Համա՞յնք, թե՞ պետություն

Թշնամու օրեցօր սաստակցող ոտնձգությունները հայության դեմ ցույց են տալիս մեզ համար չափազանց ցավալի մի իրողություն՝ հայկական գործուն պետության բացակայությունը: Ասես ընդհանրապես պետություն գոյություն չունի՝ մարտահրավերներին դիմակայելու պատասխանատվությամբ, պատրաստակամությամբ ու կարողությամբ:
Եթե Արցախում պետությունը դեռ էլի փորձում է արդարացնել իր գոյությունն ինչ-ինչ քայլերով, թեպետ ոչ արդյունավետ, ապա Հայաստանում պետական ամբողջ վերնակառույցը վերածվել է մակաբույծ գոյացության: Հիմա հայաստանյան հանրությունն իր տարածքում առավելապես նման է համայնքի, այն էլ՝ ցաքուցրիվ ու մոլորված, առանց ընդհանուր նպատակների և համայնքային հարգված առաջնորդության:
Պետականություն կրող ազգի հեռացող տեսիլքն է միայն մեր աչքի առաջ նշմարվում:
Լավ, համարենք՝ պետություն չկա, գոնե կազմակերպված, պատվախնդիր, իր դեմ կատարվող ահաբեկումներին արձագանքող համայնք պիտի՞ լինենք, թե՞ ոչ:
Մեր քթի տակ թշնամին զավթում է մեր հողերի նոր կտորներ, գետտոյական անցակետ է դնում հայրենիքի երկու մասերը միացնող ճանապարհին, իսկ մեր կողմից համարժեք հակադարձում չկա: Մեր հայրենակիցները լավագույն դեպքում թեթևակի աղմկում են, մինչդեռ էդ դրվող անցակետը պիտի արդեն հրկիզված լիներ մեր պատվախնդիր հայրենապահների ձեռամբ: Վաղուց պիտի քշված լինեին Շուշիի տակ մեր կենսուղին փակած ազերի էկոահաբեկիչներն ու գործակալները: Նման գործերի համար մենք էնքա՜ն կոչված մարդիկ ունենք՝ ի պաշտոնե, առաքելությամբ ու պարտավորությամբ: Նրանց մեծ մասն անհասկանալիորեն անգործության ու անտարբերության է մատնված: Իսկ մի փոքր մասն ուղղակի տրվել է հռետորությանը, երբ դա ամենեւին էլ իր բուն անելիքը չէ:
ՈՒրիշ ոչ ոք մեր երկիրն ու ազգը չի պաշտպանելու, դա նախ և առաջ մեր պարտականությունն է: Մեր պարտքն ուրիշին վերագրելն ինքնասպանության պես է:
Մեր ազատությունը մեր ձեռքերում է:

Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ