Հիշողներն ու պահանջողները. Կարո Վարդանյան

Երբ բոլորն իրենց լուսանկարներից ու հիշողություններից թոթափեցին հիշելու ու պահանջելու բաները, Արտաշիս հետ դուրս եկա փողոցները չափչփելու: Մի բանկի մասնաճյուղի մոտ նկատելի ելումուտ կար, բայց ուշադրությունս գրավեց ճակատի պաստառը. «ՀԻՇՈՒՄ ԵՆՔ ԵՎ ՊԱՀԱՆՋՈ՛ՒՄ»: Շատ հուզվեցի: Գիտեի, որ բանկիրները թասիբով մարդիկ են ու երկար հիշողություն ունեն, ուստի որոշեցի ներս մտնել ու երախտագիտությունս հայտնել: Մտա, հարգանքով դիմակս հանեցի, որ գլուխ տամ: Մի կնիկ, որոշակի հեռավորություն պահպանելով, ասաց.

- Կտրոն վերցրեք ու դրսում սպասեք:

- Կտրոն չեմ ուզում, ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել, որ մինչև հիմա հիշում եք ու պահանջում:

- Շնորհակալություն պետք չի: Մենք ամեն օր էլ հիշում ենք ու պահանջում: Իսկ երբ տոկոսներն ու տուգանքները շատ են աճում՝ սկսում ենք հիշեցնել ու ավելի շատ պահանջել:

- Մի վայրկյան, դուք այդ ի՞նչն եք հիշում ու պահանջում:

- Ո՞նց թե՝ ինչը: Մեր վարկառուներին, նրանց տոկոսները ու տոկոսների տոկոսները:

- Վայ ձեր քոքը...

- Բան ասացի՞ք:

- Չէ, ես հենց այնպես...

- Եսիմ թե:

Որդուս հետ դուրս եկա ու դառնացած առաջացա: Լավ էր՝ դառնությունս դիմացի տաղավարի մոտ ցնդեց: Նամշած բանջարեղենի մի խեղճ տաղավար էր: Մուտքի մոտ նստած էր մի պառավ տատի, որի լաչակի վրա պարզ երևում էր. ,,I REMEMBER AND DEMAND,,: Հուզմունքից շունչս կտրվեց.

- Տատի ջան... ինչ լավ տատի ես, ուրեմն հիշում ես ու պահանջո՞ւմ:

- Ո՞նց չեմ հիշում: Տես՝ էս տետրակի մեջ բոլորի անունները գրել եմ:

- Այ քեզ տատի: Մի տետրակի մեջ միլիոնուկես անուն ես գրե՞լ:

- Էդ ի՞նչ վախենալու թվեր ես ասում, այ մարդ: Էստեղ հազիվ մի քառասուն անուն կա:

- Չէ, խառնում ես, տատի, պիտի շատ լինի:

- Այ բալա, ես իմ կլիենտներին հատիկ-հատիկ գիտեմ: Ափսոս չեմ տեսնում, որ տետրը աչքները խոթեմ:

- Սպասի հլը. էդ ի՞նչ տետր ա:

- Նիսյայի տետրն ա:

- Է~, տատի, քեզ ու քո հիշածն էլ իմացա...

Ավելի չարացած առաջացա, մեկ էլ տղաս անհամբեր ձգեց ձեռքս.

- Պապ, հշո՞ւմ ես...

- Հիշո՛ւմ եմ և պահանջո՛ւմ:

- Ի՞նչ ես, է~, խոսում, ասում եմ՝ հիշո՞ւմ ես...

- Ասացի՝ հիշո՛ւմ եմ և պահանջո՛ւմ:

- Զզվացրիր, պապ, ասում եմ՝ հիշո՞ւմ ես, որ պիտի կանֆետ առնեիր:

2020թ.

Մեկնաբանություններ