Մեր օրերի «Նոստրադամուսը»

Վարչապետ ունենք՝ աշխարհը չունի… ամեն ինչ կանխատեսող, նախապես զգուշացնող:
Լիրիկական զեղումներով, դերասանական վարպետությամբ՝ կոնսպիրոլոգիական տեսություններ, նիհիլիստական թեզեր ու հավանականության սցենարներ է առաջ քաշում, անմեղության կանխավարկածը պատեհ-անպատեհ մեջբերում, անհարկի համեմատություններ ու զուգահեռներ անցկացնում, մանիպուլյացիայի, ցինիզմի, պոպուլիզմի ու դեմագոգիայի բացառիկ տաղանդն ի ցույց դնում, լրագրողական հնարքներ բանեցնում, բայց և խոստովանում, որ կաշկանդված է:
Այսօր էլ պարզվեց, որ մեր երբեմնի «դուխով» առաջնորդը կաշկանդված է:
Օրինակ. կաշկանդված է ասել՝ Արցախը չի լինելու Ադրբեջանի կազմում:
Կաշկանդված է ասել՝ «ինքնորոշման իրավունք»:
Ողջ իշխանություններով կաշկանդված են արդեն իսկ գործածել «Արցախի Հանրապետություն» բառերը, փոխարենը ցուցված է օգտագործել «Լեռնային Ղարաբաղ» տերմինը:
Բա հիմա ինչպե՞ս չասես՝
- Ա՛յ «ընկեր», բա երեք տարի առաջ ի՞նչ էիր մտածում, կամ ինչո՞վ էիր մտածում, երբ Ստեփանակերտում ասում էիր՝ «Արցախը Հայաստան է և վե՛րջ»:
Բա այդ ժամանակ հեռատեսությունդ, քաղաքական հոտառությունդ որտե՞ղ էին:
Բա չէիր մտածու՞մ ասածիդ պատճառահետևանքների մասին:
Չէիր մտածու՞մ այսօր փաստի առաջ կանգնելուդ մասին:
Մտքովդ չէր անցնու՞մ՝ չմեծամտանայիր, նման բաներ չասեիր, որ այսօր էլ չկաշկանդվեիր:
Թե՞ այն ժամանակ ձայնդ տաք տեղից էր գալիս, կամ որ աստեղային ժամդ էր, գիտեիր՝ ինչ ասես մարսելու ես:
Դու իհարկե մարսեցիր, բայց մենք՝ ազգովի չմարսեցինք:
Հարց է, թե դեռ քանի՜ սերունդ, ի՞նչ է անելու՝ իրավիճակը շտկելու համար:
Այո՛, երեք տարի առաջ դու ոչ մի բանից կաշկանդված չէիր, իսկ հիմա ամեն ինչից պետք է կաշկանդվես:
Թե՛ քաղաքականապես, և թե` առավել ևս բարոյապես:
Երեք տարի առաջ կարող էիր ազատ ման գալ Երևանի փողոցներով, հեծանիվով գործի գնայիր, ճանապարհին էլ «ժողջանին» օդային պաչիկներ տալ, որովհետև՝ «ընկալելի», «սիրված» կերպար էիր, ժողովրդավարության «բաստիոնի» առաջնորդ էիր:
Հիմա է, որ «ախրանապետություն» է, մասնաշենքից մասնաշենք՝ բյուր ոստիկանների, թիկնապահների ու դիպուկահարների ուղեկցությամբ է, «մասկիրովկա» եղած, խանութում՝ առևտուր, փողոցներում՝ եգիպտացորեն ու կարկանդակ ուտելով է:
Հիմա է, որ բացահայտ «ձեռքերդ լվացել» ես Արցախից:
Արցախի անունից, Արցախի տեղը կապիտուլյացիոն փաստաթղթեր կարող ես ստորագրել, բայց երաշխավորը չես կարող լինել:
Իսկ այսօր մանևրել, թե Արցախը քեզ քվե չի տվել...
Հիմա է, որ քեզ ստիպված պետք է հիշեցնեն, որ ՀՀ Գերագույն խորհրդի 1992 թ. հուլիսի 8-ի որոշումը կասկածի տակ չպետք է դնել:
Հիմա է, որ քաղում ենք հեղափոխության պտուղները:
Ասում եք՝ թավշյա, ոչ բռնի, անարյուն հեղափոխություն էր:
Ո՛չ, պարո՛ն վարչապետ, այս հեղափոխությունն «ամենարյունոտն» էր:
Այս հեղափոխությունն արժեցավ 4 000 և ավելի մարդկանց կյանք:
Իսկ այսօր ականատեսն ենք դառնում, թե ինչպես է այս հեղափոխությունն իր զավակներին «փուռը» տալիս:
Թե ինչպես է մսխում ժողովրդի տված մանդատն ու վստահությունը:
Պատերազմի ժամանակ բանակում «ծվարած» «5-րդ շարասյուններից» եք խոսում:
Բա հայտնաբերեիք, «մաքրեիք», լիկվիդացնեիք նրանց:
Մուրճ ու մանգաղ էիք թափ տալիս, դրանց բոլորին պատրաստ էիք «դոմփել»...
Կամ դուք չէի՞ք, որ օրը մեջ՝ ՊՆ նախարար, ԳՇ պետ, կորպուսների հրամանատարներ ու ԱԱԾ պետեր էիք փոխում:
Կամ՝ դուք ի՞նչ եք արել բանակի համար:
Պատերազմից հետո արդյոք հավուր պատշաճի կահավորե՞լ եք առաջնագիծն ու նոր բնագծերը, ամրաշինական աշխատանքներ կատարե՞լ եք, նոր սպառազինություն ձեռք բերե՞լ եք:
Վերազինե՞լ եք կորպուսները, բանակի մարտունակությունը վերականգնե՞լ եք:
Ո՛չ, այդ ամենի փոխարեն ընդամենը սիրողական մակարդակով խոսվել է Հնդկաստանից ինչ-որ զենքեր ձեռք բերելու մասին:
Իսկ այսօր անվարան խոսում եք պատերազմի խիստ հավանականության, իսկ ձեր ՊՆ նախարարը՝ «պետք լինի ամեն գնով թշնամուն դիմակայելու» մասին:
Ամեն գնո՞վ:
«Ամեն գին» ասվածը ձեր պարագայում բացառապես մարդկային կյանքերն են ու տարածքների կորուստները:
Սա հերթական անգամ՝ լուսավոր տղաներին «մսաղաց» տանելն է:
Ինչքա՞ն կարելի նման հայտարարություններով սնել սեփական ժողովրդին:
Մեկ ասում եք՝ մարտի 1-ը բացահայտված է, մեղավորները՝ հաստատված, բայց առ այսօր մի հոգի անգամ չկա պատասխանատվության ենթարկված:
Մեկ ասում եք՝ Օնիկ Գասպարյանն իմ մանկության ընկերն է, իրեն կատարյալ վստահում եք, մեկ ասում՝ դավաճանել է ու որ մինչև հիմա դեռ պատասխան է տալու Շուշիի կորստի ու նման վատ սցենարով պատերազմի վերջնավարտի համար:
Մեկ ասում եք՝ կոռուպցիան արմատախիլ է արված, բայց նույնիսկ այդ հարցում ձեր թիմակիցների ձեռք բերածների ֆոնին կաշկանդված եք:
Ասում եք՝ տունս ուզում եմ ծախել, բայց առնող չկա, և որ այդ հարցով հույսը դրել եք Աշոտիկի վրա:
Ինչեր ասես, որ կլսենք ձեզանից, բայց ոչ մի հարցին սպառիչ ու բովանդակային պատասխան չենք լսի:
«Շուլուխներ»՝ ինչքա՜ն ասես:
Հասկացել ենք, գիտենք, որ կատակասեր ղեկավար կազմ ունենալը, որոնք ազգին պարգևում են բարձր տրամադրություն՝ ամեն երկրին տրված չէ ունենալ:
Համենայն դեպս, ասուլիսում փաստեցիք, որ պատերազմը խիստ հավանական է, նույնիսկ՝ անխուսափելի:
Միաժամանակ հասարակությանը նախապատրաստեցիք պատերազմի։
Հստակ հասկացրիք, որ խաղաղության օրակարգը տապալված է, բանակցությունները փակուղում են, իսկ «խաղաղության պայմանագիր» ասվածը՝ անիրականանալի:
Դե իսկ՝ «մենք չենք գնում - ՀԱՊԿ-ն է գնում» անհեթեթ ձևակերպումն էլ՝ իր հերթին:
Արի ու մի ասա, թե սարեր-ձորեր ընկնելու տեղը ուղիղ ասեք, որ կայացրել եք՝ ՀԱՊԿ-ը լքելու մասին քաղաքական որոշում:
Իսկ մնացածն արդեն իսկ պարզ է.
մենք ապրում ենք մի ժամանակաշրջանում, մի աննորմալ իրականության մեջ, որտեղ Արցախը ստիպված հորդորում ու պահանջում է Հայաստանի իշխանություններից՝ կասկածի տակ չդնել իրենց ինքնորոշման իրավունքը, չդավաճանել այն ամենին, ինչ ձեռք ենք բերել ու 30 տարուց ի վեր պաշտպանել ենք։
Որ չհանձնեն Արցախը Ադրբեջանին։
Մանավանդ, որ նույնիսկ նրանք են քաջ գիտակցում, որ Ադրբեջանը՝ ժամերի ընթացքում կհոշոտի 120 հազար հային:
Եվ որ այդքանով չի բավարարվելու:
Գալու է 3 միլիոնի հետևից...
Իսկ վերջում պարզապես կխնդրեմ, որ ձեզ վարչապետին վայել պահեք:
Ի վերջո, երկրի ղեկավար եք, առաջին դեմք եք:
Վարչապետն այս աստիճան հակասական կերպար չի կարող լինել:
ՈՒ բա՛վ է «շուլուխներ» անեք նման միջոցառումների ժամանակ:
Ինչևէ, մեզ բոլորիս համբերություն;

Դավիթ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

Մեկնաբանություններ