Մի կարևոր սկզբունքային սխալի մասին եմ ցանկանում նշել, որը մեր հանրային կարծիքում գերիշխում է և ըստ որի էլ մեր իբր թե ընդդիմությունը գործում է։
Պետք է հստակ ճշտվի` ովքե՞ր են
մեր կառավարիչներն իրենց գլխավոր անասունի հետ: Արդյո՞ք համաշխարհային քաղաքական հորձանուտում հայտնված միամիտ, անփորձ իդեալիստներ են, որոնք անհաջողության մատնվեցին:
Թե՞ հատուկ նախապատրաստված դավադիր դավաճանների խումբ են, որոնք համառորեն և հստակորեն իրագործում են Արցախը և Հայաստանն ընդհանրապես ոչնչացնելու ծրագիր։
Ենթադրենք` վերոհիշյալ չհաջողված իդեալիստներն են, սակայն խայտառակ պարտությունից հետո. երբ իրենք էլ տեսան, որ չի ստացվել մոտները` ինչու՞ համառորեն կրկին պայքարեցին իշխանության համար:
Ես, բնականաբար, դեռ էն գլխից հակված եմ եղել հատուկ հանձնարարականով եկած դավադրության, դավաճանության տեսակետի վրա։
Ախր այդ աստիճանի չկարողանալը կամ ամեն ինչի «թարսն անելը» նույնիսկ երեխան ի վիճակի չէր լինի։
Մեր հասարակությունը և հասարակության ընդդիմադիր խավը հստակ պիտի իմանա` ովքե՞ր են սրանք:
Այդ դեպքում արդեն հստակ գործողությունների ծրագիր կունենան:
Թե չէ ` միտինգ հա միտինգ, որ ի՞նչ։
Ընդդիմադիր ջահելների՞ն էլ (մեզ վաղուց եք «փուռը» տվել) մերկացնեք, նրանցով էլ զբաղվեն. կամ կոտրեն, դարձնեն իրենց գործակա՞լը, կամ վտարե՞ն երկրից:
Խելքի աշեցեք:
Թշնամու դեմ այլ կերպ են պայքարում։
Աշոտ ՄԻՐԶՈՅԱՆ