկատարելու պատճառով պետությանը վերադարձված կառույցի անգամ «պրովոդներն» էին քանդել տարել, ինչպես ասում են, պատերն էլ էին «կրծել»։
Հիմա ամբողջովին խարխուլ կառույցի ընդամենը մի հարկի մի մասնաբաժնում են «ծվարել» կինոկենտրոնի աշխատակիցները՝ չունենալով աշխատանքային տարրական պայմաններ։ Մասնավորապես եղանակային այս պայմաններին բնորոշ ցուրտը ձեզ կենդանի վկա ու օրինակ։ Երբեմնի նախարար Արմեն Ամիրյանից կինոկենտրոնին ժառանգություն հասած Շուշանիկ Միրզախանյան ղեկավարի` հարցին լուծում տալու կարողության վրա հույս չի կարելի դնել, թեպետ մյուս կողմից նրան էլ հասկանալ կարելի է՝ երեք տարի առաջ ինչ նշանակվել է, այդպես էլ ժամանակավոր պաշտոնակատար է մնացել։ Այս սրտով այս կինն ինչ պիտի անի՝ սեփական դարդը թողած մարդը ժամանակ ունի՞ աշխատավորների աշխատանքային պայմաններով, հայ կինոյի ճակատագրով զբաղվելու։ ՈՒստի գտել է իր համար ամենահարմար ձևը՝ գործուղումից գործուղում է թևածում, ձեռքի հետ էլ ինտրիգներ հյուսում, բանսարկություններ հրահրում։ Այս և հարակից շատ այլ խնդիրների կանդրադառնանք մեր հաջորդ նյութերում¤։
Եվ ուրեմն` աշխատանքային պայմանները։ Աշխատասենյակներում գոնե նորմային մոտ ջերմաստիճանի ապահովումը դարձել է անհասանելի երազանք։ Այդպիսի պայմաններում անհնար է աշխատելը։ Աշխատակիցները կամաց-կամաց համակերպվում են այն փաստի հետ, որ մի օր կսառչեն ու կկպչեն աթոռներից։ Եթե վաղ առավոտից մինչև երեկո մի փոքր սենյակում անգամ 2 էլեկտրական ջեռուցիչով հաջողվում է +15 աստիճան ապահովել, ուրեմն տոնն ապահովված է (հիշեցնենք, որ աշխատավայրերում ջերմաստիճանի նորման +18-ից է սկսվում)։ Որ սենյակի դուռը բացես՝ մարդիկ մուշտակներով, գլխարկով նստած են։ Եթե 10 րոպեից ավելի մնաս միջանցքում, հնարավոր է առաջին աստիճանի ցրտահարություն էլ ստանաս։ Այս իրավիճակում, սակայն, աշխատակիցներին հումորը չի լքել, նրանք ջերմաստիճանի մասին գրեթե ամեն օր բարձրաձայնում են ֆեյսբուքում։ «Աշխատանքի ենք եկել, սենյակում ջերմաստճանը +14 է, ու դա չնայած նրան, որ առավոտյան ութից եկող մեր աշխատակիցը «քոքել է» երկու ջեռուցիչները: Աննորմալ աշխատանքային պայմանների մասին իմաստ չունի տեղեկացնել հիմնարկության պայմանական ղեկավարությանը, որովհետև եթե հարց լուծող լիներ, մասնավորապես համակարգչիս հարցը լուծած կլիներ, որն արդեն կլոր երկու տարի չի աշխատում։ Հենց այսպես էլ ապրում ենք: Ամենակարևորը՝ չոռ չկպչի ղեկավարությանը: Արդեն քայլ առ քայլ մոտենում է այն պահը, երբ ծով մարդասիրությունդ ստիպված ես դնել մի կողմ ու սրտանց ասել՝ գրողի ծոցը, թե չոռ չի կպչի ղեկավարությանը, որովհետև սենյակում եղած ջերմաստիճանի պատճառով մատներս արդեն սառչում են, և թույլ է աշխատակիցներից մեկի ինքնասփոփանքը՝ եթե դիմացել ենք անցած ու նախորդ տարիների ձմեռներին, այս տարի էլ կդիմանանք: ՈՒզեցի հավատալ, բայց աչքերի մեջ անվստահություն տեսա: Կարող է հարց տաք՝ բա ղեկավարություն չկա՞, որ մտնեք մի երկու բան ասեք: Պատասխանեմ՝ ղեկավարությունն այս հիմնարկությունում նրա համար է, որ... լավ, առայժմ խնայենք»,- Ֆեյսբուքում պարբերաբար ցուրտ սենյակներում տիրող իրավիճակի մասին է գրում կինոկենտրոնի աշխատակից Մարտին Հուրիխանյանը։ Իսկ պատկերացնու՞մ եք, եթե խիստ ձմեռ լինի, ինչ սյուրռեալիստական ֆիլմում կհայտնվեն հայ կինոյի ցրտահարված աշխատակիցները։
ՈՒ այսպիսի աշխատանքային պայմաններն ամենևին էլ կենտրոնի ղեկավարին չեն անհանգստացնում, նա աշխատանքի է ներկայանում 12։00-ից ոչ շուտ, անակնկալ որոշում աշխատանքային ժամի ավարտից հետո էլ ժողովներ անել, նախընտրում է ոչ մի գործուղում բաց չթողնել, թեև կենտրոնում համոզված են, որ դրանք ոչ մի իրական արդյունք չեն ունենում։ Կա նաև հարցի մյուս կողմը։ Աշխատանքի պետական տեսչությունը, որ վերացվեց, հետո ձուլվեց այլ կառույցի, ի վերջո, չպե՞տք է վերահսկողություն, դիտարկում իրականացնի այսպիսի դեպքերում։ Կենտրոնի աշխատակիցները պարբերաբար բարձրաձայնում են խնդրի մասին, բայց` զրո վերաբերմունք և՛ ղեկավարության, և՛ պետական համապատասխան մարմնի կողմից։
Պատկան մարմինների անտարբերությունը դեռ մի կողմ, բայց «Հայաստանի ազգային կինոկենտրոնի» ղեկավար Շուշանիկ Միրզախանյանի քար անտարբերությունն աշխատակիցներին հունից հանել է. ինչպե՞ս կարելի է այդքան անպատասխանատու վարք դրսևորել, խոսքը մարդկանց առողջության և քիչ թե շատ նորմալ աշխատանքային պայմաններում աշխատելու մասին է։ Միրզախանյանը կարող է հերթական անարդյունք գործուղումից հրաժարվել և այդ գումարով ընդամենը մի հարկաբաժին ապահովել ջեռուցման համակարգով։
Հիշեցնենք նաև, որ «Հայաստանի ազգային կինոկենտրոնին» բյուջեից տարեկան հատկացվում է շուրջ 500 մլն դրամ։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հեղինակի նյութեր
Մեկնաբանություններ