«Նրան դաստիարակիր այնպես, որ չփորձի զենք վերցնել և ուրիշի տան վրա գնալ»

Անկյունում կծկվել էր մի ծերունի... Նրա կողքին՝ կինն ու հարսը... Գլուխները սավաններով ծածկած, որ չտեսնեն ծերունու և օրորոցում անդադար գոռացող մոտ վեց ամսեկան տղա երեխայի սպանությունը... Վարդանը մոտենում է օրորոցին, գրկում է երեխային, համբուրում է այտերը, մի կողմ է նետում տակի թաց սպիտակեղենը... Պառավի գլխից քաշում հանում է սավանը... Բերում մի ձեռքով փռում օրորոցի մեջ... Պառկացնում երեխային՝ գրպանից հանում «Պրիսիպկա» կոչվող փոշին... Ցանում ամբողջապես բորբոքված մաշկին... Երեխայի մայրը մի կողմ նետելով գլխի սավանն ու թաց աչքերով ուշադիր նայում է Վարդանին... Հետո Վարդանը գրապանից էլի բաներ է հանում՝ շոկոլադ, շաքար... Ընկերներից մեկը գոռում է...

- Հո չե՞ս գժվել... Մենք ուտելու բան չունենք...
Բայց Վարդանը ուշադրություն չի դարձնում... Երեխան վայրկենապես քաղցրություն զգալով, լացը կտրում է...
Վարդանը գնում կանգնում է կծկված ծերունու առջև ու ասում...
- Նրան դաստիարակիր այնպես, որ չփորձի զենք վերցնել և ուրիշի տան վրա գնալ...
Հետո ձեռքը դնում է ծերունու ուսին և ասում...
- Պետք չի, որ նա ու իմ որդին իրար դեմ ելնեն...
Ծերուկը գլուխը խոնարհած լսում է... Վարդանենց դուրս գալուց հետո՝ ծերունին ետևներից դուրս է գալիս ու հայերեն ասում...
- Տղա՛, ա՛յ տղա...

Վարդանը մոտենում է՝ ծերունին ինչ-որ բան է ասում ու ցույց տալիս նկուղի դուռը... Վարդանը նրա հետ մտնում է նկուղ... Քիչ անց իր ետևից նկուղ վազող տղաներից հինգի հետ դուրս է գալիս գնդացրով, ականներով ու նռնակներով զինված...
Այս պատմությունը մի հատված է Վարդանի մարդկային հոգու մասին:

Թեհմին Գրիգորյանի (Tehmin Grigoryan) ֆեյսբուքյան էջից

Մեկնաբանություններ