Տարոնական ոգու և արևմտահայության ճակատագրի ու կարոտի գրականության ամենածանր կորուստը Մուշեղ Գալշոյանից հետո ՎՐԵԺ ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆՆ է:

Հիացած եմ Դանիայի ֆուտբոլասերների պահվածքով: Զգում ես, որ մշակույթ է ձևավորվել, զգացվում է քաղաքացին` կիրթ քաղաքացին, որին չես նկատի նույնիսկ եվրոպական որևէ այլ երկրի մարզադաշտում:

Այսօր ևս մեկ անգամ ականատես եղանք 2011-12-ին հոյակապ մրցաշրջան անցկացրած Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի իսպանա-իտալական խաղաոճով ֆուտբոլին՝ իր ամբողջ հրապուրանքով: Թե՛ պաշտապաններն էին անձնուրաց ու խելացի խաղում, թե՛ հարձակումն էր հստակ ու ճշգրիտ (ընդհանրապես, Մովսիսյան- Մխիթարյան- Արազ եռյակը փայլում էր):

Դժվար է ամեն ինչ սկսել զրոյից, մանավանդ որ նախկին արածդ ավարտվել է արյունով: Հիմա արդարանալու, ձախողման պատճառների փնտրտուքների մեջ սխալվելու հավանականությունը, որ վաղը նույնը չես անելու, ավելի մեծ է, որովհետև ամեն մեկին թվում է, որ պարտությունն իրենից դուրս է, ու ինքն է միայն հաղթանակի դափնին կրողը:

Վերադարձա Մոնսերատ Կաբալիեի համերգից: Քաղաքականացված առօրյայից ամեն օր չի, որ հաջողվում է պոկվել ու գնալ հոգիդ վերականգնելու, բայց փոխարենը հայտնվեցի մի համերգի, որից սկսեց հոգիս նվալ: Այն փաստը որ Մոնսերատը բավականին մեծ տարիք ունի, և առանձնապես բան չէի լսելու, ես դա գիտեի մինչև համերգ գնալը:

Այսօր ՌԴ Դաղստանի հանրապետության Դերբենտ քաղաքում պետք է տեղի ունենար երկրամասի հասարակության բողոքի հանրահավաքը ընդդեմ Դերբենտ փողոցներից մեկը Հեյդար Ալիևի անվամբ անվանակոչելուն: Ինչպես հայտնի է, Բաքվի իշխանությունները նավթադոլարների միջոցով հնարավոր ամեն ինչ անում են աշխարհի տարբեր երկրներում ժողովուրդների թշնամի ու մարդատյաց Հեյդար Ալիևի անունով կոչել պուրակներ և փողոցներ, տեղադրելով նրա արձանն ու Ադրբեջանի Հանրապետության դրոշը:

Հունիսի 9-ին՝ Երեւանում, Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ակադեմիական թատրոնում տեղի կունենա աշխարհառչակ սոպրանո, օպերային արվեստի անկրկնելի դիցուհի Մոնսերատ Կաբալիեի համերգը:

Էդ ինչո՞ւ եք կողմերի բաժանվել, էդ խասյաթը թարգեք, սևի ու սպիտակի բաժանվելը: Կա ընդամենը մի կողմ՝ ճշմարտությունը: Թե չէ կեսը Լիցկա է պաշտպանում, մյուս կեսը՝ Բուդաղյաններին: Իրար արժեն, ոչի՞նչ: Ես մարդասպանությունը չեմ արդարացնում, նախօրոք ասեմ, որ սնունդ չտամ «Տեսա՞ք, մարդասպանին արդարացնում է» ու նման այլ կպչուն մտքեր արտադրողներին: Պարզապես զինվորականներն իրենց հերթին են հաբռգած, Լիցկան՝ իր, ու էստեղ «տղու թասիբի» ճղճիմ ցուցք էր:

Մի քիչ Լիսկա կարդամ: Ուրիշ բան չկա կարդալու: Լիսկան վանել է ամենը: Սովորույթ է: Մենաշնորհ է: Ինչպես մենաշնորհ էր, նույնիսկ ամռան առաջին օրը, երբ ՀՀ բարձրաստիճան պաշտոնյան գնդակահարում է ՀՀ բարձրաստրճան սպային:Երբ ՀՀ կռված նախագահը բարձրաստիճան սպայի հուղարկավորութան օրը հանդես է գալիս որպես հարևան հանրապետության նախագահ:

Ես հասկանում եմ, որ մենք աղքատ պետություն ենք, և մեր պետբյուջեում էլ դույլերով լիքը փող չկա, բայց համոզված եմ, որ Հայաստանի նման երկրում նվազագույն աշխատավարձը պետք է լինի 100.000 դրամից ոչ պակաս։